top

Ἀρ. Πρωτ. 481/93

Τῇ Αὐτοῦ Θειοτάτῃ Παναγιότητι
τῷ Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ
κυρίῳ μοι κυρίῳ Βαρθολομαίῳ Α΄,

προσκυνητῶς.

Παναγιώτατε καί θειότατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Λαβὼν τὸ ἐν φωτοτυπικῷ ἀντιγράφῳ συνυποβαλλόμενον ᾧδε γράμμα τῆς Ἀρχιγραμματείας τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου σπεύδω ἵνα ὑποβάλω εὐλαβῶς τῇ Ὑμετέρᾳ σεπτῇ Κορυφῇ τἀκόλουθα :

Ὁ ἐξ Ἰταλίας ὁρμώμενος καὶ τὸ ἐπάγγελμα τοῦ καθηγητοῦ ἀσκῶν ἱερεὺς Giorgio Arletti, μεταστραφεὶς περὶ τὸ 1974 εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν ἐν τῇ ἐν Ρώμῃ ρωσσορθοδόξῳ ἐνορίᾳ, ὑπαγομένῃ τότε τῇ Ὑπερορίῳ Ρωσσορθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ, ἐχειροτονήθη ἀπολελυμένως περὶ τὸ ἔτος 1980 εἰς διάκονον καὶ πρεσβύτερον παρὰ τοῦ Ζυρίχης Σεραφείμ, Ἀρχιεπισκόπου τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας.

Ὑπαγόμενος ὅθεν τῷ Πατριαρχείῳ Μόσχας, ὁ ἐν λόγῳ ἐγκατεστάθη περὶ τὸ ἔτος 1983 εἰς τὴν γενέτειραν αὐτοῦ Μόδεναν (Modena), ἔνθα καὶ παρεχωρήθη αὐτῷ παρὰ τοῦ Δήμου ὡραιότατος ἀχρησιμοποίητος μικρὸς ναός, καταστὰς σημεῖον ἀναφορᾶς πάντων σχεδὸν τῶν ὀρθοδόξων τῆς πόλεως ταύτης, ὄντων κατὰ συντριπτικὴν πλειοψηφίαν ἑλλήνων τὸ γένος.

Ὁ εἰρημένος κληρικός, καίπερ νυμφευμένος μεθ’ ἑλληνίδος ἐκ Κατερίνης, μεταβαίνων κατ’ ἔτος εἰς Ἑλλάδα καὶ Ἅγιον Ὄρος καὶ προϊστάμενος ἀντικανονικῶς καὶ καταχρηστικῶς ἑλληνικῆς παροικίας, ἐνεφορεῖτο ἀνέκαθεν καὶ ἐμφορεῖται καὶ σήμερον ἔτι ὑπὸ σφοδρῶν ἀνθομογενειακῶν αἰσθημάτων, κατασυκοφαντῶν τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, ὡς δῆθεν ἀκολουθοῦν φυλετικῇ τακτικῇ, ἀποστέργον τὰς κατὰ φαντασίαν “χιλιάδας” τῶν ἰταλῶν ὀρθοδόξων καὶ παρεμποδίζον τὴν αὐτοκεφαλοποίησιν καὶ φυσιολογικὴν ἀνάπτυξιν τῆς μεγάλης “Ὀρθοδόξου Ἰταλικῆς Ἐκκλησίας”, πάντα δὲ ταῦτα ἀπὸ τῶν στηλῶν τοῦ ὑπ’ αὐτοῦ ἐκδιδομένου ἰταλοφώνου τετραμηνιαίου ἢ ἑξαμηνιαίου περιοδικοῦ φέροντος τὸν βαρύγδουπον τίτλον “Italia Ortodossa” καὶ χρηματοδοτουμένου ὑπὸ τοῦ ἐν Σαρδηνίᾳ περιβοήτου καὶ ὑπὸ τῆς ἰταλικῆς δικαιοσύνης ἐπανειλημμένως καταδιωχθέντος “ἀρχιμανδρίτου” Ambrogio Melzi.

Σημειωτέον ὡσαύτως, ὅτι ὑπῆρξεν ὁ ὀρθόδοξος ἐκεῖνος, ὅστις δι’ ἐπιστολῆς δημοσιευθείσης ἐν τῇ ἐγκρίτῳ καὶ μεγάλης κυκλοφορίας ἰταλικῇ ἐφημερίδι “La Repubblica” ἐκαυτηρίασεν ἀρθρογράφον ταύτης χαρακτηρίσαντα ὡς “ἀρχηγὸν τῆς Ὀρθοδοξίας” τὸν τότε ἐπισκεπτόμενον τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ρώμης ἀείμνηστον Πατριάρχην Δημήτριον, ἰσχυριζόμενος ὅτι ἐξ ἐπόψεως ἱεραρχικῆς ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἀκέφαλος, ὁ δὲ “Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης” ἀρχηγὸς τοπικῆς μόνον καὶ δὴ μικροτάτης ἀριθμητικῶς Ἐκκλησίας.

Λεχθείτω τέλος, ὅτι ὁ ἐν λόγῳ εἰσῆλθε πέρυσιν εἰς Ἅγιον Ὄρος τῇ παρεμβάσει τοῦ ἡγουμενείου τῆς Ρωσσικῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος καὶ ἄνευ τῆς νενομισμένης κανονικῆς ἀδείας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καυχώμενος ἐκ τῶν ὑστέρων ἐπὶ τῷ ἐφευρεθέντι τεχνάσματι καὶ ὑποδεικνύων καὶ ἄλλοις αὐτῷ ὁμοίοις τὸν τρόπον παρακάμψεως τοῦ θέματος τῆς ἀδείας τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας.

Ὁ εὐλαβῶς ὑποσημειούμενος, λαμβάνων ὑπ’ ὄψιν πάντα ταῦτα, τολμᾷ ἵνα ἐκφέρῃ τὴν ταπεινὴν ἄποψιν, ὅτι ἡ παροχὴ τῆς νενομισμένης πρὸς εἴσοδον εἰς Ἅγιον Ὄρος κανονικῆς ἀδείας τοιούτοις ἐχθρικῶς πρὸς ἡμᾶς διακειμένοις κληρικοῖς οὐδὲν τὸ θετικὸν ἀποφέρει, ἀντιθέτως μάλιστα ζημιοῖ τὸ γόητρον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἰταλίας δι’ ἧς κανονικῶς ἔδει ἵνα ἀπευθύνωνται οὗτοι τῇ Μητρὶ Ἐκκλησίᾳ, πρὸς τούτοις δὲ παρέχει αὐτοῖς τὴν δυνατότητα ὅπως διὰ φωτογραφιῶν λαμβανομένων αὐτόθι καταδεικνύωσι κατόπιν τοῖς ἀδαοῖς, ὀρθοδόξοις τε καὶ ἑτεροδόξοις, τὴν πλήρη δῆθεν κανονικότητα αὐτῶν.

Καὶ ἐπὶ τούτοις τὴν τιμίαν τε καὶ χαριτόβρυτον δεξιὰν τῆς Ὑμετέρας θεοτιμήτου Κορυφῆς εὐλαβῶς κατασπαζόμενος, τὰς θεοπειθεῖς δ’ Αὐτῆς πατρικὰς εὐχὰς καὶ εὐλογίας ταπεινῶς ἐξαιτούμενος, ὑποδιατελῶ,

ἐν Βενετίᾳ τῇ 31ῃ Μαΐου 1993,

[ χειρογράφως:

μετά βαθυτάτου σεβασμοῦ

καί υἱϊκῆς ἀφθίτου εὐγνωμοσύνης,   ]

[ ὑπογραφή ]

( †  ὁ Ἰταλίας Σπυρίδων )