top

η Πρωϊνὴ - 23 Ιουνίου 1998

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Γράφει ο Ι. ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ  *)

0 Σοφός Γέροντας και η Υπακοή

Είχα γράψει πρόσφατα για την ανάγκη ο κάθε χριστιανός να έχει την αναφορά του σ' ένα πνευματικό, για να μην κάνει τον κεφαλιού του και για να κόβει το καταραμένο "ίδιο θέλημα", που είναι η αιτία της πνευματικής μας στασιμότητας ή και οπισθοδρόμησης. Η αφορμή για να αναφερθώ σ' αυτό το θέμα είναι η δράση τον G.O.A.L. και πιο συγκεκριμένα το γεγονός ότι οι άνθρωποι που τον συγκροτούν στερούνται θεολογικής κατάρτισης και πνευματικής καθοδήγησης.

Επειδή όμως υπάρχει ο κίνδυνος να νομίσει κάποιος ότι όποιος έχει πτυχίο θεολογικής σχολής ή είναι κληρικός είναι σε θέση να χειρίζεται πνευματικά θέματα χωρίς να έχει την αναφορά του σε κάποιο πνευματικό για να τον καθοδηγεί, θα ήθελα να αναφερθώ στο λαμπρό παράδειγμα του μακαριστού Αρχιμανδρίτη Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου, άνδρα σπάνιας εκκλησιαστικής σοφίας και αγίας βιοτής, για να διδαχθούμε και να παραδειγματιστούμε όλοι.

Για να καταλάβουν, οι καλοί αναγνώστες, τι κατάρτιση και σοφία διέκρινε τον άγιο Γέροντα μόνο τούτο αναφέρω. Υπήρξαν πολλές περιπτώσεις, κατά τις οποίες η Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδας έκανε τεχνητά σκόπιμο διάλειμμα, κατά τη διάρκεια της συνόδου των εργασιών της, μόνο και μόνο για να βρούν την ευκαιρία να τηλεφωνήσουν ή να πάνε κάποιοι Ιεράρχες (μεταξύ των οποίων και ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος) να δουν το μακαριστό Γέροντα και να ζητήσουν την καθοδήγησή του για τα θέματα που απασχολούσαν την Εκκλησία!

Και όμως! Ο όντως σοφός και άγιος αυτός άνθρωπος, που διακρινόταν από ασυνήθιστα ψηλό δείκτη νοημοσύνης και ο οποίος γνώριζε από μνήμης τους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας και μπορούσε να παραθέτει εκ του προχείρου, εκτενέστατα αποσπάσματα από την Αγία Γραφή και τους Πατέρες της Εκκλησίας, δεν έκανε ποτέ τίποτε χωρίς να ρωτήσει τον πνευματικό του!

Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα, ότι ακόμα και στη σπάνια περίπτωση, που δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με τον πνευματικό του, είτε λόγω απόστασης, είτε λόγω του ότι έπρεπε να πάρει αμέσως κάποιες αποφάσεις, φώναζε όσα από τα πνευματικά του παιδιά ήταν εκείνη την ώρα στην πολυκατοικία που διέμενε (το διαμέρισμά του ήταν πάντα σαν μοναστήρι που μπαινόβγαιναν δεκάδες άνθρωποι κάθε μέρα), και τους εξέθετε το πρόβλημα που αντιμετώπιζε και ζητούσε ο πάνσοφος εκείνος Γέροντας τη γνώμη τους για το τι πρέπει να κάνει. Και ό,τι του έλεγαν ομόφωνα ή κατά πλειοψηφία, το ακολουθούσε με θρησκευτική ευλάβεια, άσχετα αν η προσωπική του γνώμη διέφερε.

Γιατί άραγε; Επειδή γνώριζε ότι δεν είναι καρπός ανθρώπινης σοφίας η σωτηρία του ανθρώπου, αλλά δώρο της χάρης του Αγίου Θεού, που δίνεται στους ταπεινούς και όχι στους σοφούς του αιώνος τούτου.

Μήπως λοιπόν οι άνθρωποι του G.O.A.L. θα πρέπει να προβληματιστούν για τη δική τους συμπεριφορά και να συνειδητοποιήσουν, ότι χωρίς πνευματικό και χωρίς ταπείνωση και θεολογική κατάρτιση δεν είναι δυνατόν να βοηθήσουν στην εξομάλυνση των προβλημάτων της Εκκλησίας διότι τους λείπει το εκκλησιαστικό φρόνημα και διότι δεν έχουν αναφορά σε κάποιο πνευματικό με γεύση Θεού;

Δεν είναι γι' αυτό ακριβώς άλλωστε που η προσπάθειά τους δεν έχει επισύρει την ευλογία του Αγίου Θεού;

___________________

*) Δημοσιογραφικό ψευδώνυμο του φιλόλογου-θεολόγου Παναγιώτη Τελεβάντου

[ η Πρωϊνὴ - 23 Ιουνίου 1998 - σ. 5 ]