top

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΟΣ - Μάρτιος 1998

Με πλατειά χαμόγελα, κι ανοιχτές καρδιές η ομογένεια
αγκάλιασε τον Αρχιεπίσκοπό της, το δικό της ανάστημα,
το “παιδί” του Ελληνισμού!

Και ραπίζει τους “Λύκους” της διχόνοιας,
του διχασμού, τους ανθέλληνες γενίτσαρους...

Ο Σπυρίδων καταδικάζει και καταγγέλλει τους διασπαστές!

Μ' ανοικτές ελληνικές αγκαλιές και διάπλατα χαμόγελα οι ομογενείς υποδέχτηκαν τον Αρχιεπίσκοπο Σπυρίδωνα, τη μέρα της Εθνικής Παρελάσεως στο Μανχάταν.

Οι εκδηλώσεις του πλήθους των εκατό και πάνω χιλιάδων του Ελληνισμού, που κατάκλυσαν τους δρόμους του Μανχάταν (λεωφόρους, στριτς και δρομάκια) στη θέα του Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος, που πραγματοποίησε διαδρομή ανάμεσα στο λαό, ήταν άνευ προηγουμένου.

Φωνές χαρούμενες, ζωηρές ζητωκραυγές, επευφημίες “Άξιος, Άξιος”, ζεστά και ταπεινά χειροφιλήματα και αγκαλιάσματα, ήταν χαρακτηριστικά του ΕλληνΟρθόδοξου πάθους του λαού μας για το πρόσωπο του νέου Αρχιεπισκόπου του. Του Σπυρίδωνος!

ΠΟΤΕ Αρχιεπίσκοπος δεν κατέβηκε στους δρόμους να συναντήσει και συναναστραφεί με το λαό του Θεού και του Γένους, να συνομιλήσει μαζί του, να καταδεχθεί να γελάσει να αγκαλιαστεί και να χειροφιληθεί από τον δικό του κόσμο.

Ο Ιάκωβος ζητούσε πολύ λαό μαζεμένο για να...ηγηθεί του πλήθους, για να φαίνεται “ηγέτης”... προπεμπόμενος...επευφημούμενος και...δοξαζόμενος...!

Ο Σπυρίδων αγκάλιασε κι αγκαλιάστηκε απ' τον αγνό ομογενή, γιατί είναι το “παιδί” το δικό του.

Ο Σπυρίδων καταφιλήθηκε και σφυχτοχαιρετίστηκε. Και ήταν πολύ συγκινητικές οι εκδηλώσεις χαράς του λαού μας που, μαζί με την εθνική έξαρσί του για την επέτειο, του 1821, είχε την ευκαιρία - ο πολύς λαός που δεν έχει αντικρύσει ακόμη τον Σπυρίδωνα - να εκδηλώσει προσωπικά τις δικές του εκτιμήσεις στο πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου, να εκφράσει δημόσια τα δικά του συναισθήματα στον άνθρωπό του, να υψώσει τις δικές του ζεστές προσφωνήσεις και τους θερμούς λόγους για το “παιδί” της ομογένειας, της Υπερήφανης Μάνας Ελληνίδας που τον γέννησε, στη διασπορά της, και που σύσσωμη, η ομογένεια, σήμερα χαίρεται και καμαρώνει την Αρχιεπισκοπεία του.

ΚΑΙ την ημέρα αυτή, την 25η Μαρτίου, που όλοι οι μη ομογενείς έγιναν Έλληνες” και το βροντοφώναξαν (βλέπε σ' άλλες στήλες δηλώσεις του κυβερνήτη Πατάκι) υπήρξαν και νεοΓενίτσαροι μισέλληνες που διαφωνούν με τον Ελληνισμό επειδή ο Σπυρίδων μιλάει συνεχώς για την επαναφορά της γλώσσας στις Εκκλησίες μας.

Αιώνιο κατρακύλισμα μίσους και μοχθηρίας: Μισώ τον εχθρό μου κι αν ακόμη “πει καλό λόγο”!

Πορεία μέσα στο λαό

Ο ΣΠΥΡΙΔΩΝ καταφανώς συγκινημένος ανταποκρίθηκε στις εκδηλώσεις του λαού μας και διαδρόμησε πεζή (πεζός) μέχρι την Αρχιεπισκοπή.

Ο Αρχιεπίσκοπος -με ηγετική κατηγορηματικo-καυστικός, με σθεναρότητα, μ' Εθνικό Παλμό κι Ελληνικό πείσμα, εξαπέλυσε φοβερό πατριωτικό λόγο, κατά των διασπαστών και του σκοταδισμού και κατακεραύνωσε τους εχθρούς της ομογένειας, που οργανωμένα μεθοδεύουν τον αφελληνισμό, σπέρνοντας, σα νεογενίτσαροι τη διχόνοια, το μίσος, το διχασμό και τον αφομοιωτικό ανθελληνισμό στην Ομογένεια, κυρίως οι νεοφανέντες GOALάδες κι η παρέα “τους” καθώς κι οι άνθρωποι της εφημερίδας με το “ελληνικό” όνομα Εθνικός Κήρυκας, και που “δεν γνωρίζουμε στο όνομα ποίων συμφερόντων υπακούουν”!

ΚΑΙ ήταν η καταλληλότερη στιγμή να το κάνει αυτό. Γιατί τις μέρες αυτές το Γένος γιόρταζε την Εθνική του παλιγγενεσία, η οποία διήλθε δια πυρός και σιδήρου, κι ανάμεσα σε κακίες και μίση, και διχόνοιες και ψευτοϋπερηφάνειες και μικρότητες “...Σαν μισούνται ανάμεσά τους δεν τους πρέπει λευτεριά...” (Διονύσιος Σολωμός) “Οποιος θέλει δίπλωμα στρατηγού νάρθη αύριο στου Πέτα (στη μάχη του Πέτα) να το πάρει” (Καραϊσκάκης στο Μαυροκορδάτο), η ακόμη το κρυφό μίσος μερικών πολιτικών δραγουμάνων κατά της οικογένειας των Υψηλαντών, κ.λ.π.

ΗΤΑΝ κατάλληλη η στιγμή της Εθνικής παλλιγενεσίας που ο Αρχιεπίσκοπος μίλησε με σκληρή γλώσσα και μ' εθνικό θάρσος και καυτηρίασε ενώπιον της ομογένειας όλους τους διασπαστές.

Βέβαια ο Αρχιεπίσκοπος μπορούσε να πει περισσότερο καυστικά λόγια για τους διασπαστές και τους υποκριτές, μιμούμενος τον Ίδιο τον Χριστό, τα λόγια του Οποίου, θα κουδουνίσουν στ' αυτιά και στις ψυχές μας αυτές τις μέρες, όπως: “Υποκριταί, τυφλοί και μωροί, όφεις γεννήματα εχιδνών, τάφοι κεκονιαμένοι οι οποίοι έξω φαίνεσθε ωραίοι και μέσα είσθε γεμάτοι βρώμα και δυσωδία...”

ΔΕΝ είπε, όμως, τίποτε απ' όλ' αυτά. Περιορίστηκε στις εθνικές δηλώσεις με το ν' αποκαλύψει στο λαό ότι υπάρχουν οι διασπαστές -κι ας διερωτάται, υποκριτικά, ο κάθε Καλμούκος.....για το “τί είναι αυτό που κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια”- δηλαδή, ποιοί είναι αυτοί - που καλλιεργούν το διχασμό, τη διχόνοια και την καταστρεπτική αφομοίωσι απευθύνοντας χαρακτηριστικά τ' ακόλουθα εθνικά παραγγέλματα στους μισέλληνες.

“Σήμερα γιορτάζουμε μια μεγάλη μέρα. Έχουμε το δικαίωμα να είμαστε υπερήφανοι για την ιστορία μας, τις παραδόσεις μας, για τα ήθη και έθιμά μας, για τις ηρωϊκές πράξεις των προγόνων μας.
Σήμερα υπερηφανευόμαστε για τα επιτεύγματα των πατέρων μας του 1821.
Είμεθα υπερήφανοι για τους ήρωές μας. Για την Ελλάδα, για κάθε κομμάτι του Ελληνισμού. Για την Κύπρο, για την Ομογένειά μας στην ΚωνσταντινούΠολι, για την ομογένειά μας στην Αμερική...
Σήμερα στεκόμαστε εδώ και καμαρώνουμε τα παιδιά μας τις επιτυχίες της ομογένειάς μας....και καυχώμαστε και δοκιμάζουμε υπερηφάνεια για τα νιάτα αυτά, που είναι η ελπίδα της Ελληνικής διασποράς της Αμερικής.
Έχουμε δικαίωμα να είμαστε υπερήφανοι για την ενότητά μας. Την ενότητα αυτή θα την διαφυλάξουμε σαν κόρην οφθαλμού. Την ενότητα αυτή δε θα επιτρέψουμε σε κανένα να τη διασπάσει. Και τη θέλουμε για να κτίσουμε το μέλλον. Δε θα αφήσουμε τα “συμφέροντα” να επικρατήσουν εναντίον των ιδεών του Γένους.
Το μήνυμα αυτό το εκπέμπουμε προς κάθε κατεύθυνσι. Οι πάντες πρέπει να μάθουν ποιοί είμαστε και τι θέλουμε από το μέλλον μας. Ο σκοταδισμός, η διαίρεσι και η διχόνοια δεν έχουν θέσι μες στην Ομογένειά μας. Οι διασπαστές και οι καλλιεργητές της διχόνοιας είναι απομονωμένοι. Θα τους απομονώσουμε ακόμη περισσότερο. Σήμερα δηλώνουμε ότι θα κρατήσουμε την ενότητά μας πάνω απ' ό,τι άλλο αγαθό.
Σήμερα δηλώνουμε ότι είναι πλήρης η συμπαράστασί μας προς την Ελλάδα, στον μεγάλο της αγώνα για την υπεράσπισι των δικαίων του Ελληνισμού. Στην ΚωνσταντινούΠολι, στη Μακεδονία, στη Θράκη, στα Δωδεκάνησα.
Είμαστε στο πλευρό της Ελλάδας. Κι εμείς οι έλληνες ξέρουμε ότι πάντοτε στο τέλος επικρατεί το δίκηο...
Ζήτω η Ομογένειά μας!
Ζήτω η Ελλάδα!
Ζήτω οι Έλληνες όλης της γης...!”

Μ' ΑΥΤΕΣ τις δηλώσεις, τις κατηγορηματικά αληθινές, τις βεβαιωτικά ελπιδοφόρες ο Ελληνισμός της Αμερικής προχωρεί στην αναγεννητική του προσπάθεια για τη διατήρησι της γλώσσας, την επαναφορά της τυπικής Θείας λατρείας στις Εκκλησίες μας, με τη γλώσσα της με τα ήθη και έθιμά της που κατάντησαν κρινολίνο του κάθε τυχόσπαρτου... παπασωτηρόπουλου... (σ.σ. σπαρτού απ' την τύχη να γίνει και παπάς κατά το: - Και παπάς έγινες Μήτσο; - Έτσι τάφερε η Κατάρα!...) που μας θυμίζουν δολλάριο, Κοκορέτσι, Μουσακά, Σουβλάκι, Φεστιβάλ, Γύρο κι...”άντε να πούμε, τώρα, σαν καλά πεδ...για, κι ένα τραγουδάκι, για να βγάλουμε το δίσκο...”, που λέει κι ο Γιανναράς.

[ EKKLISIA | www.ekklisia.org/gart-4-1.htm  -  1 Απριλίου 1998 ]