O μαρτυρικός θάνατος ενός 20χρονου παλλικαριού

"Πρωϊνή" (Επιστολές) - 21 Μαΐου 1998

Αγαπητέ μου κύριε Διευθυντά,

Σας χαιρετώ και σας εύχομαι υγεία. Αν υπάρχει, ο απαραίτητος χώρος στην αγαπητή "Πρωϊνή", παρακαλώ δημοσιεύσετε το ακόλουθο ιστορικό γεγονός εις μνημόσυνο αιώνιο του παλλικαριού. Το δράμα του συνέβη στις 20 Μαΐου 1943 κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής στις φυλακές Αβέρωφ και κλείνει εφέτος 55 χρόνια.

Επίσης, λόγω της επικαιρότητας να το διαβάσουν και οι αφηνιασμένοι ανθέλληνες της GOAL και ο έκπτωτος τέως δικτάτορας και αρχηγός τους που τυφλωμένος από εγωϊσμό και φιλοδοξία δεν μπόρεσε να χωνέψει ότι δεν έγινε και Οικουμενικός Πατριάρχης. Τώρα, χωρίς λόγο στρέφονται όλοι με μίσος εναντίον κάθε τι του ελληνικού και περισσότερο του Αρχιεπισκόπου μας Σπυρίδωνος, που είναι πολύ νέος και πολύ πιο μορφωμένος του τέως δικτάτορα και διαπνεόμενος από ανώτερα ιδανικά.

Αγαπητοί ομογενείς, να πως ζούνε αλλά και πώς πεθαίνουν οι Έλληνες:

O εικοσάχρονος ήρωας Ματθαίος Ανδρόνικος από την Μύκονο, παρ' όλο που ήταν δεμένος χειροπόδαρα στις σκοτεινές φυλακές του Αβέρωφ προτίμησε να πεθάνει σαν παλλικάρι και δεν δείλιασε από τα βασανιστήρια για να γίνει ρουφιάνος εις βάρος της πατρίδας του.

Δεν άλλαξε το όνομά του, την γλώσσα του, την θρησκεία του, μα ούτε και την εθνικότητά του. Έβαλε υπεράνω όλων την πατρίδα. Ενώ εσείς τοποθετήσατε το προσωπικό σας συμφέρον. Αίσχος.

Από το βιβλίο Έλληνες και ξένοι κατάσκοποι στην Ελλάδα. "Εις Μνημόσυνο αιώνιο". O συγγραφέας σημειώνει:

Ποτέ δεν θα ξεχάσω το γράμμα που έγραψε ένα παλλικάρι 20 χρονών, ο Ματθαίος Ανδρόνικος από την Μύκονο τις τελευταίες στιγμές της ζωής του όταν ο Έλληνας ιερεύς πήγε να τον εξομολογήσει στις φυλακές Αβέρωφ. "Φυλακές Αβέρωφ, Πέμπτη 20 Μαΐου, 1943, ώρα 6 π.μ. Σεβαστέ μου πατέρα όταν θα πάρεις το γράμμα μου αυτό δεν θα υπάρχω πια. Πεθαίνω ήσυχος και περήφανος ότι εξετέλεσα πλήρως το καθήκον μου προς την πατρίδα και την υπόσχεση που έδωσα εκεί κάτω στην Μ. Ανατολή, στους εκπροσώπους της μεγάλης μας συμμάχου Αγγλίας. Πιστεύω ότι ετίμησα την λατρευτή ιδιαίτερη πατρίδα μου, το ωραίο νησάκι μας, την Μύκονο. Οι σκέψεις μου και οι τελευταίοι λογισμοί μου πετούν στην γλυκιά μου μανούλα που ξέρω την αδυναμία της για μένα και νιώθω πόσο θα σπαράξει η ψυχή της ο χαμός μου. Προσπάθησε πατέρα να την παρηγορήσεις, να της γλυκάνεις τον αγιάτρευτο πόνο της. O χρόνος είναι γιατρός. Αύριο θα παντρέψετε την αδελφούλα μου, θα κάνει παιδιά και θα παρηγορηθείτε δίνοντας την αγάπη σας σ' αυτά. Θέλω και παρακαλώ να μεταφέρετε τα οστά μου στην πολυαγαπημένη μου Μύκονο. Σου υπόσχομαι πατέρα να μην δειλιάσω και ξέρε πώς σε λίγο οι τελευταίες μου λέξεις θα είναι ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ".

Ύστερα, με μεγάλη κατάνυξη εξομολογήθηκε τα τόσα λίγα, τα τόσο ασήμαντα αμαρτήματα του, μιας ζωής που δεν πάτησε ούτε τα είκοσι της χρόνια. Κοινώνησε και ρίχνοντας μια ματιά γύρω του τραγούδησε, όπως ο Διάκος. "Για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει".

Όταν ο Γερμανοί τον οδήγησαν στον τόπο της εκτέλεσης, ο επικεφαλής έδωσε διαταγή να πυροβολήσουν. O Ματθαίος Ανδρόνικος το παλλικάρι με την γλυκειά και τρυφερή ψυχή πρόφθασε να φωνάξει."Ζήτω η Ελλάδα"... Και έπεσε διάτριτος από τις σφαίρες. Το πτώμα μαζί με τα άλλα των ταυτοχρόνως εκτελεσθέντων παραλήφθησαν από την υπηρεσία του Δήμου Αθηνών που συνεστήθη υπό του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού και ετάφηκε στο Γ' νεκροταφείο Αθηνών, Παλιά Κοκκινιά στο υπ. αριθ. 28 διαμέρισμα υπ' αύξον. αριθ. 1214. Την επομένη πήγε ο πατέρας του πήγε στο νεκροταφείο και θέλησε να πειστεί ότι ο τάφος αυτός σκέπαζε το παιδί του. Το ξέθαψε, λίγο κρυφά βέβαια και φάνηκε λίγο το κεφάλι του μάρτυρα. Το ανασήκωσε λίγο σκούπησε με το μαντήλι του τα αίματα και τα χώματα από το πρόσωπό του, το φίλησε και το ξανάθαψε.

Αιωνία σου η μνήμη Ματθαίο, καθώς και κάθε άλλου Έλληνα που έπεσε υπέρ της πατρίδος.

Με εκτίμηση,
Νικόλαος Κουτρουμάνης
North Haven, Conn.

[ EKKLISIA | www.ekklisia.org/gtyp-5-21.htm - 21 Μαΐου 1998 ]