top

η Πρωϊνὴ - 31 Ιουλίου 1996

Κοινή η πορεία εκκλησιαστικών κι ομογενειακών προβλημάτων

Επιχείρηση "ανίχνευσης" του τρόπου με τον οποίον αντιλαμβάνεται
τη νέα του θέση ο κ. Σπυρίδων, μέσα από τη συνέντευξη που
παραχώρησε στην εφημερίδα μας πριν δύο χρόνια

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ.-

Ο νέος
αρχιεπίσκοπος Αμερικής Σπυρίδων

Πολλά και ενδιαφέροντα είχε πει στην εφημερίδα μας ο μητροπολίτης Ιταλίας Σπυρίδων, κατά την αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε και η οποία δημοσιεύτηκε στις 29 Ιουνίου 1994. Υπενθυμίζεται ότι ο Μητροπολίτης είχε βρεθεί στην πόλη μας καθ' οδόν προς το Σικάγο, όπου έλαβε μέρος στις εργασίες της εκεί Κληρικολαϊκής Συνέλευσης, ως εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριάρχη.
$
Πριν όμως αναφερθούμε στη συνέντευξη αυτή καθεαυτή, παραθέτουμε ορισμένες πληροφορίες βιογραφικού περιεχομένου για τον νέο Αρχιεπίσκοπο. Γεννήθηκε στην πόλη Γουόρεν του Οχάιο, την 24η Σεπτεμβρίου 1944 και το όνομα που του δόθηκε κατά τη Βάπτισή του ήταν Γεώργιος. Οι γονείς του, Κωνσταντίνος και Κλάρα Παπαγεωργίου, αποφάσισαν να επιστρέψουν στη Ρόδο, όταν ο νυν Αρχιεπίσκοπος ήταν ακόμη παιδί. 0 Γεώργιος αποφοίτησε από το Γυμνάσιο του "ελληνικού" χωριού Τάρπον Σπρινγκς, της Φλώριδας, για να μεταβεί εν συνεχεία στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, το 1962, και να ολοκληρώσει τις σπουδές τέσσερα χρόνια αργότερα, διακρινόμενος για τις υψηλές του επιδόσεις. Ο κύκλος όμως των σπουδών του ολοκληρώθηκε και σε μεταπτυχιακό επίπεδο, στην Ελβετία και Γερμανία (κατά το διάστημα 1967-1973) με υποτροφία του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Αμέσως μετά την αποφοίτησή του και για έναν χρόνο υπηρέτησε ως μέλος της μόνιμης αντιπροσωπείας του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, που εδρεύει στη Γενεύη της Ελβετίας.

Στις 30 Νοεμβρίου 1968 χειροτονήθηκε διάκονος και την 1η Φεβρουαρίου της επόμενης χρονιάς, ιερέας, λαμβάνοντας μάλιστα από τον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη Δημήτριο τον τίτλο του Αρχιμανδρίτη του Οικουμενικού Θρόνου. Κατά τη διετία '73-'75 υπηρέτησε στη θέση του γραμματέα του Ορθόδόξου Κέντρου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, στο Σαμπεζύ της Ελβετίας.

Το 1976 του ανατέθηκαν καθήκοντα πάστορα στην ελληνική κοινότητα της Ρώμης, θέση στην οποία παρέμεινε έως το 1985. Επιπρόσθετα, το 1984 ανέλαβε καθήκοντα Ορθόδοξου Γραμματέα στην Επιτροπή της Διεθνούς Θεολογικής Σύναξης που αφορά τον Θεολογικό Διάλογο μεταξύ Ορθοδόξου και Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

Στις 5 Νοεμβρίου 1985, εξελέγη Επίσκοπος Απαμείας από την Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου και στις 24 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου χειροτονήθηκε Ιεράρχης στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου, στο Φανάρι. Ταυτόχρονα, με την αναβάθμιση της Ορθοδόξου Εκκλησίας Ιταλίας σε Μητρόπολη, με έδρα τη Βενετία -κάτι που έγινε το 1991- ανέλαβε τον τίτλο του Μητροπολίτη, έπειτα από εκλογή.

Τον Ιούλιο του 1993 ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος τον διόρισε επικεφαλής της Ορθοδόξου Αντιπροσωπείας για τον διάλογο μεταξύ Φαναρίου και Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Λουθηρανικών Εκκλησιών.

Να σημειωθεί ότι ο νέος αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων, χειρίζεται με άνεση 5 γλώσσες, αγγλικά, ελληνικά, γαλλικά, γερμανικά και ιταλικά. @

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Παραθέτουμε στη συνέχεια αποσπάσματα της συνέντευξης, από τα οποία διαφαίνεται ως ένα σημείο ο τρόπος με τον οποίο ο νέος Αρχιεπίσκοπος αντιλαμβάνεται τη θέση του.

Τί περισσότερα θα μπορούσε να κάνει ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής για την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό και τί διαφορετικό θα κάνατε εσείς αν είσασταν Αρχιεπίσκοπος Αμερικής;

Αν και δεν υπηρετώ την Εκκλησία μου στη χώρα αυτή και δεν είμαι ειδικός για τα εκκλησιαστικά και εν γένει ομογενειακά θέματα της Αμερικής, είμαι βέβαιος ότι η Ιερά Αρχιεπισκοπή πράττει ό,τι το δυνατό και εφικτό για την προώθησή τους, εξευρίσκοντας πάντοτε τις καταλληλότερες λύσεις και απαντήσεις στα σχετικά προβλήματα που εκάστοτε ανακύπτουν.

Όσο για το δεύτερο σκέλος της ερωτήσεώς σας, που έχει ασφαλώς θεωρητικό χαρακτήρα, θα απαντούσα ότι η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αμερικής, έχει ήδη από δεκαετίας τον Προκαθήμενό της και επομένως, οποιοσδήποτε λόγος που θα έτεινε να παραθεωρήσει το γεγονός αυτό, θά 'ταν εξωπραγματικός.

Ποιές είναι οι σχέσεις σας με τον Οικουμενικό Πατριάρχη, κ. Βαρθολομαίο; Ποιά η γνώμη σας για τον Οικουμενικό Πατριάρχη;

Οι σχέσεις μου ως Ιεράρχου με την Α.Θ.Π. τον Οικουμενικό Πατριάρχη είναι όμοιες με εκείνες που υπάρχουν μεταξύ κάθε Ιεράρχου του Θρόνου και του σεπτού Προκαθημένου της Ορθοδοξίας. Στον Οικουμενικό Πατριάρχη και στην περί Αυτόν Αγία και Ιερά Σύνοδο έχουμε όλοι οι Ιεράρχες την άμεση αναφορά μας. Κι όλοι στον Οικουμενικό Πατριάρχη προσφεύγουμε για την επίλυση σοβαρών ποιμαντικών ή άλλων προβλημάτων των επαρχιών μας, ζητώντας και λαμβάνοντας την συναντίληψη, στήριξη και έμπρακτη συμπαράστασή του.

Όπως είχα δηλώσει πριν δύο περίπου χρόνια και σ' άλλη συνέντευξή μου προς μεγάλης κυκλοφορίας ρωμαιοκαθολικό περιοδικό, φρονώ ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος είναι ο εκκλησιαστικός ηγέτης του 2000. Και τούτο, διότι κύριο χαρακτηριστικό κάθε γνήσιου Θρησκευτικού ηγέτη είναι να συλλαμβάνει τα μηνύματα των καιρών και να αναλαμβάνει με θάρρος τις ανάλογες πρωτοβουλίες. Και στην προκειμένη περίπτωση, νομίζω ότι αναλαμβάνοντας -παρά τα αναρίθμητα εμπόδια- όλες τις πρέπουσες πρωτοβουλίες, με πιστότητα στην παράδοση της Εκκλησίας, με τη γνωστή, βαθιά περίσκεψη που χαρακτηρίζει το Φανάρι, με μεγάλη ταπεινοφροσύνη και ανυστερόβουλο πνεύμα διακονίας, μ' ασυνήθη ενεργητικότητα.

Πιστεύετε ότι ο αρχιεπίσκοπος Αμερικής πρέπει νά 'ναι και ηγέτης της Ομογένειας ή μόνο εκκλησιαστικός;

Είναι γνωστό, ότι συχνά, και σ' όλες σχεδόν τις χώρες όπου ευρίσκονται εγκατεστημένοι Έλληνες, τα εκκλησιαστικά και ομογενειακά μας προβλήματα ακολουθούν κοινή πορεία. Θά 'πρεπε ίσως να διερωτηθούμε, αν ο χωρισμός των πραγμάτων σε εκκλησιαστικά και ομογενειακά είναι εύστοχος κι αν όντως ανταποκρίνεται στην κατάσταση των όπου Γης Ελλήνων.

Δεν πρέπει ωστόσο να λησμονούμε σχετικά ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, σύμφωνα με τα διδάγματα της αρχαιότερης αλλά και πιο πρόσφατης ιστορίας του ελληνισμού του εξωτερικού, αποτελεί το μόνο παραμόνιμο και σταθερό σημείο αναφοράς των εκτός έδρας Ελλήνων.

Εν πάση περιπτώσει, νομίζω ότι θα ήταν ίσως πιο ρεαλιστικό και θα επιδεικνυόταν πιο αποτελεσματικό, εάν, αντί να γίνεται επιμόνως λόγος για χωρισμό εκκλησιαστικών και ομογενειακών πραγμάτων, κάναμε επιτέλους κάποιες σοβαρές σκέψεις για ένα αλληλοσυμπληρωματικό έργο των διαφόρων φορέων που ενδιαφέρονται για τα ομογενειακά θέματα των εκτός πατρίδας Ελλήνων.

Ποιές είναι οι σχέσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου με τις τουρκικές αρχές; Και για πόσον καιρό ακόμα θα μπορέσει να αντέξει ο ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης την πολεμική και εχθρική ατμόσφαιρα που δημιουργεί η Αγκυρα;

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ως γνωστόν, είναι καθαρά θρησκευτικός οργανισμός και σαν τέτοιος ενεργεί και εκπληρώνει τη θρησκευτική του αποστολή στην Τουρκία σύμφωνα με τους νόμους του κράτους.

Όσο για τον ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης, ο,ποιεσδήποτε δυσκολίες και δυσμενείς συνθήκες κι αν συνάντησε κατά το παρελθόν ή και συναντά ακόμη σήμερα, είμαι βέβαιος ότι με τη μακρά του πείρα συνυπάρξεως με το τουρκικό στοιχείο θα ξέρει να αντιμετωπίσει και τα προβλήματα που ίσως προκύπτουν από το μη φιλικό κλίμα μέσα στο οποίο ζει και προοδεύει από αιώνες τώρα.

Η απαισιοδοξία δεν είναι πάντοτε ο καλύτερος σύμβουλος...

[ η Πρωϊνὴ - 31 Ιουλίου 1996 - σ. 4 ]