top

Απογευματινή της Κυριακής - 18 Φεβρουαρίου 1996

ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ...

UNA FACCIA - UNA RAZZA...

Του Edoardo Dall'Ara

  ΥΠΑΡΧΕΙ στη Βενετία μια πολύ όμορφη γωνιά, ένα κανάλι με ένα γεφύρι και γόνδολες που περνάει από κάτω, που θεωρείται τελείως ελληνική. Είναι το «SAN GIORGIO DEI GRECI» (Αη Γιώργης των Ελλήνων) που παίρνει το όνομα από τον επιβλητικό ναό που δεσπόζει εκεί. Πλάι του, από τη μια πλευρά, το τόσο συζητημένο «Ελληνικό Ινστιτούτο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών» (θα μιλήσουμε εκτεταμένα γι' αυτό εντός των ημερών) και από την άλλη η έδρα της Ορθόδοξης Ιεράς Μητροπόλεως Ιταλίας.

Στο Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σπυρίδωνα, μυαλό, καρδιά και ψυχή της δύσκολης ορθόδοξης αυτής παρουσίας στην καθ' αυτού «χώρα των καθολικών» με 11 ιστορικές κοινότητες στην Ιταλία, θέσαμε το ερώτημα: «Ισχύει η φράση "UNA FACCIA - UNA RAZZA" και όταν αναφερόμαστε στους Ορθόδοξους και στους Καθολικούς»;

Ο Μητροπολίτης Ιταλίας Σπυρίδων

Ισχύει, μας απάντησε ο σεβασμιώτατος, αν μιλάμε για Ιταλούς και Έλληνες, γιατί και οι δύο είναι μεσογειακοί, ενώ δεν ισχύει π.χ. για Γερμανούς και Έλληνες. Οι μεσογειακοί συνεννοούνται πολύ πιο εύκολα, έχουν ίδια νοοτροπία. Τα ήθη, τα έθιμα, τα γούστα μοιάζουν πολύ.

Έτσι, δεν πιστεύω ότι οι ίδιοι οι πιστοί, από τις δύο πλευρές, δημιουργούν προβλήματα για τη διαφορά της θρησκείας. Προβλήματα συνήθως δημιουργούν οι πνευματικοί τους οδηγοί.

  ΕΝΑ από τα μεγάλα προβλήματα που συνάντησα, από ποιμαντικής πλευράς, είναι οι μεικτοί γάμοι, γιατί ούτε ο Έλληνας, ορθόδοξος, ούτε ο Ιταλός, ο καθολικός, είναι σήμερα καταλλήλως προπαρασκευασμένοι θρησκευτικά. Δεν είναι προετοιμασμένοι να δουν το γάμο τους έξω από το θρησκευτικό πρίσμα. Αλλά για να το λύσουμε αυτό το πρόβλημα, χρειάζεται καταρχάς συνεννόηση και μεταξύ των δύο Εκκλησιών. Αν θα γίνει αυτό, μετά θα ήταν εύκολο στην πρακτική να διαλυθεί και η κάποια προκατάληψη που ομολογουμένως υπάρχει και σε λαϊκό επίπεδο από τις δύο πλευρές.

  Ο ΣΠΥΡΙΔΩΝ είναι 20 χρόνια στην Ιταλία, εννέα ως ιερεας στη Ρώμη, έξι ως επίσκοπος πάντα στην «Αιώνια» Πόλη και τα υπόλοιπα στη «Γαληνοτάτη» ως Μητροπολίτης πια. Έχει σπουδάσει στη Χάλκη αφομοιώνοντας φυσικά όλα αυτά που συνεπάγεται το φαναριώτικο παραδοσιακό πνεύμα, αλλά γεννήθηκε στην Αμερική και διατηρεί την αμερικανική υπηκοότητα. Σπούδασε, επίσης, στη Γερμανία και στην Ελβετία και υπηρέτησε στη Γενεύη ως Γραμματέας του Ορθόδοξου Πατριαρχικού Κέντρου του CHAMBESY καθώς και στη μόνιμη αντιπροσωπεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών.

  ΚΛΗΡΙΚΟΣ λοιπόν, με μεγάλη ακτινοβολία και πείρα, που σίγουρα γνωρίζει πάρα πολύ καλά τη χώρα όπου εκτελεί με τόση επιτυχία την ποιμαντική του αποστολή.
«Δύο παιδιά, από την Ελλάδα και Ιταλία, αγαπιούνται -μας είπε ακόμα- δεν θέλουν να ακούσουν κανέναν. Κι όμως, κάποια στιγμή επεμβαίνουν συνήθως οι πνευματικοί τους οδηγοί. Δεν πιστεύω ότι ο κόσμος μας είναι τόσο καλά κατηχημένος στην πίστη του, ώστε να πει: προτιμώ να γίνει αυτό ή εκείνο. Νομίζω ότι παρεμβαίνουν οι πνευματικοί οδηγοί της κάθε φαμίλιας και δημιουργείται η σύγχυση. Παρόλο π.χ. ότι από το '75 υπάρχει κοινή απόφαση μεταξύ των δύο Εκκλησιών να αφήνεται ελεύθερο το κάθε ζευγάρι πώς θα βαπτίσει τα παιδιά του, Καθολικά ή Ορθόδοξα, αυτή δεν εφαρμόζεται ποτέ. Κι έτσι, προστίθενται και προβλήματα που ουσιαστικά έπρεπε να είναι ήδη ξεπερασμένα και από τις δύο πλευρές, αν και η Ορθόδοξη Εκκλησία σ' αυτό το θέμα φάνηκε πάντα πολύ πιο ελαστική, εδώ στην Ιταλία εννοώ, όχι στην Ελλάδα.

  ΠΑΝΤΩΣ πιστεύω ότι οι δύο Εκκλησίες μπορούν να παίξουν πολύ σημαντικό ρόλο στην περαιτέρω προσαρμογή των δύο λαών. Τα σημερινά Ελληνόπουλα που έρχονται να σπουδάσουν εδώ, παρόλο που δεν είχαν την κατάλληλη θρησκευτική προπαρασκευή, όπως έχουν τα «Ιταλάκια», γεμίζουν τις εκκλησίες μας. Υπάρχει μια γνήσια δηλαδή θρησκευτικότητα, μια, ας την πούμε, επιστροφή προς την εκκλησία. Εναπομένει, λοιπόν, σε μας τους κληρικούς να τους δώσουμε τα μηνύματα του αλληλοσεβασμού, της φιλίας και της συνύπαρξης στην πίστη που είναι μία».

[ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ | Στήλη: ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ... | 18 Φεβρουαρίου 1996 ]