top

"Πρωϊνή" (Σχόλια) - 9(;) Απριλίου 1998

O ρόλος της ενότητας

Xωρίς να υπάρξουν θεαματικά αποτελέσματα και τυμπανοκρουσίες, η συνάντηση των ηγετών της Eλληνοαμερικανικής Κοινότητας πραγματοποιήθηκε την Τρίτη στην αμερικανική πρωτεύουσα, υπό την αιγίδα του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Σπυρίδωνα, ήταν το σημαντικότερο βήμα των τελευταίων ετών, για την “ίαση” της σημαντικότερης “ασθένειας” από την οποία πάσχει η Ομογένεια. Την έλλειψη ενότητας στόχων και δράσης.

Πέραν του καλού κλίματος και των ειλικρινών τοποθετήσεων των ηγετικών στελεχών μας και της απόφασης που λήφθηκε να συναντηθούν εκ νέου τα ίδια άτομα στη Νέα Υόρκη, σε έξι περίπου εβδομάδες, για να συζητήσουν τις λεπτομέρειες, το πλέον θετικό αποτέλεσμα αφορά στην διευκρίνιση του ρόλου της Εκκλησίας.

“O ρόλος μου”, είπε χαρακτηριστικά ο Σπυρίδων, “δεν είναι να αναμιγνύομαι σε θέματα που δεν επηρεάζουν άμεσα την Εκκλησία. Αλλά να διασφαλίσω πως αυτοί που τα χειρίζονται σε καθημερινή βάση, αντιλαμβάνονται τις απόψεις της Εκκλησίας, σε σχέση με παγκόσμια ιδανικά, όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι θρησκευτικές ελευθερίες, η δικαιοσύνη κ.α”. Και στην κατεύθυνση αυτή, η Εκκλησία “προσφέρει την πνευματική και ηθική ηγεσία, ώστε να υψωθούμε υπεράνω διαιρέσεων και να επιτύχουμε το κοινό καλό. Εν συντομία”, κατέληξε, “αντιλαμβάνομαι την ανάγκη για ειρήνη μεταξύ των μελών μας...”.

Αν η τοποθέτηση αυτή του Αρχιεπισκόπου έγινε κατανοητή απ' όλους και η ηγεσία μας αποφασίσει να ακολουθήσει πορεία ενότητας, πιστεύουμε ότι ανοίγεται μία νέα εποχή για την Ελληνοαμερικανική Κοινότητα και την αποτελεσματικότητα της παρέμβασής της στην πολιτική σκηνή και στην κοινή γνώμη των ΗΠΑ.

Θεωρούμε ότι είναι ιδιαίτερα θετικό γεγονός, ότι η συνάντηση δεν εστιάσθηκε σε αναλύσεις επί των εθνικών θεμάτων και βαρύγδουπες διακηρύξεις-τοποθετήσεις. Καθώς πρέπει να θεωρείται δεδομένη και η γνώση και η στάση επί των εθνικών θεμάτων της ηγεσίας μας.

Oυδείς πιστεύει ότι η πορεία προς την πραγματική ενότητα θα είναι εύκολη υπόθεση. Παρόμοιες προσπάθειες είχαν αναληφθεί και κατά το παρελθόν, αλλά απέτυχαν, επειδή προσέκρουσαν σε αδικαιολόγητες προσωπικές φιλοδοξίες και συμφέροντα. Ελπίζουμε, αυτή τη φορά να είναι διαφορετικά τα πράγματα.

Στις τάξεις του ομογενειακού μας “στρατού”, υπάρχει θέση για όλους. Και για στρατηγούς και για άλλους αξιωματικούς, αλλά και το κυριώτερο- για στρατιώτες, οι οποίοι -σε τελική ανάλυση- είναι αυτοί που κερδίζουν τις μάχες. Απλά, να μην επιβεβαιώσουμε τη ρήση του βουλευτή Μάικλ Μπιλιράκη και καταλήξουμε να είμαστε στράτευμα με πολλούς “αρχηγούς”, αλλά χωρίς “ινδιάνους”.

[ EKKLISIA | www.ekklisia.org/gtyp-4-10.htm  -  10 Απριλίου 1998 ]