top

"Πρωϊνή" (Επιστολές) - 30-31 Μαΐου 1998

Ανοικτή επιστολή προς τον Αρχιεπίσκοπο Σπυρίδωνα

Κύριε Διευθυντά,
Επιτρέψτε μου να αποταθώ μέσα από την έγκριτη εφημερίδα σας στον Αρχιεπίσκοπο μας κ.κ. Σπυρίδωνα:

Σεβασμιώτατε,

Δεν είναι ευχάριστο να διαβάζει κανείς καθημερινά στις εφημερίδες, σχόλια για σας. Πράγματι μας πληγώνει. Και άλλα πάλι, άλλων εφημερίδων, να καταφθάνουν ως υπερασπιστές σας. Μας πληγώνει, διότι εκείνα που σας χρεώνουν -και μάλιστα μερικοί σας συνεργάτες- είναι ακριβώς εκείνα που θεωρούμε ως δεδομένα ότι κοσμούν τον εκάστοτε Αρχιεπίσκοπο μας, δηλαδή πραότητα (αρμόζουσα στην υψηλή του θέση), ακτινοβολούσα αγάπη και αντικειμενική κρίση. Αν, οι πρώτοι πέρασαν από το καθήκον της ενημέρωσης στον ρόλο του ρυθμιστή, σίγουρα τους δεύτερους, άθελά σας, αφήσατε χωρίς επιχείρημα ουσίας.

Ευνοηθήκαμε να γεννηθούμε στην φάτνη του Χριστιανισμού (συγχωρέστε με Σεβασμιώτατε για την παρέμβαση). Τα μάτια μας ανοίξαμε στο φως της Ορθοδοξίας. Ξενιτευτήκαμε με τα καραβάνια της ανθρώπινης εξαγωγής, παίρνοντας μαζί μας τις εικόνες μιας ζωής που θέλαμε ν' ανταλλάξουμε, όμως ποτέ δεν σκεφθήκαμε και να ξεχάσουμε. Με προσευχή στην εκκλησία -όπου βρήκαμε- κι αν όχι από μονάχοι σε παλάτι ή γιαπί, σε εργοστάσιο ή κουπαστή, με ευλάβεια και σεβασμό... Επιβιώσαμε... γιατί πάνω από όλα την αλήθεια του Χριστού στην ψυχή καλλιεργήσαμε.

Προς τι η αυτοτριβή; Προς τι η εσωστρεφής αμφισβήτηση; Προς τι το ξελάκωμα της αξιοπιστίας; Μας φτάνουν οι "καλοθελητές" του αφροκεντρισμού. Οι μοντερνοποιοί του προτεσταντισμού και του παπικού μοναρχισμού. Προς τι η υπερβολή της επιγειότητος, όταν από την λατρεία της ίδιας Θεότητας αναβλύζουν όλες οι αυτεξούσιες, όμορφες αιτίες της ενότητας; Προς τι η υπεροπλία του ατομικισμού; Όταν ολοκληρωνόμαστε μέσα από την αλληλουχία του άγιου κοινού ιδεαλισμού; Το ύψιστον και θείον αποστολείται, εκφράζεται και νουθετείται με κρουνούς αγάπης, πνευματικό αγκάλιασμα και μαρτυρική υπομονή. Ακόμη κι αυτή η αγάπη του Χριστού πέρασε μέσα από τον θάνατο του. Πίστη και κύρος, κύρος και αγάπη είναι η γόμωση και το βλήμα της ψυχής μας μέσα στις πολύμορφες κοινωνίες που ζούμε. Είναι η στέγη, που κάτω από αυτή εμπιστευτήκαμε την υπαρξιακή και πολιτιστική μας οντότητα. Αλήθεια, πόσο μικρός, πόσο λειψός ο Κακλαμάνιος τεχνοκρατισμός; Πόση η φοβία της ...νόμιμης αρχαιοκρατίας και των κοινωνικών προβλημάτων με την αρυτίδωτη σοφία του Χριστού; Και... πόσο απλόχερη, διεισδυτική, τεκμηριωμένη και αληθινή η πλημμυρίδα των αισθημάτων του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου!...

Να κάπου εκεί γυρεύουμε τους ηγήτορες της Ορθοδοξίας. Να συμβαδίσουμε στις αναζητήσεις και τα κοινωνικά προβλήματα, χωρίς συμπλέγματα και επιβολές, παρά μονάχα σ' ότι μας υψώνει.

Σεβασμιώτατε,

Το ότι μερικοί από αυτούς που...διαμαρτύρονται εναντίον σας, ήταν ή είναι ακόμα συνεργάτες σας και αφοσιωμένοι από πάντα στα εκκλησιαστικά, δεν έπεται ότι απαραιτήτως έχουν ελευθέρας στη κρίση μας. Όταν μάλιστα σύνορα, κίνητρα και οι προθέσεις δεν είναι ξεκαθαρισμένα. Στην καλύτερη περίπτωση να είναι νοσταλγοί μιας εποχής που δεν εννοούν ότι έχει πια περάσει. Αναρωτιέμαι όμως, πως - αυτοί οι διαμαρτυρόμενοι - συνυπήρχαν αρμονικά με τον προκάτοχο σας, χωρίς ποτέ να υψώσουν φωνή στις λανθασμένες αποφάσεις του; Όπως, η έλλειψη οργάνωσης και χρηματισμού στα ελληνικά σχολεία μας, παρ' όλο ότι έρρεε και ρέει άφθονο το χρήμα στα ταμεία της Αρχιεπισκοπής. Η ευθύνη του για την βαθμιαία εξαφάνιση της ελληνικής γλώσσας από τις εκκλησίες μας. Η αμφιλεγόμενη στάση και συμπεριφορά του στους Απριλιανούς δικτάτορες. Η ευκολοπιστία του (παρ' όλη την οξύνεια, πείρα και ευαισθησία του) και αυτομόλυση του στους ταγούς της Ουάσιγκτον, αλλά και η μονοπώληση της ανεπιτυχούς διαπραγμάτευσης του, επί δεκαετίες των εθνικών μας θεμάτων. Και προ πάντων, η - προ πενταετίας - σιωπηρή συμμετοχή του δια την ανεξάρτητοποίηση-αυτονόμηση από το Οικουμενικό Πατριαρχείο μας. Και τώρα, στέκονται αμείλικτοι κριτές σας σε ενέργειες που πιθανόν να μην τις καταλαβαίνουν. Και σείς να μη μπορείτε ακόμη να εξηγήσετε. Οργανώνοντας μάλιστα και το "συνδικάτο των 500σίων". Δεν θέλω να πιστέψω πως πίσω τους κρύβονται δυνάμεις ενάντιες στην ισχύ μιας ενωμένης Ομογένειας.

Σεβασμιώτατε,

Κοιτάζοντας μακρύτερα με τη βαθειά γνώση σας, τη μακροθυμία σας και την αγάπη προς το ποίμνιό σας θα υπερκεράσετε κάθε εμπόδιο και πίκρα σας. Και ελπίζω κάποτε αυτή η αγάπη να σας φέρει κάποια Κυριακή στην ζεστή και όμορφη εκκλησία μας στο Νάσβιλ Τενεσί.

Σπύρος Β. Δαρσινός
Nashville, TN

[ EKKLISIA | www.ekklisia.org/gtyp-5-30.htm  -  30 Μαΐου 1998 ]