top

11 Απριλίου 1998

Ανοιχτή επιστολή στον Θεόδωρο Καλμούκο,

Θεολόγο και δημοσιογράφο

Είναι καιρός τώρα πού ήθελα να σου γράψω για να σου εκθέσω τις σκέψεις μου για αυτά τα οποία επιχειρείς να κάνεις και για να σου θέσω λίγες ερωτήσεις που ίσως θα μπορούσαν να διαλευκάνουν ορισμένα πράγματα για μας τους ταπεινούς αναγνώστες των ομογενειακών εφημερίδων.

Επί δεκαετίες τίποτα δεν σου ταίριαζε με τον πρώην Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ. Ιάκωβο. Τώρα πάλι, τίποτα δεν σου ταιριάζει με τον παρόντα Αρχιεπίσκοπο κ. Σπυρίδωνα. Στα μάτια των αναγνωστών κάτι δεν πάει καλά είτε με τον εκδότη της εφημερίδας σου είτε με σένα προσωπικά.

Κατηγορείτε ή μάλλον συκοφαντείτε διαρκώς τον Αρχιεπίσκοπο για σφάλματα και λάθη. Ποτέ όμως δεν αναφέρετε ποια είναι τα σφάλματα και τα λάθη αυτά. Δεν νομίζετε ότι πρέπει να μας τα απαριθμήσετε τα λάθη αυτά, ιδίως μετά τις τόσες και τόσες αποδεδειγμένες ανακρίβειες τις οποίες προβάλλει η εφημερίδα σου;

Δεν σου αποκρύπτω ότι έκανα μια κάποια αναδρομή στο παρελθόν σου, για να καταλάβω καλλίτερα πώς και γιατί ενεργείς όπως ενεργείς. Έμαθα, ότι προοριζόσουν για ιερέας γι' αυτό και σπούδασες θεολογία. Έμαθα ότι, κάτι δεν πήγε καλά και ιερεύς δεν έγινες και υποτροφία δεν σου έδωσε τότε ο Ιάκωβος. Έμαθα επίσης, ότι έφαγες αρκετό ξύλο (το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο) από τον Αλ. Παναγούλα, προπονητή της εθνικής της Ελλάδας. για κάτι ανακρίβειες πάλι που έγραψες και γι' αυτόν.

Βασάνισα τον νου μου για πολύ καιρό, αλλά και πάλι δεν μπόρεσα να βρω γιατί τόση εμπάθεια, γιατί τόση εχθρικότητα, γιατί τόσο μίσος για κάποιον που, όπως πληροφορούμαι, υπήρξε, με κάποια έννοια, και ευεργέτης της εφημερίδας σας. Είναι δύσκολο για κάποιον να μπει στη ψυχή και στη σκέψη του άλλου. Προχθές όμως διάβαζα ένα βιβλίο και ξαφνικά όλα μου φάνηκαν κατανοητά και εύληπτα.

Παρακάτω παραθέτω το κομμάτι που διάβασα. Είμαι βέβαιος ότι θα είναι αποκαλυπτικό και για σένα και για όλους τους αναγνώστες της εφημερίδας σου, εάν βέβαια υπάρχουν ακόμη.

...Τότε με ωδήγησε εις μίαν αίθουσαν, που υπήρχε πλήθος από εικόνας, κρεμασμένας εις τους τοίχους. Οι άνθρωποι επερνούσαν, εθαύμαζον τας εικόνας και έφευγον ευχαριστημένοι και χορτάτοι από μίαν απόλαυσιν. Διότι η ικανοποίησις κάθε αισθήσεως, από του ανθρώπου μέχρι του τελευταίου ζώου, όταν αποτελή ευχαρίστησιν, αποτελεί ταυτοχρόνως και τροφήν.

Τότε εμβήκεν ένας άνθρωπος, που επροκάλεσε την προσοχήν των θεατών, οι οποίοι εψυθύρισαν μεταξύ των: - Ο Κριτικός... ο αισθητικός... ο σοφός... Και άφησαν την απόλαυσίν των, που τους ευχαριστούσε μέχρι της στιγμής εκείνης, δια ν' ακούσουν τι θα έλεγεν ο εισελθών “Κριτικός”.

Εκείνος έρριψεν ένα βλέμμα εις τας εικόνας και εκίνησε το κεφάλι του με απελπισίαν. Κατόπιν έβγαλε και αυτός ένα μέτρον τεραστίας ελαστικότητος και ήρχισε να μετρή τας εικόνας...

Καμμία δεν εβγήκε μεγαλυτέρα από το μέτρον του.

Τότε εστρέφετο και έλεγε προς τους θεατάς: - Αυτή η εικόνα έχει μεγάλα σφάλματα, το δένδρον αυτό έχει πολλά φύλλα, και σκεπάζεται ο ουρανός του βάθους... Ο άνθρωπος ειναι ξαπλωμένος εις την ρίζαν του και ακουμβά εις το δεξιόν πλευρόν, σφάλμα: όταν το δένδρον είναι με πολλά φύλλα, ο άνθρωπος πρέπει να ακουμβά άριστερά... Εκείνος ο σκύλος, που τρέχει εις το βάθος και κυνηγάει τον λαγόν, δεν προοιωνίζει την “μελοντικήν” σύνθεσιν, διότι εις το μέλλον θ' αρχίσουν οι λαγοί να κυνηγούν τους σκύλους...

Και εξακολουθούσεν ο άνθρωπος να κρίνη, ν' αναλύη, να επικρίνη, τέλος δε έσχιζε την εικόνα με ένα ψαλίδι, και επροχωρούσε παρακάτω δια να επαναλάβη τα ίδια...

- Πολύ μεγάλος ζωγράφος θα είναι αυτός, εσκέφθην, που ευρίσκει με τόσην ευκολίαν τα σφάλματα των συναδέλφων του. Εκίνησε το κεφάλι του με θλίψιν το Φάσμα και απάντησεν: - Αυτός απεπειράθη μίαν φοράν να γίνη ζωγράφος και δεν το κατώρθωσεν. Ο άνθρωπος δεν είχε μέσα του την “σύνθεσιν”. Από τότε δεν ανέχεται εμπρός του κανένα είδος συνθέσεως, έτσι η τάσις του προς την Τέχνην διεμορφώθη “αρνητική”: μετεβλήθη εις μανίαν “αποσυνθέσεως”.

“Αυτόν τον τύπον θα τον απαντήσης εις όλας τας εκδηλώσεις του πνεύματος: εις την φιλολογίαν, εις την ποίησιν, εις την επιστήμην, εις την τέχνην, εις την πολιτικήν. Σου τον επαρουσίασα εις την ζωγραφικήν, δια να αντιληφθής καλύτερα την εικόνα, επειδή είσαι ζώον και με εικόνας διανοείσαι.

- Και τον πιστεύουν αυτόν όλοι εκείνοι που είναι γύρω του και τον ανέχονται να κατακερματίζη τας συνθέσεις των άλλων, που έγιναν με τόσον κόπον;
- Τον πιστεύουν όσοι διαισθάνονται μέσα των την τάσιν προς την αποσύνθεσιν, η δε καταστροφή κάθε συνθέσεως τους ικανοποιεί. Δηλαδή έχουν μέσα των την υποκειμενικήν “άρνησιν”, η οποία μαζύ με την αντικειμενικήν “άρνησιν” μεταβάλλεται εις “θέσιν” και επομένως εις ικανοποίησιν. Η ψυχή των είναι μία κουκουβάγια, δια την οποίαν τα ερείπια είναι το πολυτελέστερον και ανετώτερον παλάτι.

Εστράφην πάλιν δια να παρατηρήσω τον Αποσυνθετικόν αυτόν άνθρωπον, που κατέστρεφε το έργον των Συνθετικών.

Φρικτόν! Η ωραία Πινακοθήκη είχε γυμνωθή εντελώς. Ολαι αι εικόνες είχον κατακερματισθή, εις δε την θέσιν των δεν απέμενεν άλλο, παρά αδειανά και χαίνοντα πλαίσια.

Και είδα τους ανθρώπους, που ήσαν προτήτερα τόσον ευχαριστημένοι με τας εικόνας που έβλεπον, να φεύγουν τώρα μελαγχολικοί και σκυθρωποί. Μόνον δε ο Αποσυνθετικός έφυγε με ευχαρίστησιν και ικανοποίησιν, ότι είχεν εκπληρώση καθήκον ιερόν προς μίαν θρησκείαν, - της οποίας δεν είχε κατορθώση να γίνη λειτουργός, - καταστρέφων τα ειδωλά της. Η “αποσυνθετικότης” του είχε μεταβληθή και εις ένα είδος “συνειδήσεως”!

Μετά από το αποκαλυπτικό αυτό κείμενο, νομίζω ότι περιττεύει κάθε αναζήτηση για το πώς και γιατί διάλεξες να ακολουθήσεις τον περίεργο δρόμο που ακολουθείς, έστω και αν επισύρεις διαρκώς την αγανάκτηση και την περιφρόνηση του κόσμου που διαθέτει λίγο μυαλό.

Τελειώνω εκφράζοντας τη βαθιά μου λύπη για το ότι είσαι διαρκώς άρνηση. Λυπούμαι -και δεν με εκπλήσσει πια- ότι υπήρξες ένας από τους πρωτεργάτες της θλιβερής παρασυναγωγής που οργάνωσε η ψευδώνυμη οργάνωση GOAL στο Σικάγο. Λυπούμαι που σας κατάγγειλε σαν “πλαστογράφο” ο “Χρονογράφος” και δεν μπορέσατε να απαντήσετε. Λυπούμαι που αποτελείς στίγμα για την ελληνική και μάλιστα ομογενειακή δημοσιογραφία. Λυπούμαι που εσύ και η εφημερίδα σου ανήκετε στους διασπαστές του ελληνισμού και της ορθοδοξίας στην Αμερική. Λυπούμαι που δεν εννοείς να καταλάβεις, ότι έχασες το παιγνίδι. Λυπούμαι για το κατάντημά σου.

Γιάννης Λιβέρης
Μέϊν Στρίτ 123
Φλάσινγκ Νέας Υόρκης

[ EKKLISIA | www.ekklisia.org/glet-4-11.htm  -  11 Απριλίου 1998 ]