top

Εθνικός Κήρυξ - 24[;] Ιουνίου 2000

Αρχ/πος Δημήτριος: Περίοδος θεμελἰωσης της ενότητας

Ανάλυση του Θεοδώρου Καλμούκου

Μέρος Πρώτο

ΒΟΣΤΩΝΗ.- Ενας χρόνος έχει περάσει σχεδόν―δέκα μήνες για να κυριολεκτούμε―από την ημέρα που η πλήθουσα Εκκλησία της Αμερικής απόκτησε στην πηδαλιουχία της Αρχιεπίσκοπο, ένα σεμνό ιεράρχη εκ Θεσσαλονίκης, τον κ. Δημήτριο, άνθρωπο του Θεού και άνθρωπο του ανθρώπου.

Επειτα από μία τριετία φθίσης και κλυδωνισμών που είχαν οδηγήσει την Ομογένειά μας στα πρόθυρα του ρήγματος για τους οδυνηρά γνωστούς λόγους, η Εκκλησία της Αμερικής, κλήρος και λαός, «απαίτησε» και «υπέδειξε» την ανάδειξη του από Βρεσθένης Δημητρίου, σε ηγέτη της, πατέρα πνευματικό και δάσκαλό της σοφό και εμβριθή, άγγελο ειρήνης και κομιστή του απολεσθέντος μέτρου και επιπέδου.

Η αγάπη, η ειρήνη και η ενότητα, ήταν τα τρία πρωταρχικά στοιχεία που επανέφερε ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος στην πολύπαθη Εκκλησία μας. Αποκατέστησε και πάλι το ήθος, την αξιοπρέπεια, την αίγλη της. Επανέφερε το ποιόν της, αναπτέρωσε τις ελπίδες της. Μίλησε τη γλώσσα του Ευαγγελίου η οποία παραγγέλλει αγάπη ακόμα και για τους εχθρούς.

Κατόρθωσε σ’ αυτούς τους λίγους μήνες και ειρήνευσε την Εκκλησία μας, χάρη στην ποιμαντική και αγαπητική του προσωπικότητα. Αγκάλιασε τους πάντες εξ ίσου, αποφεύγοντας έτσι τον πειρασμό της φθοροποιού πόλωσης. Πριν την άφιξή του, η γηπεδοποίηση ήταν θεατή δια γυμνού οφθαλμού και το εγχείρημα στη διάρκεια της τριετίας επίμονο και τραγικό στην μικρόνοιά του, να μεταποιηθούν τα μέλη της Εκκλησίας του Χριστού: σε οπαδούς, κάνοντας το ερώτημα του Απ. Παύλου «μεμέρισται ο Χριστός;» ένα θρήνο προφητικό μιας έσχατης διαίρεσης.

Κατά κοινή ομολογία η πεμπτουσία της προσφοράς του Αρχιεπισκόπου Δημητρίου έναν χρόνο μετά, εκεί ακριβώς έγκειται, στην ενοποίηση των «πριν διεσκορπισμένων εις εν». Οποιοσδήποτε αψυχολόγητος παρεμβατισμός «εν θερμώ», θα δημιουργούσε «μάρτυρες», κινήματα, αντικινήματα, πικρίες και ενστάσεις. Οι προκλήσεις πανταχόθεν και οιπροτροπές για τομές σε δομές και πρόσωπα ήταν πολλές και μέχρις ενός σημείου δικαιολογημένες, καθότι συνέτρεχε και ο λόγος της αποκατάστασης, της δικαίωσης και της απόδοσης δικαιοσύνης.

Η υπομονή και η μεγαλοψυχία του Αρχιεπισκόπου, η σύνεση και ο χαμηλός τόνος των κινήσεων και αποφάσεών του, έφτασε δυστυχώς στο σημείο να εκληφθεί ως «αδυναμία» από μερικούς. Ετσι μπορεί να ερμηνευθεί και η δόση ασέβειας με την οποία ομάδα μελών της Εκτελεστικής Επιτροπής του Αρχιεπισκοπικού Συμβουλίου, έφτασε στο σημείο να θέτει τα οικονομικά και άλλα συμφέροντα του πρωτουργού της φθίσης του εκκλησιαστικού μας βίου πάνω από το συμφέρον της Εκκλησίας, στέλνοντας μάλιστα τελεσίγραφα κατ’ ουσία εκβιαστικά και με ημερομηνίες «λήξεως».

Και πάλι ο Δημήτριος τους αντιμετώπισε με πατρότητα και σύνεση, αντί να τους απολύσει πάραυτα. Φαντασθείτε προς στιγμή να σηκωθούν κάποιοι υπουργοί της κυβέρνησης Κλίντον και να απειλούν τον Πρόεδρο και τη χώρα με μήνυση, επειδή ο Πρόεδρος αρνείται να τη δεσμεύσει με δυσβάστακτα οικονομικά βάρη που δεν είναι μέρος των υποχρεώσεών της.

Κι όμως η σύνεση και η μακροθυμία του Δημητρίου λειτούργησε και τούτη τη φορά καταπραϋντικά, γιατί γνωρίζει ο σοφός ιεράρχης, πως πάνω απ’ όλους οφείλει να είναι η Εκκλησία. Κι αυτό προσπάθησε να πει στο εχθρικά διακείμενο απέναντί του «μικρό» (τα εισαγωγικά αναπόφευκτα δυστυχώς) κληρονομηθέν διευθυντήριο, το οποίο επιχείρησε να συνεδριάσει αυτονομημένα και αποφασίσει κατά το δοκούν.

Κι έτσι φτάσαμε στο σημείο μια ολόκληρη Εκκλησία να ασχολείται με τις υπέρογκες οικονομικές απαιτήσεις του κ. Σπυρίδωνα, ο οποίος συνάμα αρνείται να αποδεχθεί την απόφαση της εκκλησιαστικής του αρχής, του Πατριαρχείου δηλαδή, και παραμένει μετέωρος εκκλησιολογικά, επιμένοντας μονάχα οικονομικά.

Δεν τόλμησε ουδείς μέχρι τώρα να απαντήσει στο ερώτημα, ποίος ή ποίοι, πότε και με ποία κριτήρια, όρισε ή όρισαν τον μισθό του κ. Σπυρίδωνα στις 175 χιλιάδες δολάρια ετησίως και όλα τα υπόλοιπα πληρωμένα, ώστε σήμερα με μονάχα τρία χρόνια διακονίας εδώ να απαιτεί λαμβάνειν το 80% που μεταφράζεται σε 145 χιλιάδες δολάρια το χρόνο ή 12 χιλιάδες τον μήνα;

Οφείλει να λεχθεί ότι ήταν αδικία μεγάλη στον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο να κληρονομήσει κι’ αυτό το «αγκάθι», λες και δεν έφτανε ολοκληρωτικό ρημαδιό και τα χαλάσματα που βρήκε παντού! Οφειλαν εκείνοι που δημιούργησαν το πρόβλημα, δηλαδή, οι εν Φαναρίω, να το επιλύσουν κι’ όλας, αντί να κάθονται εκ των υστέρων και να προσπαθούν να επιρρίπτουν ευθύνες σε άλλους, δηλώνοντας «αγνωσία» περί του εκλεκτού τους πριν από την παμψηφεί εκλογή του, «δια λόγους τυφλής υπακοής» στον περίλαμπρο Θρόνο της Αμερικής. Είναι αυτά τα ακατανόητα στον κοινό νου των Ελληνοαμερικανών, τα οποία έχουν φλογίσει έντονα την διακοπή του λώρου με το Φανάρι. Κι’ αν καθυστερούσε η έλευση του Δημητρίου μερικούς μήνες ακόμα, η ολοκληρωτική ρήξη των δεσμών θα ήταν πραγματικότητα σήμερα.

[ Εθνικός Κήρυξ | www.thenationalherald.com/greek/omogeneia.html | 24[;] Ιουνίου 2000 ]