top

Ορθοδοξία - Νοέμβριος 1999

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ Ποιοι εκθρόνισαν τον Σπυρίδωνα ΣΕΛ. 22-25

Έρευνα

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ
ΓΙΑ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ GOAL

ΑΥΤΟΙ "ΕΦΑΓΑΝ" ΤΟΝ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ

Η «αντιπολίτευση» ανήκει πια, για τα καλά, στην εκκλησιαστική ζωή της Αμερικής. Η μία δεν νοείται χωρίς την άλλη. Πριν από μερικές δεκαετίες, και μόνον η σκέψη ότι μπορεί να υπάρχουν «αντιρρησίες» θα προκαλούσε φρίκη σε κληρικούς και λαϊκούς... Και είναι γνωστό ότι τον δρόμο προς την «αυτομόληση» τον άνοιξε ο Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος, με την ηγετική του συμμετοχή στην ιστορική συνάντηση όλων των Ορθόδοξων Επισκόπων της Αμερικής στο Λεγκανίαρ. Η αθώα, τότε, συνάντηση των Ορθόδοξων εκπροσώπων πήρε τη μορφή συνέλευσης, η οποία, με τη σειρά της, λίγο έλειψε να κάνει τα πρώτα βήματα προς την κατεύθυνση της δημιουργίας του Ορθόδοξου Πατριαρχείου των ΗΠΑ. Στο πιθανό σενάριο, τη «σκυτάλη» του Πατριάρχη Αμερικής θα την κρατούσε περήφανα ο Ιάκωβος.

ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΡΙΚΕΛΗ

ΕΙΔΗΣΗ    Μια βόλτα στον κυβερνοχώρο, και συγκεκριμένα στην ιστοσελίδα της VOITHIA (GOAL), θα καταδείξει το ότι, καθ' όλη τη διάρκεια των περασμένων δύο χρόνων, έγινε συστηματική προσπάθεια για να εισχωρήσει στο υποσυνείδητο των Ελληνορθοδόξων της Αμερικής η ιδέα της Αυτοκεφαλίας.

ΑΝΑΛΥΣΗ    Τα αποσπάσματα που ακολουθούν αποτελούν ελεύθερες μεταφράσεις των Δελτίων Τύπου, και γενικότερα των δημοσιευμάτων της GOAL, που από μόνα τους αντικρούουν τις τελευταίες -θεατρικού ύφους- «μελιστάλαχτες» δηλώσεις της πως, τάχα, έφθασε η ώρα να διαλυθεί. Διαφαίνεται όχι μόνον η αντιπάθειά τους προς τον υπάκουο και πιστό στο Πατριαρχείο Σπυρίδωνα, αλλά και προς τον ίδιον τον Πατριάρχη, προς ολόκληρη την ύπαρξη και τον ρόλο του Πατριαρχείου. Αυτοί που, με τη βοήθεια ομογενειακής εφημερίδας, διατυμπάνιζαν την υποστήριξή τους (και την οικονομική), αλλά και την ανησυχία τους για το μέλλον του Πατριαρχείου, εκφράζουν εντελώς διαφορετικές «διαθέσεις», όπως φαίνεται μέσα από τα κείμενα που ακολουθούν. Οι αναγνώστες -ενήμεροι ή όχι επί του θέματος- θα έχουν την ευκαιρία να διαμορφώσουν τη δική τους άποψη...

ΕΡΕΥΝΑ
GOAL'S MISSION IS IMPORTANT ΤΟ ALL GREEKS
Η αποστολή της GOAL είναι σημαντική για όλους τους Έλληνες
(Αρθρο της Barbara Colessides, συντάκτριας της VOITHIA), 22/4/99.

Στο άρθρο αυτό διαφαίνεται, με λεπτό τρόπο, η εμπάθεια τόσο προς τον Σπυρίδωνα όσο και προς τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Ολοφάνερα δηλώνεται η «Ιακωβολατρία», όπως επίσης και η ιδιαίτερη συμπάθεια προς τους προηγούμενους Πατριάρχες. Συγκεκριμένα, το κείμενο αναφέρει τα εξής: «Στην ιστορία, κατά τη διάρκεια των χρόνων του Ιακώβου, η Εκκλησία μας ζούσε μιαν εποχή “ντε φάκτο” αυτονομίας. Μπορεί να λειτουργούσαμε κάτω από την καλή κηδεμονία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αλλά είχαμε έναν δυνατό και δυναμικό ηγέτη, τον Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο. Ακόμη, είχαμε Πατριάρχες που διέθεταν τη σοφία να αφήνουν κάποια πράγματα να κυλούν μόνα τους. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος ήταν ένας ηγέτης με κουράγιο και όραμα. Ήταν απ' τους πρώτους που παρήλασε μαζί με τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στη Σέλμα Αλαμπάμα τη δεκαετία του '60. Είχε την υποστήριξη και των δύο πολιτικών κομμάτων. Καλλιέργησε μια δυνατή συνεργασία μεταξύ ιεραρχών, Κλήρου και λαού. Ηγήθηκε της μεταβάσεως της ελληνικής ομογενείας στην αμερικανική δεσπόζουσα τάξη, ενώ την ίδια στιγμή προωθούσε την ιδέα της παράδοσης και της πίστης μας. Αν και οι Εκκλησίες μας μπορεί να μη μοιάζουν πάντα μ' αυτές στην Ελλάδα, αν και έχουμε χορωδίες μαζί με τους ιεροψάλτες, παρ' όλα αυτά διατηρούμε ένα δυνατό ελληνοβυζαντινό ύφος και μια ισχυρή ταύτιση με τον Ελληνισμό. Υπό τη θρησκευτική ηγεσία του Αρχιεπισκόπου Ιακώβου, αναπτύξαμε ισχυρούς πολιτικούς συμμάχους και στις δυο πλευρές, οι οποίοι μας έδωσαν τη δυνατότητα να ακουστούμε σε θέματα που αφορούν την Ελλάδα, την πατρίδα του πολιτισμού μας. Όλα αυτά έγιναν διότι ο προηγούμενος Πατριάρχης μας είχε τη σοφία να μας επιτρέπει να αναπτύσσουμε και να εξελισσόμαστε με τον δικό μας διαφορετικό και μοναδικό τρόπο».

Στην επόμενη παράγραφο, φαίνεται ολοκάθαρα η στάση και η «διάθεση» των συντακτών της GOAL απέναντι στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Το σχέδιο δράσης που, τελικά, ακολούθησαν διέγραψε μια πορεία, η οποία ήταν ως εξής: σταθερά, αλλά πιστά, οργάνωσαν το «αντι-Πατριαρχικό πνεύμα» και, παράλληλα, την κρίσιμη στιγμή ορθώθηκαν ως «γνήσιοι υποστηρικτές» και ατρόμητοι σταυροφόροι-προστάτες του Οικουμενικού Πατριαρχείου! Ας συνεχίσουμε, όμως, με το άρθρο:

«Αυτά τώρα έχουν αλλάξει. Από τη στιγμή της παραίτησης του Αρχιεπισκόπου Ιακώβου και της διχοτόμησης της Αρχιεπισκοπής Βορείου και Νοτίου Αμερικής, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος προκάλεσε την κρίση στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, και μας εγκατέλειψε σ' ένα οριακό σημείο, που όμοιό του είχαμε να ζήσουμε από τη στιγμή που πρωτοήλθαμε ως μετανάστες με το πρώτο κύμα από τη δυτική Ευρώπη, στις αρχές του αιώνα.

Τώρα, που φαινομενικά τα έχουμε όλα -γόητρο, εκπαίδευση, οικονομική ευχέρεια- δρούμε, παρ' όλα αυτά, ανεπιτυχώς. Κι αυτό γιατί διχαζόμαστε εν σχέσει προς αυτό που, προηγουμένως, μας ένωνε: την Εκκλησία. Ο νέος μας Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων νοιώθει πως οι Ελληνικές Ορθόδοξες Εκκλησίες της Αμερικής είναι δευτέρας κατηγορίας, επειδή δεν λειτουργούμε όπως παλιά στην Ελλάδα. Έχουμε στασίδια; προτεσταντική επίδραση. Έχουμε χορωδία; ακόμη μια προτεσταντική επίδραση. Είμαστε “αμερικανοποιημένοι” και, γι' αυτό, δεν είμαστε “αληθινά Ορθόδοξοι”». Βέβαια, το θέμα του παραδοσιακού χαρακτήρα της λειτουργίας στις Εκκλησίες της Αμερικής έχει αποτελέσει αντικείμενο διαμάχης εδώ κι αρκετά χρόνια. Κατά την αρχιεπισκοπική θητεία του Ιακώβου, δεν υπήρχαν και πολλά περιθώρια για αντιρρησίες «θρησκευτικής συνείδησης». Η αγγλική γλώσσα είχε αντικαταστήσει την ελληνική όχι μόνον στις εκκλησίες, αλλά και στην ίδια την Αρχιεπισκοπή. Η χρήση της ελληνικής γλώσσας, ακόμη και εντός των αρχιεπισκοπικών χώρων, δεν ήταν ιδιαίτερα ευπρόσδεκτη. Οι ιερείς -στο μεγαλύτερο ποσοστό- ανεξάρτητα από το ποίμνιό τους (αν, δηλ., είναι πρώτης, δεύτερης ή τρίτης γενεάς), ακολουθώντας την «αμερικανοποιημένη» έκφραση της Ορθοδοξίας, τελούσαν τις ακολουθίες στην αγγλική γλώσσα, όπως επίσης το κήρυγμα και την κατήχηση. Σ' αυτούς τους υπερβολικούς νεωτερισμούς ο Σπυρίδων αποφάσισε να βάλει μια τάξη. Επανέφερε την ελληνική γλώσσα (παράλληλα με την αγγλική) στην Αρχιεπισκοπή και καθιέρωσε τη χρήση της αγγλικής ή της ελληνικής γλώσσας στη Λειτουργία (κυρίως), ανάλογα με το ποίμνιο. Δηλαδή, σε περιοχές όπου υπήρχαν πολλοί Έλληνες πρώτης γενεάς διατήρησε το μεγαλύτερο μέρος της Λειτουργίας στην ελληνική γλώσσα, ενώ έκανε ακριβώς το αντίθετο εκεί όπου υπήρχαν περισσότεροι Ελληνοαμερικανοί δεύτερης και τρίτης γενεάς. Στη συνέχεια του άρθρου αναφέρεται:

«Τώρα απαιτείται από μας, αντί να έχουμε λόγο στα πεπραγμένα, να πληρώνουμε, να προσευχόμαστε και να υπακούμε, χωρίς αντίρρηση. Αυτός δεν είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούσαμε εδώ, και δεν μπορούμε να πάμε πίσω. Οι παππούδες μας θυσίασαν τα πάντα -όταν σχεδόν δεν είχαν τίποτα- για να χτίσουν αυτές τις εκκλησίες. Οι γονείς μας συνέχισαν να χτίζουν εκκλησίες, ακολουθώντας το παράδειγμα των πρώτων μεταναστών. Εμείς, της τρίτης και τέταρτης γενιάς, ακολουθούμε πιστά. Η Εκκλησία μας δεν χρηματοδοτείται από το κράτος. Εμείς τη χτίζουμε κι εμείς τη συντηρούμε. Είχαμε συνηθίσει να έχουμε λόγο στον τρόπο με τον οποίο γίνεται η διαχείρισή της. Απαιτούμε να έχουμε λόγο όταν γίνεται άσχημη διαχείριση - που, δυστυχώς, γίνεται».


FOOLED US ONCE, SHAME ΟΝ YOU; FOOLED US TWICE, SHAME ΟΝ ALL OF US!
Μας κοροϊδέψατε μια φορά, ντροπή σας. Μας κοροϊδέψατε δεύτερη φορά, ντροπή σ' όλους μας.
(Συντακτική ομάδα VOITHIA) 9/7/99.

«Για μιαν ακόμη φορά, είναι η στιγμή να εμφανιστεί η Σύνοδός μας από τη σκιά και να μιλήσει με δυνατή και καθαρή φωνή εκ μέρους μας. Η υποστήριξη είναι εδώ. Έφτασε η στιγμή όχι μόνον να υποστηρίξουν την προηγούμενη επιστολή τους στον Πατριάρχη, αλλά και να επιμείνουν, χωρίς φόβο, έτσι ώστε να τους αντιμετωπίσει με σοβαρότητα και, κατά συνέπεια, να αντιμετωπίσει κι εμάς με σοβαρότητα». Εδώ, πλέον, προβάλλουν οι «ξιφολόγχες» και η GOAL καλείται να παίξει τον ρόλο του εξολοθρευτή, να επιβάλει τον νόμο και να... τιμωρήσει τους παραβάτες. Η πρόταση που ακολουθεί αναιρεί από μόνη της τις τελευταίες δηλώσεις περί αυτοδιαλύσεως. Είναι γλυκιά η εξουσία της επιρροής και του έμμεσου εκβιασμού... Ιδιαίτερα τώρα, που «χρεώθηκαν» την επιτυχία για την αντικατάσταση του Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνα. Αυτό όμως που προκαλεί την έκπληξη είναι η στάση του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Πώς επιτρέπει στους «υποστηρικτές» του, όπως αυτοαποκαλούνται, να αρθρογραφούν με το ύφος της παραγράφου που ακολουθεί;

«Είναι τώρα η κατάλληλη στιγμή να επιμείνουμε, ώστε ο Οικουμενικός Πατριάρχης να λειτουργεί και για το δικό μας το καλό, το οποίο μακροπρόθεσμα θα είναι και δικό του καλό. Έφτασε η στιγμή να πράξει ως Πατριάρχης, ως ένας άνθρωπος του Θεού και όχι ως ένας δειλός αστός που ανησυχεί για την ασφάλεια της δουλειάς του. Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος έχει μία επιλογή: να είναι ο Λεωνίδας ή ο Εφιάλτης, ο Αθηναγόρας ή ο Μελέτιος. Να μείνει στην Ιστορία ή να σπιλώσει τη μνήμη του. Η επιλογή είναι δική του».


ΙΤ IS OUR DESTINY ΤΟ SEEK AUTOCEPHALY WITH ΤΗΕ SAME COURAGE AND FAITH SHOWN ΒΥ ΤΗΕ SIGNERS OF ΤΗΕ DECLARATION OF INDEPENDENCE
Είναι η μοίρα μας να επιζητήσουμε την Αυτοκεφαλία με την ίδια τόλμη την οποία έδειξαν και όσοι υπέγραψαν τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της Αμερικής
(Δημοσιεύτηκε στις ηλεκτρονικές σελίδες της GOAL, VOITHIA, άρθρο του Michael Captain), 28/7/99.

«[...] Οι τελευταίες ενθουσιώδεις ειδήσεις είναι ότι ο Μητροπολίτης Μεθόδιος δήλωσε πως πρέπει να αντικατασταθεί ο Σπυρίδων. Η μόνη δε λύση στο πρόβλημα θα είναι να γίνει η Εκκλησία της Αμερικής αυτοκέφαλη, παρόμοια μ' αυτήν της Κρήτης».

Και συνεχίζει το άρθρο «γνώμης» στις σελίδες της VOITHIA: «Τι ανοησία! Πάλι θα βρισκόμαστε κάτω από τη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου. Γενναία, όμως, δήλωση ήταν κι αυτή της Επισκοπής της Βοστόνης, να ψηφίσει την απομάκρυνση του Σπυρίδωνος. Αυτό, βέβαια, αυξάνει την πίεση προς τον Σπυρίδωνα». Στη συνέχεια του άρθρου γίνεται αναφορά στα δημοσιεύματα του ελληνικού και αμερικανικού Τύπου, και πώς αυτά παίζουν το παιχνίδι της «διαδοχολογίας» για τους πιθανούς Αρχιεπισκόπους που θα διαδεχθούν τον Σπυρίδωνα. Άποψη όμως και λόγο δεν έχουν μόνον τα ΜΜΕ:

«Από τη μία, έχουμε την ελληνική κυβέρνηση να προσπαθεί να παίξει τον ρόλο της για την επιλογή του Αρχιεπισκόπου, με σκοπό να διασφαλίσει την επιρροή του “ελληνικού λόμπι”. Από την άλλη, το Πατριαρχείο προβάλλει την ανάγκη για “αντιτουρκικό λόμπι”. Τι παραλογισμός! Είναι πεθαμένα θέματα για τους περισσότερους Ελληνορθοδόξους της Αμερικής και για τους Αμερικανούς ελληνικής καταγωγής. Έχουμε άξιους υποψηφίους μεταξύ των Μητροπολιτών. Είναι όλοι άξιοι και ικανοί να ηγηθούν της Αμερικανικής Αρχιεπισκοπής. Δεν χρειάζεται να κάνουμε “εισαγωγή” ενός ακόμη Αρχιεπισκόπου».

Επιστρέφοντας στον παραλληλισμό προς τη Διακήρυξη της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας του 1776, o Michael Captain αναφέρει:

«Αυτοί οι άνθρωποι έκαναν θυσίες για να γίνει η Αμερική ελεύθερη χώρα. Τα ιστορικά βιβλία δεν παρουσιάζουν πολλά για το τι έγινε στον πόλεμο της Επανάστασης. Δεν πολεμήσαμε τους Βρετανούς -άλλωστε εμείς είμαστε γέννημα εκείνων- απλώς πολεμήσαμε εναντίον της κυβέρνησής μας και εναντίον της δυναστείας, που ήθελε να ελέγχει πλήρως τη ζωή μας».

Βέβαια, ο παραλληλισμός αυτός ουδεμία σχέση έχει με τους αγώνες για ανεξαρτησία, εκτός βέβαια κι εάν κάποιος θέλει να δημιουργήσει σημεία αναφοράς με την Εκκλησία τού σήμερα στην Αμερική. Διότι, απλώς, τα σημερινά προβλήματα ήταν αναμενόμενα. Άλλωστε, ποτέ μια μεταβατική περίοδος δεν είναι ανώδυνη. Η συνέχεια όμως του άρθρου έρχεται να δώσει τις απαντήσεις, αλλά και τον λόγο της σύγκρισης. Η μόνη διαφορά με την προηγούμενη επανάσταση της ανεξαρτησίας στην Αμερική είναι πως εδώ κάποιοι διακυβεύουν, με την επονομαζόμενη «επανάστασή τους», τον ίδιον τον θεσμό του ελληνορθόδοξου πνεύματος. Διακυβεύουν το ίδιο το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Και η ειρωνεία είναι ότι το πράττουν θρασύτατα, χύνοντας παραλλήλως κροκοδείλια δάκρυα εν ονόματι του Οικουμενικού Πατριάρχη και ολόκληρου του Πατριαρχείου.

«Πού είναι σήμερα οι Μάρτυρες, να πολεμήσουν για την ελευθερία της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αμερική; Η OCL και η GOAL πρέπει να εστιάσουν τις προσπάθειές τους στο να επέλθει Αυτοκεφαλία στην Αμερική, τώρα, που πλησιάζουμε τη νέα χιλιετία. Αυτός είναι ένας αγώνας που πρέπει να ξεκινήσει. Πρέπει, επιτέλους, να σταματήσουμε να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας ότι ο επόμενος Αρχιεπίσκοπος θα επιφέρει λύσεις στην Ορθοδοξία της Αμερικής. Ένας νέος Αρχιεπίσκοπος ποτέ δεν θα καταλάβει την Αμερική και τους ανθρώπους της. Η πολιτιστική και πολιτισμική διαφορά είναι ιδιαίτερα έντονη και ο θρυμματισμός που έχει ξεκινήσει ως αποτέλεσμα των πράξεων του Σπυρίδωνα, απλώς, θα διχάσει περισσότερο τις κοινότητες».

GIVE US ΟΝ OF OUR OWN. GOD WILLING
Δώστε μας έναν από μας (σ.σ. για Αρχιεπίσκοπο). Θεού θέλημα.
(Από τη συντακτική ομάδα της VOITHIA) 16/8/99.

«Την παραμονή του εορτασμού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, οι Ιεράρχες μας στην Αμερική, για μιαν ακόμη φορά, έκαναν μια γενναία κίνηση -εκ μέρους της Εκκλησίας μας- με το να στείλουν ένα απλό και δυνατό μήνυμα στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο και στην Ιερά του Σύνοδο. Στο μήνυμα αυτό δήλωσαν ότι “εάν μας θέλετε ενωμένους, τότε υποχρεούστε να εκλέξετε έναν από μας για τη νέα αρχιεπισκοπική θέση, έναν από τους Ιεράρχες που υπηρετούμε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Αυτό είναι ένα ολοφάνερο μήνυμα από τους Ελληνορθόδοξους Ιεράρχες των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής για το τι πρέπει να κάνει ο Πατριάρχης, ειδάλλως υπάρχει ο φόβος να βυθίσει την Εκκλησία σε μεγαλύτερο χάος και να φέρει επιπλέον διχασμό στο Ποίμνιο του Χριστού”.

Το Διοικητικό Συμβούλιο της GOAL έστειλε στον Πατριάρχη επιστολή με την οποία του αναφέρει ακριβώς τις ίδιες θέσεις.

Σε σφυγμομέτρηση που πραγματοποίησε η GOAL τον Ιούλιο, στο 83% των αποτελεσμάτων υποστηρίζεται πως ο νέος Αρχιεπίσκοπος πρέπει να είναι κάποιος αποδεκτός από τους Ελληνορθόδοξους Μητροπολίτες και Επισκόπους στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τώρα, το ότι οι Ιεράρχες μας θαρραλέα και καταφανώς διακηρύσσουν ότι μόνον ένας απ' αυτούς θα είναι αποδεκτός, είμαστε υποχρεωμένοι -σύμφωνα με τη δική μας κρίση αλλά κι αυτήν των αναγνωστών μας- να συμφωνήσουμε μαζί τους».

Οι μηχανισμοί της GOAL δεν δίστα-
σαν, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους, να χρησιμο-
ποιήσουν ακόμη και το όνομα του Αρχιεπισκόπου κ. Ιακώβου

Στην πρώτη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε ο νέος Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Δημήτριος (Αθήνα, Ένωση Συντακτών, Αύγουστος 1999), απαντώντας σε σχετική ερώτηση είπε πως δεν υπάρχει πρόβλημα με τους Επισκόπους και Μητροπολίτες της Αμερικής και πως θα τον υποστηρίξουν. Παρ' όλα αυτά, ο χρόνος αλλά και οι διαθέσεις των «επισκοπικών υποστηριχτών» θα τον διαψεύσουν:

«Οι Ιεράρχες μας έχουν χαράξει μιαν ολοκάθαρη “γραμμή στην άμμο”, ορατή σε ολόκληρο τον ορθόδοξο κόσμο. Στεκόμαστε δίπλα στους Ιεράρχες μας και τους υποστηρίζουμε, και, εάν χρειαστεί, θα αμυνθούμε πάνω σ' αυτήν τη γραμμή που έχουν χαράξει. Έχουμε την πίστη πως η πλειονότητα των αναγνωστών μας θα έκανε το ίδιο πράγμα. Τώρα, πρέπει να προσευχηθούμε στον Θεό. Είναι στη δική Του θέληση. Εάν είναι πράγματι στη θέληση του Θεού να τιμήσει ο Πατριάρχης τη γραμμή αυτήν που έχουν χαράξει οι Ιεράρχες μας, τότε παρακαλούμε να γίνει αυτό. Έτσι, η ειρήνη και η ενότητα γοργά θα επανέλθουν στην Εκκλησία μας. Εάν είναι θέλημα του Θεού να πράξει διαφορετικά ο Πατριάρχης, τότε θα καταλάβουμε ότι είναι Αυτός που μας οδηγεί “σε μεγαλύτερο χάος” και, τότε, πρόθυμα θα εισχωρήσουμε σ' αυτό το χάος, εμπιστευόμενοι Αυτόν, στο ότι μας οδηγεί εκεί όπου πρέπει να πάμε».


HOW LONG MUST WE'LL ΒΕ PLAYERS ΙΝ THIS ΒΥΖΑΝΤΙΝΕ FARCE;
Για πόσον καιρό θα πρέπει να παίρνουμε μέρος σ' αυτήν τη βυζαντινή φάρσα;
(Από τη συντακτική επιτροπή της VOITHIA) 12/7/99.

Πλέον, το παιχνίδι από τις πρώτες ημέρες του Ιουλίου έχει σκληρύνει. Απροκάλυπτα άρθρα και Δελτία Τύπου με θρασύτατες απειλές προς το Πατριαρχείο αρχίζουν να δίνουν σάρκα και οστά στον εφιάλτη που ώς τις αρχές του 1997, απλώς, πλανιόταν στον αέρα. «Ή τον διώχνεις ή σε... διώχνουμε» είναι, εν ολίγοις, το μήνυμα που στέλνουν οι της GOAL προς το Φανάρι. Το εάν οι απειλές έπιασαν τόπο, είναι κάτι το οποίο καταδεικνύεται από τις εξελίξεις:

«Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος δεν έχει λάβει το μήνυμα. Δεν αντιλαμβάνεται πως, για να μπορέσει να κρατήσει το Ποίμνιό του στην Αμερική, πρέπει να μας ακούει όλους, να μας σέβεται και, προπάντων, να μας αγαπά. Σε πείσμα αυτών που είχε όφελος να γνωρίζει, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος δεν έχει ακόμη καταλάβει. Καλεί τρεις από τους Μητροπολίτες μας να επισκεφθούν το Φανάρι την Τρίτη. Καλεί τον Αρχιεπίσκοπο Σπυρίδωνα να το επισκεφθεί την Κυριακή. Στέλνει τον Σπυρίδωνα σπίτι του τη Δευτέρα με φανερή απόφαση -εν τούτοις, ίσως τα πράγματα να ήταν και διαφορετικά- παρ' όλα αυτά, η απόφαση είχε παρθεί πριν ακόμη φθάσουν οι Μητροπολίτες. Κάθε συνομιλία που θα είχε μαζί τους, τη στιγμή που τους κάλεσε, δεν θα ήταν παρά μια απάτη.

Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος είχε, ήδη, συναντηθεί με εκπροσώπους από την ελληνική κυβέρνηση, οι οποίοι δικαιολογημένα ανησυχούσαν για την κατάσταση στην Αρχιεπισκοπή της Αμερικής. Συναντήθηκε με τον Αρχιεπίσκοπο Σπυρίδωνα και το περιβάλλον του. Συναντήθηκε με τον Έλληνα πρέσβη στην Τουρκία και τον Έλληνα πρόξενο στην Κωνσταντινούπολη. Συζήτησε την κατάσταση μ' όλους αυτούς πριν αποφασίσει να τη συζητήσει με τους Μητροπολίτες Αντώνιο, Ιάκωβο, Μάξιμο, τους Ιεράρχες και τους εκπροσώπους που επηρεάζονται άμεσα απ' αυτήν την κατάσταση.

Εμείς, η “Διασπορά”, στην Αμερική αντιμετωπιζόμαστε ως ανίκανοι και αγράμματοι χωριάτες. Είμαστε οι δεύτερης κατηγορίας πολίτες της παγκόσμιας Ορθοδοξίας, ενώ Ορθόδοξοι Χριστιανοί σε χώρες όπως η Αλβανία και η Βουλγαρία αντιμετωπίζονται ως ώριμοι και έχουν τις δικές τους Συνόδους και τους δικούς τους Ιεράρχες. Εμείς συνεχίζουμε να δίνουμε λογαριασμό στην εκκεντρικότητα ενός ηγέτη που βρίσκεται στο έλεος μιας αντιχριστιανικής και ανθελληνικής ξένης κυβέρνησης. Το γεγονός ότι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί που είναι πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής συνεχίζουν να υφίστανται αυτήν τη διοίκηση, με όλη την προσοχή στην ανοησία και στην αναμφισβήτητη εμπάθεια, είναι, στη χειρότερη περίπτωση, αβάσταχτο. Οι Ιεράρχες μας κρατούν το κλειδί για να βγούμε απ' αυτήν τη γελοία βυζαντινή φάρσα».


BLIND LOYALTY: EXARCH, ETHNARCH OR MONARCH?
Τυφλή υπακοή: Έξαρχος, Εθνάρχης ή Μονάρχης;
(Από τη συντακτική ομάδα της VOITHIA) 2/8/99.

«Από τη στιγμή που οι Μητροπολίτες πρότειναν την απομάκρυνση του Σπυρίδωνος τον Ιανουάριο του 1999, ο Σπυρίδων έδειξε την άλλη πλευρά του εαυτού του. Προφανώς, αποφάσισε πως η καλύτερη ευκαιρία να διατηρήσει τον θρόνο του ήταν να παίξει το “ελληνικό χαρτί” και το ξεκίνησε αυτό με το ταξίδι του στην Ελλάδα. Προσπάθησε να “παίξει τον καλό” με μια σειρά ενεργειών: με ελληνοαμερικανικές οργανώσεις και ιδιώτες, με την αναβίωση του Οργανισμού HALO (Hellenic American Leaders Association) -ένας οργανισμός ετοιμοθάνατος από τον προηγούμενο χρόνο- μ' ένα αφιέρωμα, μια εγκύκλιο και μια μεγάλη αναφορά στον «Ορθόδοξο Παρατηρητή» για την 25η επέτειο από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και, προηγουμένως, με θέματα για την επιβίωση της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού πολιτισμού στην Αμερική.

Όπως όλα τα προετοιμασμένα κείμενα του Σπυρίδωνα, έτσι κι αυτό για την Κύπρο είναι εντυπωσιακό και, σίγουρα, εκφράζει πολλούς Ελληνοαμερικανούς. Παρ' όλα αυτά, γνωρίζουμε -και η ελληνική κυβέρνηση γνωρίζει- ότι οι πράξεις του Σπυρίδωνα είναι πιο ηχηρές από τα λόγια του. Δεν πιστεύουμε πως η πλειοψηφία της ομογένειας θα είναι τόσο ανόητη, ώστε να εμπιστευτεί τον άνθρωπο που τα τελευταία τρία χρόνια μάς διαιρεί, ενώ τώρα θέλει να ηγηθεί των εθνικών θεμάτων. Ο Μητροπολίτης Μάξιμος ήταν περιεκτικός όταν δήλωσε στην εφημερίδα του Πίτσμπουρκ “Post-Gazette”: “Έχω συνειδητοποιήσει, δυστυχώς, ότι δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε τον Σπυρίδωνα. Τη μια μέρα σού λέει κάτι και την άλλη μέρα κάτι άλλο”.

Εάν ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος και η Σύνοδός του δεν μπορούν, ή δε θέλουν, να απομακρύνουν τον Σπυρίδωνα, τότε ίσως είναι ώρα για τους Ιεράρχες μας να αναγνωρίσουν το ευνόητο: ο Σπυρίδων έχει παραιτηθεί από τη θέση τού Εξάρχου τού Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Αμερική, και έτσι το γραφείο του Αρχιεπισκόπου της Ελληνορθόδοξης Αρχιεπισκοπής Νοτίου και Βορείου Αμερικής είναι, τώρα, εγκαταλελειμμένο. Νομίζουμε πως πρέπει η Αρχιεπισκοπή να περιέλθει επειγόντως στα χέρια ευπρεπούς κανονικής διοίκησης...Τότε, ίσως, θα έχουμε την ευκαιρία να επαναφέρουμε τη νομιμοφροσύνη και την πίστη στον Χριστό και την Εκκλησία Του ως θεμελιώδη προσόντα για τον επόμενο Αρχιεπίσκοπο».

Το κείμενο που ακολουθεί έχει εμφανιστεί στα «chat rooms» του κυβερνοχώρου, εκεί όπου δρούν οι φανατικοί σκληροπυρηνικοί αντι-Σπυριδωνικοί και αντι-Πατριαρχικοί οπαδοί της GOAL. Μέσα όμως απ' αυτές τις ανταλλαγές απόψεων, εκδηλώνονται πλέον και οι πιο κρυφές σκέψεις και επιθυμίες τους:

«Νομίζω ότι πολλοί στην Ελληνική Αρχιεπισκοπή έχουν βιώσει από πρώτο χέρι την ανάγκη για τη δημιουργία της ενωμένης αυτοκέφαλης Εκκλησίας, εδώ, στις ΗΠΑ. Συνειδητοποίησαν πως το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι μια οντότητα που πεθαίνει, που δεν έχει μέλλον και που ελέγχεται από τους Τούρκους. Και θα πεθάνει σε λιγότερο από πενήντα χρόνια, όσο συνεχίζει να βρίσκεται στην Τουρκία. Στη χειρότερη περίπτωση, ίσως να καταλήξουμε με δύο Ορθόδοξες Δικαιοδοσίες στην Αμερική. Προς το παρόν, μια αυτοκέφαλη Εκκλησία και την Ελληνορθόδοξη Εκκλησία. Ακόμη κι αυτή η λύση, σε προσωρινή βάση, θα είναι καλύτερη απ' αυτήν που έχουμε τώρα».
EVAN KALENIK 21-08-99 (www.deja.com search Orthodox-Spyridon).

FTANEI! ENOUGH BACKROOM DEALS
Φτάνει! Αρκετά πια με τις μυστικές συμφωνίες.
(Συντακτική ομάδα της VOITHIA) 24/7/99

Από τη στιγμή που απουσιάζουν θέματα προς... καταγγελίαν και παρουσιάζεται έλλειψη κατηγοριών προς το πρόσωπο του Σπυρίδωνα και του περιβάλλοντός του, εμφανίζονται και άρθρα του ύφους που ακολουθεί:

«Στα δέκα Δελτία Τύπου που εξέδωσε η Αρχιεπισκοπή από τις 30 Ιουνίου του 1999, ο Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων αναφέρεται ως “Αρχιεπίσκοπος της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας της Αμερικής”. Στα 28 δελτία Τύπου της Αρχιεπισκοπής από 1ης Μαρτίου 1999 μέχρι και 29ης Ιουνίου 1999, ο Σπυρίδων αναφέρεται ως “Αρχιεπίσκοπος της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας στην Αμερική”. Μήπως αυτή η σημαντική διαφορά σημαίνει μια καλυμμένη αλλαγή στην ιδιότητα του Σπυρίδωνα; Για μιαν ακόμη φορά, όλοι -εκτός απ' αυτούς που πραγματικά είναι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι- οι Μητροπολίτες μας, οι Επίσκοποί μας, οι ιερείς και οι λαϊκοί παρουσιάζονται εμπλεκόμενοι σε μυστικές συμφωνίες σχετικά με το μέλλον της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, μεταξύ των οποίων και ένας μη Ορθόδοξος υποψήφιος προεδρικού αξιώματος. Είναι ολοφάνερο πως αυτοί οι ηγέτες -Γιάννης Κατσιματίδης, Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων και Πατριάρχης Βαρθολομαίος- ακόμη μας θεωρούν σκλάβους. Αυτή η συμπεριφορά είναι που έχει προκαλέσει αυτήν την κρίση, και δεν πρέπει να συνεχιστεί. Φτάνει. Αρκετά».

ANOTHER UNACCEPTABLE HIERARCH WILL PRECIPITATE AYTOCEPHALY
Ένας ακόμη μη αποδεκτός Ιεράρχης θα επιταχύνει την αυτοκεφαλία
(Δελτίο Τύπου της GOAL), 10/7/99.

«Μετά την ανακοίνωση της Αρχιεπισκοπής [ποτέ δεν εκδόθηκε τέτοια ανακοίνωση, διότι ποτέ ο Αρχιεπίσκοπος δεν πήγε στο Φανάρι], πως ο Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων έφυγε για την Κωνσταντινούπολη, οι Έλληνες Ορθόδοξοι Αμερικανοί ηγέτες (GOAL) εξέδωσαν τη δήλωση που ακολουθεί, μέσω των διοικητικών διευθυντών, δρων Θωμά Λέλον και Γιάννη Κόλλη: “Αντιλαμβανόμαστε ότι η Αρχιεπισκοπή μας θα έχει νέον Αρχιεπίσκοπο ίσως και την επόμενη εβδομάδα. Μια ακόμη λάθος τοποθέτηση από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο θα ενθαρρύνει μιαν απόφαση για αυτοκεφαλία στην αμερικανική Εκκλησία και θα νομιμοποιήσει παρακινητές αυτής της κίνησης στον Κλήρο και στον λαό, οι οποίοι θα αυξάνονται και θα ευδοκιμούν. Η πλήρης παρακράτηση των οικονομικών της Αρχιεπισκοπής θα αποτελέσει το σημείο αναφοράς στην καθημερινή ζωή των Ελληνορθοδόξων στην Αμερική».


SHOULD ΤΗΕ PATRIARCHATE LEAVE TURKEY; WHAT IS IGNATIOS, ΤΗΕ PATRIARCH OF ANTIOCH, SAYING?
Πρέπει το Πατριαρχείο να φύγει από την Τουρκία; Τι λέει ο Πατριάρχης της Αντιόχειας, Ιγνάτιος;
(VOITHIA) 17/7/99.

«Το πολύπλοκο πρόβλημα της θέσης του Οικουμενικού Πατριαρχείου εντός της τουρκικής επικράτειας δεν δημιουργήθηκε σήμερα. Το αμφισβητήσιμο αυτό θέμα απασχόλησε τους Έλληνες αμέσως μετά το τέλος της Επαναστάσεως του 1821. Εκείνη την περίοδο ανακήρυξαν την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος ως ανεξάρτητη από το Πατριαρχείο, αν και κάποιοι τη θεώρησαν ως πράξη σχισματική. Ήταν υπέρ των συμφερόντων της Ελλάδας να μην εξαρτάται από το Πατριαρχείο, που βρίσκεται στην τουρκική επικράτεια. Και τούτο, παρά το γεγονός ότι, τη συγκεκριμένη εποχή, οι Ιεράρχες του Πατριαρχείου δεν δίσταζαν να θυσιαστούν για την εθνική τους πίστη, όπως στην περίπτωση του εθνομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγορίου Ε', ο οποίος προσυπέγραψε την Επανάσταση του 1821, με σκοπό να σώσει τους Έλληνες από τους Τούρκους. Σήμερα, αντιθέτως προς την τόλμη εκείνη, προτείνεται το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης-Νέας Ρώμης να εγκαταλείψει την ηγεμονική Πόλη και να μεταφερθεί: στην Πάτμο, την Αλεξανδρούπολη, το Άγιον Όρος, τη Θεσσαλονίκη ή, ακόμη, την Ελβετία και τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής... Το Πατριαρχείο αυτήν τη στιγμή αποτελεί ένα κανάλι από το οποίο εισχωρεί “ξένο συνάλλαγμα”, κάτι που η τουρκική κυβέρνηση απεγνωσμένα χρειάζεται. Όπως φαίνεται, το Πατριαρχείο Αντιοχείας είναι απόλυτα σωστό στις τοποθετήσεις του. Όσο το Οικουμενικό Πατριαρχείο βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη, θα είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να υλοποιήσει το πραγματικό του έργο. Οι Τούρκοι πάντοτε θα συνεχίζουν να δυσκολεύουν αυτό το έργο -κάτι που έκαναν πάντοτε- και, γι' αυτό, θα δημιουργούνται συνεχώς εμπόδια, ενώ η πίστη του Πατριαρχείου πάντοτε θα πυροδοτεί τη δυσπιστία τους. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο οργανισμός της GOAL και άλλοι έχουν εκδηλώσει έντονη δυσαρέσκεια μεταξύ των Ελληνοαμερικανών. Έχουν δηλώσει ότι θα ζητήσουν την ανεξαρτησία της Αμερικανικής Εκκλησίας από το Πατριαρχείο. Η ανακήρυξη της Αρχιεπισκοπής Αμερικής ως αυτοκέφαλης Εκκλησίας είναι, ίσως, η μοναδική λύση στο “εκκλησιαστικό αυτό θέμα”, που έχει στοιχειώσει την ελληνοαμερικανική κοινότητα. Η αυτοκεφαλία θα διευκολύνει την υποστήριξη των ελληνικών εθνικών θεμάτων σε μια δύσκολη εποχή, κατά τη διάρκεια της οποίας η Τουρκία απειλεί τη σταθερότητα της μητροπολιτικής Ελλάδας.

Δίνουμε έμφαση στην ανεξαρτησία της ελληνοαμερικανικής Αρχιεπισκοπής ως της μόνης κατάλληλης λύσης. Κάθε άλλη λύση, όπως π.χ. η απομάκρυνση του Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνα από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, για να καθησυχάσει τα πνεύματα των Ελληνοαμερικανών, δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα ριζικά, απλώς θα το παρατείνει και θα το κάνει χειρότερο. Κι αυτό γιατί ο Βαρθολομαίος θα θελήσει να τοποθετήσει κάποιον άλλον «Σπυρίδωνα», κάποιον ο οποίος θα είναι το ίδιο υπάκουος στο να εκτελεί τις απαιτήσεις του. Αυτή του τη διάθεση την άφησε ολοκάθαρα να γίνει γνωστή κατά τη διάρκεια της εκλογής του Σπυρίδωνα, όταν με έμφαση είπε ότι το πιο πρόσφατο, εξαιρετικά χαρακτηριστικό του, γνώρισμα για το οποίο και εξελέγη, μεταξύ των άλλων, ήταν η υπακοή του στο Πατριαρχείο. Αυτό ακριβώς είναι που, σε τελική ανάλυση, αποφασίζει κάθε μελλοντική επισκοπική εκλογή!

Είναι προειδοποίηση για το Πατριαρχείο ότι όλες οι πιο πάνω εξελίξεις οδηγούν σε αναπόφευκτη ανεξαρτησία της ελληνικής διασποράς από το Φανάρι. Αυτό είχε τονιστεί ιδιαίτερα στην ελληνική εφημερίδα “ΕΞΟΥΣΙΑ” (10/6/99), η οποία ανέφερε: “Αυτό που, πραγματικά, ενοχλεί το Φανάρι είναι η επιμονή των λαϊκών των ΗΠΑ στην αυτοκεφαλία της Εκκλησίας της Αμερικής”».


ORTHODOXY ΙΝ AMERICA ΙΝ ΤΗΕ THIRD MILLENNIUM
Η Ορθοδοξία στην Αμερική την τρίτη χιλιετία
(Άρθρο του Evan Alevizatos Chriss), 13/8/99.

«[...] Το όνειρο, η ελπίδα και το όραμά μου για την τρίτη χιλιετία είναι, με την ευλογία και την ηγεσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, τη συνεργασία και τη συμφωνία όλων των Μητέρων Εκκλησιών των ποικίλων Ορθοδόξων Δικαιοδοσιών στη Βόρεια Αμερική, να ανακηρυχθεί η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αμερικής αυτοκέφαλη, με αυτοδιοικούμενη και καθαρή διαχείριση, ώστε να μπει ένα τέλος στην εκκλησιαστική αποικιοκρατία. Στο μυαλό μου δεν υπάρχει ούτε η παραμικρή αμφιβολία ότι η πλειοψηφία των υπεύθυνων Ορθοδόξων λαϊκών και κληρικών δεν εγκρίνει, ή έστω δεν αποδέχεται, την αναπόφευκτη κατάσταση για τη δημιουργία μιας ενωμένης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αμερικής. Πιστεύω πως αυτό ήταν ιδιαίτερα εμφανές στην κληρικολαϊκή συνέλευση της Ελληνορθόδοξης Αρχιεπισκοπής που πραγματοποιήθηκε στο Σικάγο τον Ιούλιο του 1994, με την έντονη επευφημία προς τον τότε Μητροπολίτη Σπυρίδωνα, όταν αυτός, κατά τη διάρκεια της προσευχής, εξέφρασε την ευχή το Οικουμενικό Πατριαρχείο “να κόψει τον γόρδιο δεσμό του εθνικισμού, κάτι που θα σημάνει και το τέλος των εθνικών Δικαιοδοσιών στην Αμερική”».


Katherine Hampton (Deja/Orthodoxy-Spyridon)
(Δύο ημέρες μετά την παραίτηση του Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος) 21/8/99.

Μια ακόμη συζήτηση στα «chat rooms» του Διαδικτύου (με θέμα την Εκκλησία της Αμερικής). Η συζήτηση διεξάγεται μεταξύ της Katherine Hampton και του Evan Kalenic. Εάν επρόκειτο για φωτογραφία, θα συνοδευόταν από το σχόλιο «χωρίς λόγια»:

«Όσο ο Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων βρισκόταν στον αρχιεπισκοπικό θώκο, η δημιουργία της αυτοκέφαλης αμερικανικής Εκκλησίας θα ήταν γεγονός. Κι αν αυτό συνέβαινε, θα ήμουν έντρομη για τα αποτελέσματα, γιατί πολύς θυμός, φόβος και μίσος θα ήταν μέρος της διαδικασίας. Το Άγιο Πνεύμα δεν μπορεί να υπάρξει μέσα από τον θυμό και το μίσος. Δεν θέλω αυτοκέφαλη Εκκλησία, παρά μόνον όταν Εκείνο αποφασίσει πως έτσι πρέπει να γίνει. Σκεφθείτε γιατί επιλέχθηκε ο Σπυρίδων: κουβέντες δυσαρέσκειας των Ελλήνων για την ιδέα της αυτοκεφαλίας, μια μικρή συνάντηση στην Πενσυλβάνια μεταξύ των Επισκόπων της Αμερικής, ο πρώην Αρχιεπίσκοπος συνταξιοδοτείται σχεδόν με δυσμένεια, και εμφανίζεται ο Σπυρίδων. Οι αποτυχίες του άρχισαν να απασχολούν τα πρωτοσέλιδα, κι έτσι ξεχάστηκαν οι αρχικοί λόγοι για τους οποίους ενθρονίστηκε. Εάν κάποιος μελετήσει όλα τα μηνύματα του τελευταίου χρόνου, θα αντιληφθεί ότι δεν άλλαξε τίποτα. Ο κίνδυνος για τη δημιουργία της αυτοκέφαλης Εκκλησίας (ένας Επίσκοπος σε κάθε πόλη, κ.τ.λ.) δεν έχει μειωθεί καθόλου. Πού είναι θαμμένα αυτά τα θέματα τώρα;

Τι έχει συμβεί και τι επιδίωξε το Οικουμενικό Πατριαρχείο; διατήρηση του ελέγχου της Ελληνορθόδοξης Αρχιεπισκοπής Αμερικής. Τι κατόρθωσε; διατήρηση του ελέγχου της Ελληνορθόδοξης Αρχιεπισκοπής Αμερικής. Και όλοι οι Έλληνες που βροντοφώναζαν για την ανάγκη αμερικανικής Εκκλησίας διπλώθηκαν σαν φτηνή κάμερα (τουλάχιστον αυτοί που είδα εγώ εδώ). Έχουν, πάλι, την Εκκλησία τους και μπορούν να συνεχίσουν τον δικό τους δρόμο. Ελληνισμός πρώτα, και Ορθοδοξία μετά. Ελπίζω, τώρα που οι Έλληνες εισέρχονται σε μια περίοδο εφησυχασμού, για να επανακτήσουν τη δύναμή τους, να μην απομονωθούν από μας τους υπολοίπους. Η Εκκλησία σάς χρειάζεται, παιδιά».

Και η απάντηση του Evan Kalenik:

«Συμφωνώ απολύτως μαζί σου. Πρόσεξε όμως, γιατί αυτό που θεωρείται σημαντικό έχει αλλάξει. Θυμήσου τι έλεγε μια παλιά ρωσική παροιμία: “Αυτοί που αρνούνται να μάθουν την Ιστορία είναι καταδικασμένοι να την επαναλάβουν”. Είχαν μια ευκαιρία να δημιουργήσουν κάτι το διαφορετικό, αλλά, παρ' όλα αυτά, τρέχουν πίσω στα σωματεία τους, πείθοντας τον εαυτό τους πως ό,τι συνέβη ήταν ένα κακό όνειρο. Νομίζουν ότι κέρδισαν, αλλά, στην ουσία, η Ορθοδοξία στην Αμερική είναι η χαμένη. Αλλά δεν νοιάζονται. Έχουν αυτό που θέλουν, και δεν τους ενδιαφέρει κανένας και τίποτε άλλο. Όλοι φαίνεται να συμφωνούν πως ο νέος Αρχιεπίσκοπος είναι πολύ καλός άνθρωπος. Τίποτε απ' όλα όσα αναφέρω δεν μειώνει τη γνώμη αυτή. Θα προσπαθήσει -με πιο ποιμαντικό τρόπο- να διατηρήσει την Ελληνορθόδοξη Εκκλησία στους κόλπους του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Μάλλον θα έχει καλύτερες σχέσεις με τις άλλες Δικαιοδοσίες. Αλλά έχει να εκτελέσει την αποστολή του... Και ο Οικουμενικός Πατριάρχης θα γελά, καθώς θα πηγαίνει προς την Τράπεζα!».

[ Ορθοδοξία - Αρ. Φύλλου 2 - Νοέμβριος 1999 - σσ. 22-25 ]