top

“Πρωΐνή”  -  Νέα Υόρκη
14-15 Φεβρουαρίου 1998

Η τέχνη του ψευδώς αγορεύειν...

Πράγματι ο κ. Σπυρίδωνας δεν είναι καλός δικηγόρος γιατί δεν γνωρίζει
να ελίσσεται πονηρά και ύπουλα, χαρακτηριστικά που σε άλλους μπορεί
να μετατραπούν σε χαρίσματα προς δόξαν όχι του Θεού, αλλά δική τους...

Αθήνα - Του Αλέξανδρου Στεφανόπουλου

Και εσκοτίσθη η ασύνετος αυτών καρδία φάσκοντες είναι σοφοί εμωράνθησαν... Πόσο πράγματι Σοφός και Θεόπνευστος υπήρξε ο Πρώτος μετά τον Ενα, ο Μέγας Απόστολος των Εθνών Παύλος όταν απευθυνόμενος προς τους άλλοτε ισχυρούς, χρησιμοποίησε γλώσσα όπως σε πολλές περιπτώσεις καλούνται να την χρησιμοποιήσουν οι καλοί δικηγόροι προκειμένου να πείσουν το αφελές ακροατήριο τους, όταν θέλουν να θολώσουν τα νερά. Πράγματι δεν έμαθε την τέχνη του ψευδώς αγορεύειν αλλά την αληθινή τέχνη του να προάγει τον λόγο και το έργο του Θεού με το ταπεινό παράδειγμα του μέσα από την καθαρότητα που φαίνεται να τον διακρίνει στις πράξεις και τις αποφάσεις του. Γιατί καλώς ή κακώς ο Αρχιεπίσκοπος δεν χρειάστηκε να υποκριθεί βάζοντας ανειλικρινείς και υποκριτικές μετάνοιες στον προκάτοχο του. Είπε πάντοτε αυτό που πίστευε με ντομπροσύνη και ευθύτητα, γνήσια και καθαρά χαρακτηριστικά του κάθε Ορθόδοξου Ελληνα.

Ο Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων ευτυχώς και προς τιμήν του δεν υποκρίθηκε ότι θα έχει στο πλευρό του τον γέροντα πλέον πρώην Αμερικής κ. Ιάκωβο, προσπαθώντας να τον γελοιοποιήσει μετατρέποντας τον ουσιαστικά σε μια μαριονέτα, για να του δίνει την ψευδαίσθηση ότι ακόμα εκείνος είναι στο τιμόνι, μόνο και μόνο για να του χαρίζει ψευδαισθήσεις για να θωπεύει έτσι άθελα του το εγωϊστικό φρόνημα του γέροντος ή ακόμα και το δικό του. Να τον κάνει να αισθανθεί όμορφα ως αναγνώριση του έργου του, και ουσιαστικά να τον περιπαίζει, αφού την πνευματική εξουσία, δια της Αποστολικής Διαδοχής, κάτι που ως φαίνεται το αγνοούν κάποιοι, τώρα για τον θρόνο της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας της Αμερικής την έχει ο Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων ως νόμιμα εκλεγμένος. Αντίθετα τον άφησε να πραγματώσει αυτό που επεδίωξε με την παραίτηση του, να ολοκληρώσει το πνευματικό έργο που συγγράφει με τους καρπούς της 37ετούς αρχιερατείας του, με την ελπίδα και προσμονή πως το έργο αυτό θα αποτελέσει μνημείο και προσφορά όχι μόνο για την Εκκλησία της Αμερικής και εκείνους που την διακονούν εις το όνομα του Χριστού, αλλά και για ολόκληρο τον Ελληνισμό.

Επί πλέον δε, εξ όσων τουλάχιστον γνωρίζουμε ποτέ δεν του στέρησε το αυτονόητο δικαίωμα του να πει την άποψη του ή να καταθέσει την σοφή συμβουλή του ως πνευματικός πατέρας. Όχι όμως επιλέγοντας την οδό της δημοσιότητας δια της οποίας πάντοτε παραμονεύει ο κίνδυνος, αφενός μεν να παραποιηθούν όσα θα πει και να διαστρεβλωθούν έστω και αν αυτά είναι προς πνευματική οικοδομήν όπως γίνεται συνήθως, και αφετέρου να μπει και πάλι ο πειρασμός της αυτοπροβολής, αλλά, επιλέγοντας την οδό της προσωπικής συζήτησης ή την οδό της επιστολής όπως έτσι είναι και η μακραίωνη παράδοση των πατέρων και προκατόχων επισκόπων της Εκκλησίας μας.

Επί της ουσίας τώρα για τα περί μεμονομένων αντιδράσεων που ανέφερε ο Οικουμενικός Πατριάρχης και τις ερμηνείες που επιχειρεί ο στενός συνεργάτης εκ του πονηρού βεβαίως οφείλουμε να τονίσουμε ότι σε καμμία περίπτωση δεν εκτίθεται ο Πατριάρχης, η σεπτή πράγματι κεφαλή 250 εκατομμυρίων ορθοδόξων, όταν ασχολείται και με τις μεμονωμένες φωνές γιατί αλίμονο αν ο πρώτος μεταξύ των πρώτων, ο οποίος είναι επίσκοπος εις τύπον Χριστού, αν δεν ασχοληθεί και με τις μεμονωμένες φωνές αυτών των κάποιων λογικών προβάτων που ίσως έχουν χάσει τον δρόμο τους... Σε ότι αφορά την προσπάθεια της (παρ)ερμηνείας των όσων είπε ή δεν είπε ο Παναγιώτατος δυστυχώς, να γιατί μωραίνει Κύριος όσους την αδικίαν υπηρετούν, διαπράττει μέγα σφάλμα αφού προσπαθεί να ερμηνεύσει εκείνος, αυτόκλητα ως συνήγορος, όχι βέβαια του Πατριάρχη, αλλά του πρώην Αμερικής, τις σκέψεις του Οικουμενικού Πατριάρχη διαστρεβλώνοντας τα όσα είπε και εννοούσε πολύ ξεκάθαρα κατ' επανάληψη ο Πατριάρχης ο οποίος περιέβαλε με απόλυτη εμπιστοσύνη και Αγάπη τον νέο Αρχιεπίσκοπο.

Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕ

Ξέχασε φαίνεται ο στενός συνεργάτης εκείνη την συγκλονιστική στιγμή στο κατάμεστο στάδιο όταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης πήρε και τον γέροντα πρώην Αμερικής και τον νέο Αρχιεπίσκοπο ενώπιον της ωραίας Πύλης και του φρικτού θυσιαστηρίου τον ένα δεξιά του και τον άλλο αριστερά του με τα χέρια του να ενώνουν τις καρδιές και το πνεύμα και των δύο κάτω από την Ευλογία της Μητέρας Εκκλησίας. Συμβολική πράξη γεμάτη αγάπη που η ιστορία της Εκκλησίας θα καταγράψει ως ύψιστη πράξη μεγαλοσύνης αλλά που δυστυχώς τα κοντόφθαλμα μάτια παρόλο που έζησαν και πρωταγωνίστηκαν σε αυτές τις ιστορικές στιγμές δεν μπορούν να δουν και να εννοήσουν αφού φαίνεται πως πλημμύρισε η καρδιά τους από φαρμάκι και μίσος. Δεν μπορεί αλλιώς να εξηγήσει κανείς την αποστροφή που νιώθει ο στενός συνεργάτης για την ιστορία της Κωνσταντινούπολης όταν μιλά περιφρονητικά γεμάτος αποστροφή περί φαναριώτικης νοοτροπίας. Εκτός αν αυτή η εμμονή στην “Ισταμπολολογία” και η άρνηση της ιστορίας της Εκκλησιαστικής και Ορθόδοξης πορείας της Κωνσταντινούπολης να υποκρύπτει άλλες, ύπατες σκοπιμότητες που θα έλεγε κανείς ότι μοιάζουν να περιδιαβαίνουν περίεργα και σκοτεινά μονοπάτια που σε τρομάζει και μόνον η σκέψη ότι θα μπορούσε κάποιος Έλληνας να διαβεί...

Οι αντιφάσεις όμως στο πόνημα του συνεργάτη του πρώην είναι πολλές. Από την μια αποστρέφεται την φαναριώτικη νοοτροπία η οποία έχει την τρομερή ικανότητα να μιλάει για πολλά χωρίς να λέγει τίποτα...και από την άλλη να προσπαθεί να την ερμηνεύσει, πολύ δε περισσότερο να ερμηνεύσει την πνευματική κορυφή που ζει, βιώνει και γράφει την δική του ιστορία στο Φανάρι, τον Οικουμενικό Πατριάρχη!

Από τη μια είναι η Σεπτή κεφαλή των ορθοδόξων, και από την άλλη όπου μας συμφέρει δηλ. με μόνο στόχο την διαβολή, την παραποίηση και την μείωση του Πατριαρχείου, μιλάμε για φαναριώτικη νοοτροπία...που χρησιμοποίησε κατά κόρον η Μητέρα Εκκλησία επί αιώνες...Και βέβαια η Κωνσταντίνου Πόλις κρύβει μέσα της ιστορία αιώνων που σήμερα ο μόνος συνεχιστής της είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο και οι πατέρες, με πρώτο τον Οικουμενικό Πατριάρχη, ζουν εκεί για να φυλάττουν τις Θερμοπύλες της ιστορίας του έθνους και του οικουμενικού μηνύματος της ζώσας εκκλησιαστικής Ορθόδοξης ιστορίας και παράδοσης.

Γιατί λαός χωρίς ιστορική μνήμη και συνέχεια δεν έχει μέλλον. Πως είναι δυνατόν αλήθεια όταν έχεις τέτοια απέχθεια για την φαναριώτικη νοοτροπία που υποτίθεται καταστηλιτεύεις με τόση κακία, να προσπαθείς παράλληλα να την ερμηνεύσεις όταν δεν μπορείς καν να την κατανοήσεις για να μπορέσεις να δεις την αξία της ιστορικής συνεχείας που ζει μέσα από το Φανάρι.

Όσο για την περίφημη GOAL ή την OCL καλό θα είναι να μην ανοίξουμε νέες περιπέτειες. Αρκούν προς το παρόν αυτά που αποκάλυψε ο καλός συνάδελφος της “Πρωϊνής” γι αυτό ας μην μιλάμε περισσότερο για τους στόχους και τους σκοπούς αυτής της οργάνωσης στην παρούσα φάση. Τι νόημα έχουν τέτοιες οργανώσεις όταν υπάρχει εδώ και 2000 χρόνια ο μόνος ζωντανός θεοσύστατος οργανισμός η Εκκλησία και μέσω αυτής, και δια αυτής, η τοπική εκκλησία δηλ. η Ελληνορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Αμερικής; Εκτός αν τα κίνητρα της δημιουργίας τους δεν είναι και τόσο αγνά...

ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΖΟΥΣΕΣ ΦΩΝΕΣ

Ναι να διατηρήσουμε αλώβητη την Ελληνορθόδοξη Εκκλησία και ενωμένη όπως την παρέδωσαν στον κ. Ιάκωβο οι προκάτοχοι του... Ναι να παραδώσουμε τις παραδόσεις και την συνέχεια του μεγάλου έργου της ομογένειας των πατέρων και των παππούδων σας που δεν ήταν άλλην από την διατήρηση της ζωντανής πίστης του Χριστού χωρίς επιρροές από διάφορες προτεσταντίζουσες φωνές που μοιάζουν να στέκουν όμορφα στο διάβα της ιστορίας της ομογένειας αλλά προσπαθούν να μας αλλοιώσουν τις αξίες της πίστης και της παράδοσης μας. Πως θα διατηρηθούν όλες αυτές οι αξίες ζωντανές όταν δεν μιλάνε τα ελληνικά στα σχολειά; Πως θα μείνει ζωντανή η παράδοσή μας όταν δεν ξέρουμε τι θα πει αγρυπνία ή μεσονυκτικός; Οφείλεται πρώτα εσείς, οι παλαιότεροι με όλα τα ζοφερά σφάλματα του παρελθόντος σας που αν συνεχίσετε να διαπράττεται χάριν των προσωπικών συμφερόντων και μικροεγωισμών σας θα περάσετε στην ιστορία με άσχημους χαρακτηρισμούς, να σταθείτε στο πλευρό του νέου Αρχιεπισκόπου, όπως έδειξαν ότι στέκονται οι νεολαίοι της ομογένειας σε εκείνη την συγκλονιστική συγκέντρωση προς τιμήν του Οικουμενικού Πατριάρχη, αλλά περισσότερο αποδίδοντας τιμή και σεβασμό στον νέο ποιμενάρχη τους που ανέδειξε η Χάρις του Θεού δια της Αποστολικής Διαδοχής και της Ευλογίας της μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας. Αυτής της Εκκλησίας που κάποιοι υπονομεύουν όταν προσπαθούν να διαβάλουν την ιστορία και το έργο της ανά τους αιώνες.

Ένα έργο το οποίο σίγουρα μέσα από την ιστορική πραγματικότητα η φαναριώτικη νοοτροπία κατεγράφη ως μια μεγάλη διπλωματική σχολή που ανέδειξε λαμπρές προσωπικότητες της Εκκλησίας και της ιστορίας του Έθνους. Όπως οφείλουμε και εμείς οι νεώτεροι σε οποία πλευρά του πλανήτη και αν ζούμε, δεν παύουμε πάνω από όλα να είμαστε Έλληνες Ορθόδοξοι και να διατηρούμε την ψυχική μας ενότητα, να στεκόμαστε κοντά στον νέο Αρχιεπίσκοπο. Το έργο του Σεβάσμιου γέροντα, πρώην Αμερικής κ. Ιακώβου θα έχει μεγαλύτερη αξία αν συνεχιστεί όχι, με απειλές του τύπου. Αλίμονο στον νέο Αρχιεπίσκοπο αν ο κ. Ιάκωβος...κρατούσε διαφορετική στάση αλλά αν με αγάπη και και κατανόηση συστρατεύονταν όλοι στο πλευρό του για τη συνέχεια των καλών στοιχείων που ανεπτύχθησαν επί της αρχιερατείας του πρώην Αμερικής. Γιατί είτε το θέλουμε στα 37 έτη υπήρξαν σοβαρά λάθη και παραλείψεις που τώρα καλείται να διορθώσει με κόπο και πολλά εμπόδια ο νέος Αρχιεπίσκοπος κ. Σπυρίδων. Είναι δε, κατανοητό ότι σε ένα έργο με 37 χρόνια ιστορία ότι θα γίνουν και λάθη. Μόνο όταν δεν παράγεται έργο δεν μπορεί να γίνει λάθος. Υπήρξαν όμως και κάποια πράγματα που επί των ημερών του κ. Ιακώβου δεν ήταν βασικό στοιχείο όπως η διατήρηση της γλώσσας και της ορθόδοξης παράδοσης. Κατανοητό μέχρι ενός σημείου γιατί η περίοδος της αρχιερατείας του κ. Ιακώβου είχε άλλες προτεραιότητες. Έπρεπε να ωριμάσει πρώτα και να ριζώσει το ελληνικό στοιχείο και να καταξιωθεί κοινωνικά και οικονομικά η δεύτερη γενιά των ομογενών για να μπορούν σήμερα οι νεότεροι να καταλαμβάνουν θέσεις και αξιώματα που φτάνουν μέχρι τον Λ. Οίκο.

Αυτά όμως τότε. Η νηπιακή και εφηβική περίοδος πλέον πρέπει να δώσει την θέση της στην ώριμη σκέψη. Εκείνη η περίοδος πρέπει να δώσει τώρα την θέση της στον αγώνα για την πολυπολιτισμική εξόρμηση προς τον πολιτισμό των Εθνών για νέες πνευματικές κατακτήσεις. Κατακτήσεις μέσα από το οικουμενικό μήνυμα που προσφέρει διαχρονικά ο ζωντανός λόγος της Ορθοδοξίας και του Ευαγγελίου. Οφείλει εκείνη η 37ετής περίοδος, να παραχωρήσει την θέση της στον αγώνα για την πνευματική αναγέννηση και αναβάπτιση στα νάματα της πίστεως και των ζωντανών παραδόσεων του Ελληνορθόδοξου βιώματος. Είναι ανάγκη οι βάσεις και τα θεμέλια της ομογένειας να ξαναβουτήξουν στο πνεύμα και την σοφία των αρχαίων Ελλήνων και των μεγάλων πατέρων της Εκκλησίας μας που αποτελούν τη συνέχεια της ιστορίας μας εν όψει της νέας Ελληνικής προσφοράς στον διεθνή πολιτισμό και την παγκόσμια ιστορία στη χιλιετηρίδα που ανοίγεται μπροστά μας.

Αυτή είναι μια από τις αγωνίες του νέου Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνα και οφείλουμε να του συμπαρασταθούμε όλοι. Ακόμα και λάθη να έχουν γίνει είναι εφικτό όταν παράγεις έργο και σκέψη. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορείς να απαρνηθείς τον πατέρα σου. Πόσες φορές δεν υπήρξε αυστηρός ο Θεός στην πανανθρώπινη ιστορία, σημαίνει όμως ότι επειδή έπαιρνε κάποια παιδαγωγικά μέτρα για να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την αλήθεια και τα λάθη ή να χαλιναγωγήσει τα πάθη και τις αδυναμίες μας, ότι δεν μας αγαπά;

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ

Και ένα υστερόγραφο: Με βάση τους ιερούς κανόνες ο κάθε επίσκοπος είναι τύπος και εικόνα Χριστού δια της Αποστολικής Διαδοχής άρα η ζωντανή συνέχεια. Πρώτος και Τελευταίος Επίσκοπος είναι ο ίδιος ο μέγας Αρχιερεύς Χριστός.

Όσο για τις πάλαι ποτέ Μητροπόλεις αυτές δεν καταργούνται ποτέ στην ιστορία της Εκκλησίας γιατί απλούστατα την συνεχεία τους αποτελούν αυτές που αναγκαστικά δημιουργούνται όταν το απαιτούν οι ανάγκες και η αύξηση του ποιμνίου κατά τους ιερούς κανόνες οι οποίοι ορίζουν μεταξύ άλλων ότι όταν μεταβάλλονται τα γεωπολιτικά όρια τότε μπορεί να δημιουργούνται επισκοπές ανάλογα με τις ανάγκες του ποιμαντικού έργου. Οσο για τα περί φιρμανιού είναι άλλη μια απόδειξης του πόσο σέβεται ο στενός συνεργάτης την Σεπτή Κορυφή της Ορθοδοξίας αλλά και τις αποφάσεις της Αγίας και Ιεράς Συνόδου της πρωτόθρονης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως. Εκείνο που πρέπει πάντως να υπογραμμιστεί είναι ότι ο πρώην Αμερικής είναι βέβαιο πως δεν εγκρίνει τις ενέργειες και τις σκέψεις κάποιων στενών συνεργατών του αν κατανοήσει ότι κινδυνεύει ο ίδιος και η συνέχεια του έργου της Εκκλησίας από το αποτέλεσμα αυτών των πράξεων.

Ο Απόστολος Παύλος, στην επιστολή του προς τους Ρωμαίους, διαβλέποντας την πτώση και την επερχόμενη αποτυχία τους η οποία ερχόταν ταχύτατα απεκάλυπτε αυτή τη φρικτή και διαχρονική Αλήθεια όταν έλεγε: διότι γνόντες τον Θεόν ούχ ως Θεόν εδόξασαν ή ευχαρίστησαν, αλλ' εματαιώθησαν εν τοις διαλογισμοίς αυτών, και εσκοτίσθη η ασύνετος αυτών καρδία φάσκοντες είναι σοφοί εμωράνθησαν και ήλλαξαν την δόξαν του άφθαρτου Θεού εν ομοιώματι εικόνος φθαρτού ανθρώπων...

Πόσο τραγική είναι αυτή η αλήθεια, ιδίως όταν σήμερα έχουμε θεοποιήσει τους εαυτούς μας ή ακόμα πιο χειρότερα τους συνανθρώπους μας τους οποίους έχουμε μετατρέψει σε επίγειους θεούς! Η διαπίστωση ότι έχουμε θεοποιήσει εαυτούς εις το όνομα του ζώντος Θεού τον οποίο κληθήκαμε να υπηρετήσουμε και να διακονήσουμε με αυταπάρνηση και Αγάπη, πρέπει να μας κάνει ακόμα πιο δυστυχείς, γιατί αποκαλύπτεται πόσο ανάξιοι είμαστε ενώπιον του Θεού. Αποκαλύπτεται μέσα από τα έργα, τις πράξεις μας και τους διαλογισμούς μας πόσο μικροί και ανύπαρκτοι θα είμαστε για την ιστορική συνέχεια του έργου του Θεού εις τους επόμενους αιώνες που θα ακολουθήσουν, όταν προσπαθούμε όχι για την δόξαν του Θεού που κληθήκαμε να διακονήσουμε, ο καθένας από το πόστο που του εδόθη, αλλά για τη δική μας δόξα και υστεροφημία, ξεχνώντας πως τίποτα δεν θα μείνει από εμάς εάν εργαζόμαστε προς ίδιον όφελος και προβολή. Δυστυχώς αυτή τη μοναδική και διαχρονική αλήθεια την ξεχνάμε.

Ξεχνάμε τις ζωντανές και μοναδικές στο πέρασμα των αιώνων αλήθειες του Ευαγγελίου γιατί αναλωνόμαστε στα πρόσκαιρα και μάταια σχέδια μας, πνιγμένοι στη μισαλλοδοξία και την αγνωμοσύνη μας έναντι του Θεού. Του Θεού που παρά τι αδυναμίες, τα πάθη και τις μικρότητες μας εξακολουθεί να μας περιβάλει με την Αγάπη και την εμπιστοσύνη του. Και γίνεται ακόμα πιο σκληρή αυτή η αλήθεια στον αιώνα τούτο ιδίως όταν αφορά όσους εργάστηκαν στον Αμπελώνα του Κυρίου. Είτε αυτοί εργάστηκαν με μεγαλόσχημα αλλά πρόσκαιρα αξιώματα ως ισχυροί και κραταιοί, σαν άλλοι σύγχρονοι Ρωμαίοι, με την φθαρτή κοσμική εξουσία που τους παραχωρήθηκε, και το ακόμη πιο τραγικό για αυτούς είναι ότι μετέτρεψαν την πνευματική αξία τους, σε κοσμική σκληρή και αδιάλλακτη εξουσία. Υπηρετώντας όχι το Θεό αλλά τους εαυτούς τους και την ματαιοδοξία τους.

Ο λόγος όμως του Παύλου είναι χειρότερος για όσους περιέβαλαν, τους άλλοτε ισχυρούς με περίσσια δουλικότητα, παριστάνοντας τους αυλικούς υπηρέτες, όχι του έργου του Θεού που έχουν κληθεί να διακονήσουν αυτοί και τα αφεντικά τους, αλλά και τον εαυτό τους και τις προσωπικές τους φιλοδοξίες. Αυτή είναι η μοναδική διαπίστωση που μπορεί να κάνει κανείς διαβάζοντας προσεχτικά τα όσα περί περιβαλλοντολογίας ανάπτυξε ο στενός συνεργάτης του πρώην Αρχιεπισκόπου Β. και Ν. Αμερικής σε πρόσφατη ανάλυση του... Πράγματι ο κ. Σπυρίδωνας δεν είναι καλός δικηγόρος γιατί δεν γνωρίζει να ελίσσεται πονηρά και ύπουλα, χαρακτηριστικά που σε άλλους μπορεί να μετατραπούν σε χαρίσματα προς δόξαν όχι του Θεού αλλά δική τους. Πράγματι ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Σπυρίδων δεν είναι καλός δικηγόρος γιατί δεν φαίνεται να έμαθε καλά την τέχνη της υποκρισίας ...

[ ALITHEIA-ΑΛΗΘΕΙΑ | www.alitheia.org/GT-OM.HTM  -  14-15 Φεβρουαρίου 1998 ]