top

η Πρωϊνὴ - 11 Ιουνίου 1998

Η ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ
________________

Φτάνει η αδιαφορία

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα ελληνικά σχολεία του εκπαιδευτικού συστήματος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής είναι και παλαιά και γνωστά. Πρώτα και κύρια αποτελούν αντανάκλαση των οικονομικών προβλημάτων των κοινοτήτων μας. Δεύτερον, σχετίζονται με την φθορά και τη μείωση μελών που έχουν υποστεί αρκετές από τις κοινότητές μας, οι οποίες απλά και μόνο προσπαθούν να επιβιώσουν, χωρίς νέα σε ηλικία μέλη. Τρίτον, αποτελούν απόδειξη ενός γενικότερου προβλήματος προσανατολισμού της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας κι αν θα πρέπει αυτή ν' ασχοληθεί με θέματα γλώσσας και εθνικής συνείδησης. Τέταρτον, αποτελούν απόδειξη της έλλειψης σοβαρών θεσμών και ιδρυμάτων, τα οποία θα μπορέσουν να πάρουν στα χέρια τους την τύχη της παροικιακής εκπαίδευσης. Και πέμπτον, είναι δείγμα της έλλειψης σοβαρού ενδιαφέροντος εκ μέρους των κεφαλών της Ομογένειας.

Για μιά ακόμη φορά, το σχολείο της κοινότητας του Αγίου Σπυρίδωνα, στο Ουάσιγκτον Χάιτς, βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο να διακόψει τη λειτουργία του. Λίγοι οι μαθητές (οι μισοί από τους οποίους μη Έλληνες), η γειτονιά έχει ήδη αλλάξει σύνθεση με τους Έλληνες να την έχουν εγκαταλείψει, φτωχή από πόρους η κοινότητα. Κάποιες προσπάθειες που έγιναν από τα μέλη της για να συγκεντρωθούν χρήματα, απέδωσαν ελάχιστα, ενώ παράλληλα το ενδιαφέρον εξωκοινοτικών παραγόντων ήταν μηδαμινό. Είναι χαρακτηριστικό πως εύπορος ομογενής προσέφερε πρόσφατα ένα σημαντικό ποσό σε δημόσιο σχολείο του Ουάσιγκτον Χάιτς. Γνώριζε άραγε για το πρόβλημα του ελληνικού σχολείου κι αν ναι θα προτιμούσε να διαθέσει εκεί τη δωρεά του;

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ουδείς έχει πεισθεί αν η ίδια η κοινότητα επιθυμεί να διατηρήσει το σχολείο της. Η πλειοψηφία των μελών ζεί ούτως ή άλλως σ' άλλες περιοχές και δεν έχει παιδιά σχολικής ηλικίας. Μία σημαντική μερίδα ηλικιωμένων ενδιαφέρεται για την πάση θυσία διάσωση της εκκλησίας και θεωρεί το σχολείο περιττό έξοδο. Ενώ η άλλη μερίδα -οι γονείς-προσπαθούν να σώσουν το σχολείο με "ενέσεις".

Δυστυχώς, η εμπειρία τον κοινοτικού εκπαιδευτικού μας συστήματος έχει αποδείξει ότι οι μεμονωμένες και περιστασιακές προσπάθειες είναι καταδικασμένες σε αποτυχία. Κι αν ακόμη ορισμένες επιτύχουν, πάντα τα σχολεία ζουν με την αγωνία της "νέας κρίσης". Αντίθετα, η εμπειρία άλλων κοινοτικών προγραμμάτων (π.χ. των καθολικών σχολείων) έχει αποδείξει πως η επιτυχία τους βασίζεται στην ύπαρξη ενός ισχυρού κεντρικού συστήματος εκπαίδευσης, οικονομικά ανεξάρτητου και με ενιαία στάνταρντς.

Κάτι τέτοιο δεν έχει καταστεί πραγματικότητα τουλάχιστον ως προς το πρώτο σκέλος του- για τα δικά μας κοινοτικά σχολεία. Ουδείς μπορεί να δηλώσει μετά βεβαιότητος με ποιά κριτήρια αποφασίζουμε πως πρέπει να λειτουργεί ένα σχολείο στη μία περιοχή κι όχι στην άλλη, αν θα πρέπει να κλείσει ένα σχολείο ή όχι, αν θα πρέπει να λειτουργεί μέχρι την 6η ή την όγδοη τάξη, ή να διατηρεί γυμνάσιο και λύκειο. Ακόμη και σε γειτονικές περιοχές, τα σχολεία κι οι κοινότητες δεν συνεργάζονται μεταξύ τους και συνήθως το Γραφείο Παιδείας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής αποφεύγει να εμπλακεί σε παρόμοια "δύσκολα" θέματα.

Όσες προσπάθειες έγιναν κατά καιρούς για συντονισμό και συνεργασία, είτε απέτυχαν, είτε πάγωσαν εξ αιτίας των μικροκοινοτικών συμφερόντων. Όμως κι άλλες συγκεκριμένες προσπάθειες, για συγκέντρωση χρημάτων και δημιουργία ταμείων και ιδρυμάτων, που στοχεύουν σε βοήθεια της εκπαίδευσης, είτε αποτελούν ακόμη αντικείμενο συζήτησης και προβληματισμού, είτε βρίσκονται στα χαρτιά.

Η "Πρωινή" έχει επανειλημμένα τονίσει, για το θέμα των κοινοτικών μας σχολείων, πως ήλθε η στιγμή να βάλουμε το μαχαίρι στο κόκκαλο και να λάβουμε συγκεκριμένα μέτρα. Όλα τα αρμόδια με την εκπαίδευση ιδρύματα της Εκκλησίας θα έπρεπε ήδη να έχουν υποβάλλει τις εισηγήσεις τους. Και σε συνεργασία με τις κοινότητες, να ληφθούν αποφάσεις με κριτήριο, όχι το σήμερα, αλλά την προσεχή 30ετία.

Χωρίς να θέλουμε να εισέλθουμε σε λεπτομέρειες, είναι επιτακτική ανάγκη να δημιουργηθεί ταμείο υποστήριξης των σχολείων, ώστε, μέχρις ότου ληφθούν συνολικές αποφάσεις για το μέλλον της ελληνικής εκπαίδευσης, να μην κλείσουν σχολεία.

Η Ελληνοαμερικανική Κοινότητα, διαθέτει πολλούς εύπορους πατριώτες, πολλούς λάτρεις της ελληνικής γλώσσας. Κι αν δεν υπάρχουν εδώ, σίγουρα θα βρεθούν στη γενέτειρα.
|
Πιστεύουμε ότι είναι ανάγκη ο Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων να λάβει στα χέρια του αυτή την πρωτοβουλία. Και ταυτόχρονα, όλες οι επιτροπές που υπάρχουν στα χαρτιά, ν' αρχίσουν να εργάζονται πάνω σε συγκεκριμένους στόχους.

[ η Πρωϊνὴ - 11 Ιουνίου 1998 - σσ. 1 και 8 ]