top

η Πρωϊνὴ - 2 Ιουλίου 1998

Και σήμερα ...

Γενικά μπορούμε ότι τα προβλήματα της Εκκλησίας μας στην Αμερική ανακυκλώνονται. Το 1931-33, για παράδειγμα, η σπίθα που άναψε τη θρυαλλίδα της μακράς κρίσης επί Αθηναγόρα, ήταν η αλλαγή του καταστατικού χάρτη της Εκκλησίας μας, η αυτονομία της οποίας έναντι του Οικουμενικού Πατριαρχείου περιορίσθηκε. O αείμνηστος Αθηναγόρας επικρίθηκε ως δικτάτορας, μηνύθηκε πολλάκις κι υποχρεώθηκε -το 1943- σε υποτιμητικό δικαστικό συμβιβασμό.

Αν διαβάσει κανείς τα επιχειρήματα των επικριτών του, δεν θα βρει και πολλές διαφορές μ' όσα δήλωνε η OCL επί ποιμαντορίας Ιακώβου, ή με όσα υποστηρίζει σήμερα η GOAL. Η, να διαβάσει κανείς τα άρθρα των επιφανών στελεχών της GOAL, Άντριου Κοπάν και Τζέιμς Κουνέλη (το 1968 για το γλωσσικό), δεν θα βρει καμιά διαφορά για όσα λένε σήμερα, περί “ελληνικού εθνικισμού”.

Μηνύσεις και τότε, μηνύσεις και τώρα. Και θα έλεγα, ότι ίσως τώρα τα πράγματα είναι πολύ πιο ήρεμα και πολιτισμένα και οι πιθανότητες η αναταραχή στα εκκλησιαστικά μας πράγματα να διαρκέσει πολύ ολιγότερο από αυτή του Ιακώβου, είναι πολύ μεγαλύτερες.

Όταν λοιπόν διαβάζετε περί “πρωτοφανών καταστάσεων”, “μεγάλων κρίσεων”, “άβουλων ή ανίκανων ηγετών”, “σατραπών και δικτατόρων”, “διασυρμούς της Εκκλησίας στα δικαστήρια”, κλπ, να ξέρετε ότι πρόκειται για ... φούσκες. Απλά διαβάστε την ιστορία και θα καταλάβετε ότι τίποτε απ' αυτά δεν είναι πρωτοφανή. Και ουδείς, ακόμη κι οι γίγαντες (έτσι τους αποκάλεσαν) Αθηναγόρας και Ιάκωβος, αντιμετώπισαν τεράστιες αντιδράσεις και προβλήματα. Αντίθετα, ο άγνωστος κι αδικημένος Μιχαήλ είχε ίσως τα λιγότερα προβλήματα.

Α.Ζ.

[ η Πρωϊνὴ - 2 Ιουλίου 1998 - σ. 8 ]