Οσοι χάθηκαν, χάθηκαν!

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΟΣ - Μάρτιος 1998

Ας θωρακίσουμε τον Ελληνισμό, εξασφαλίζοντας το μέλλον!

ΕΙΝΑΙ γεγονός, και παρατηρείται από την απρεπή συμπεριφορά του οργανωμένου γλωσσικού Γενιτσαρισμού, ότι ο Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων τους έχει μπεί στο ρουθούνι...όχι μόνον, από Εκκλησιαστικό καθήκον, που είναι υποχρεωμένος να επιβάλει εκείνο που πρέπει για την Ορθοδοξία, αλλά διότι σαν έλληνας, μπολιασμένος με το μεγαλείο της Φυλής, διακηρύττει καθημερινά και διασαλπίζει τα μεγάλα μηνύματα της διαρκούς μνημοσύνης προς την Πατρίδα και την ανόθευτη Ορθόδοξη Πίστι, δηλώσεις και συνθήματα που ξυπνάνε τον ελληνισμό τον οποίο, εδώ και σαράντα χρόνια, τον είχαν αφανίσει και τον προώριζαν να καταπονηστεί στον απύθμενο πόντο-τάρταρο των γλωσσικών εξαφανίσεων, στην αφομοιωτική χοάνη, ανυπόστασης ανθρώπινης προσωπικότητας, χωρίς όνομα και ταυτότητα! Στον πόντο των χαμένων ανθρώπων.

ΚΑΙ είναι λυπηρό που ο Σπυρίδων, νέος άνθρωπος της διασποράς, βρίσκεται, σαν Αρχιεπίσκοπος, αντιμέτωπος, με μιά κάστα ανθρώπων, υποτίθεται ομοϊδεατών του κι ομοθρήσκων του, που διώκουν, όμως, τις ιδέες περί Ελληνικής Πατρίδος και παραδοσιακής Θρησκείας, κάστα, που επιθυμεί να αλλάξη θεσμούς και παραδόσεις, κάστα ανθρώπων, που δε βλέπουν με αδελφικό μάτι εκείνους που έρχονται απ' την Ελλάδα, τους οποίους και θεωρούν...”εισαγόμενους”, κάστα ανθρώπων που “ντρέπονται - όπως λέει ο κ. Γιανναράς - για το χωριό του πατέρα τους” και που προτιμούν, γιατί έτσι τους το λέει η τηλεόρασι, της παραθρησκευτικής προπαγάνδας, τα ....”εισαγόμενα” του προτεσταντισμού, σαν αυτόχθονα και πολιτισμική...κληρονομιά που τους κληροδότησαν οι...έλληνες πατεράδες τους! Ναί, η κάστα αυτών των ανθρώπων - που προφασίζονται ότι είναι “έλληνες” - μισούν και κυνηγούν κάθε τι ελληνικό, αδιαφορώντας για την τιμή του πλήθους του Ελληνισμού, για να μείνουνε μόνοι αυτοί, αλλά χαμένοι μέσα στους άλλους λαούς της διασποράς τους, που τιμούν, σέβονται και νοσταλγούν τη γενέτειρά τους. Αγγλοσάξωνες, Γάλλοι, Γερμανοί, Ιταλοί, Πολωνοί, Σλαύοι, Άραβες, ωκεανοί λαοί και με κάποια συγγένεια μεταξύ τους μεταλαμπαδεύουν τις παραδόσεις τους και τη μητρική τους γλώσσα από γενεά σε γενεά, ενώ εμείς, η μιά σταλαγματιά λαός - κι ανάδελφος - να θέλουμε να είμαστε ουραγοί (τελευταίοι) των φυλετικών μας παθών, χαμένοι, χωρίς ταυτότητα προέλευσης, χωρίς ιδέα, χωρίς ιδανικά, χαμένοι στον απύθμενο πόντο του υφιστάμενου πολύχρωμου γλωσσικού και πολιτισμικού μωσαϊκού της ωραίας αυτής, (που έκανε τους πολυγλωσσικούς χρωματισμούς των εθνοτήτων που την απαρτίζουν εθνική της επένδυσι). Χαμένοι, οι πολλοί, για να λογίζωνται ορισμένοι από μας μπροστάρηδες και κυρίαρχοι κάποιου ανόητου παιγνιδιού, κάποιας απατηλής, ανίδεης, άχρωμης, άοσμης κι άγευστης - όσο και περίεργης!... “ιδέας περί Ελληνισμού και Μητέρας Πατρίδος, βλαστημούντες ακόμη και το ίδιο χώμα που μας γέννησε!

Τήν κάστα αυτή των ανθρώπων αυτών έχει να αντιμετωπίσει ο Σπυρίδων!

Και έχει, βέβαια παραστάτες ολόκληρο τον ελληνισμό της Αμερικάνικης διασποράς. Αλλά το πικρό ποτήρι του παράπονου το πίνει μόνος του και γουλιά - γουλιά, σαν πνευματικός πατέρας και σαν ηγέτης του Ελληνισμού, για την οικτρή κατάστασι που κληρονόμησε.

Κι ευτυχώς που είναι νέος άνθρωπος και πρέπει ν' αντέξει! Και δεν υπάρχει η παράκλησι, εκ μέρους του: “Παρελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο”...γιατί η εντολή της Μητρός Εκκλησίας είναι ρητή και κατηγορηματική: “...Σπυρίδων, απέβλεψεν εις εσέ η Μήτηρ Εκκλησία. Πορεύου, μετά φόβου Θεού και αγάπης, εις την νέαν επαρχίαν σου. Εκεί σε αναμένουν προβλήματα και τάσεις, και ροπαί και ιδεολογίαι...”...!

ΚΙ αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων ότι η Εκκλησία γνώριζε και γνωρίζει τις επικίνδυνες και ιδιόμορφες τάσεις και ροπές των ανθρώπων της ανωμαλίας, που τρέφει στους κόλπους της η ομογένεια, και τους επισημαίνει η Εκκλησία, με τις γενικότητες των ευχών Της.

Η Εκκλησία, επίσης, γνωρίζει ότι χάθηκαν μερικοί άνθρωποι, συνεπεία της αλόγιστης “πολιτικής”, του καισαρισμού και του αυταρχισμού του Ιακώβου.. .που...περιμένει “γυρίσματα του χρόνου'! Τι να τα κάνει; Αλλά και του δεινού περιβάλλοντός του, οι άνθρωποι του οποίου κατάφεραν να κάνουν μεν φανατικούς οπαδούς τους αλλά που κατάφεραν, επίσης, να τους απομονώσουν από την πλατειά μάζα της ελληνικής ομογένειας, με αποτέλεσμα, αυτή η μειοψηφία, των ατόμων αυτών, η φανατισμένη, νάχει χάσει τον προσανατολισμό της, να μη...αναγνωρίζει από που προέρχεται και να....επιμένει να θέλει τον εαυτό της χαμένο μέσα στο πολυγλωσσικό μωσαϊκό της αμερικάνικης διασποράς...

Αν μπορεί να γίνει κάτι το θετικό και να επανακτήσουν οι άνθρωποι αυτοί την πεποίθησι περί της ελληνικής τους ταυτότητας, έχει καλώς, άλλως ας τους θεωρήσουμε χαμένη...πατρίδα, ας θωρακίσουμε τον Ελληνισμό με Εθνικά ιδανικά, εξασφαλίζοντάς του το μέλλον, ενώ παράλληλα να περισώσουμε ό,τι μπορεί να περισωθεί!

[ EKKLISIA | www.ekklisia.org/gart-b-4-1.htm - 1 Απριλίου 1998 ]