ΣΧΟΛΙΑ - ΓΝΩΜΕΣ

Πρωϊνή - 25 Μαΐου 2000

Oρθή τoπoθέτηση για τη Θεoλoγική Σχoλή

Δεν στέγνωσε το μελάνι του δίκαιου επαίνου που απένειμα πρόσφατα στον κ. Καλμούκο για ορισμένες σωστές θέσεις του και ξανάρχομαι με ιδιαίτερη χαρά να προβάλω αυτά που έγραψε για τη Θεολογική Σχολή. Ανέφερε συγκεκριμένα: "Η Σχολή εκ φύσεως πρέπει να έχει εκκλησιαστικότητα. Δεν μπορεί να πορεύεται ερήμην της Εκκλησίας. Και βέβαια πρέπει να υπάρχει ακαδημαϊκή ελευθερία. Ελευθερία έκφρασης, λόγου και διαλόγου, αλλά ταυτόχρονα συνείδηση πως τη συνδέει λώρος ζωής κι ύπαρξης με την Εκκλησία. Η Ελληνικότητα πρέπει να αποτελέσει σημείο ιδιαίτερης προσοχής. Στη Σχολή θα πρέπει να γίνονται δεκτοί όχι "οι του βίου ναυαγοί" και να καταλήγουν "του Υψίστου λειτουργοί", αλλά οι αριστείς σε όλα. Στο ήθος καταρχήν, στις διανοητικές ικανότητες, στην ελληνική συνείδηση. Να δοθεί έμφαση στην αναζωογόνηση της λατρείας, στη μαθητεία των λειτουργικών τεχνών γενικότερα, δηλαδή, στην ορθή εκκλησιαστική ψαλτική, στη σπουδή και κατανόηση της υμνολογίας, της ναοδομίας, της αγιογραφίας. Να δοθεί έμφαση στην ποιμαντική κατάρτιση ώστε οι ιερείς να είναι προετοιμασμένοι δεόντως.

Καλοί είναι οι διάλογοι κι οι κοινωνικές σχέσεις και συνάφειες με τους χριστιανούς άλλων Ομολογιών, όπως της Ρωμαιοκαθολικής, της Προτεσταντικής διαφόρων αποχρώσεων, διότι η Ορθοδοξία ως αυθεντική έκφραση του Χριστιανισμού, δεν φοβάται να συνδιαλεχθεί με κανένα, ούτε βέβαια και της ταιριάζει η περιθωριοποίηση του απομονωτισμού. Όμως θα πρέπει συνάμα να γίνεται ξεκάθαρο ότι παραμονεύει ο συγκρητισμός κι η ισοπέδωση του είδους "είμαστε το ίδιο". Το ζήτημα δεν είναι αν πιστεύει κανείς, αλλά στο πώς πιστεύει. Και μέσα σ' αυτό το "πώς" βρίσκεται η ειδοποιός διαφορά της Ορθοδοξίας και των άλλων χριστιανικών Ομολογιών". Να πω ότι χαίρομαι για τις θέσεις του αρθρογράφου αναφορικά με την ανάγκη να εκκλησιαστικοποιηθεί η λατρεία, η θεολογία κι η ποιμαντική της Εκκλησίας μας ως του οχήματος για την προσωπική μας σωτηρία, για τη μεταλαμπάδευση της Ορθοδοξίας στο Νέο Κόσμο, αλλά και για την επιβίωση της Ομογένεια στην παμφάγα Αμερικανική χοάνη; Είναι περιττόν. Να καταγράψω τη συμφωνία μου ότι η Θεολογική Σχολή θα πρέπει να παίξει πρωτεύοντα ρόλο σ' αυτή την προσπάθεια; Είναι αυτονόητο! Να πω ότι οι θέσεις του για τη μοναδικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι θαρραλέα ομολογία πίστεως, πρόξενος μεγάλης χαράς; Είναι εντελώς αχρείαστο. Όποιος διαβάζει τα κείμενά μου γνωρίζει ότι οι θέσεις του άρθρου του συνιστούν τους μόνιμους άξονες της αρθρογραφίας μου.

Θα νιώθω ιδιαίτερη χαρά να προβάλλω πάντα και να σχολιάζω επαινετικά ότι ορθό επισημαίνει ο φίλος δημοσιογράφος, όπως και κάθε άλλος αδελφός και πνευματικός μας πατέρας, που συντελεί στην ορθοδοξοποίηση της Εκκλησίας μας και στην ενίσχυση του ρόλου Της στην Αμερική. Αυτή την πρακτική άλλωστε τήρησα απαρέγκλιτα και στο παρελθόν. Έχω προβάλει κατά καιρούς τις ορθές τοποθετήσεις που εξέφρασαν ο Παναγιότατος κ. Βαρθολομαίος, οι Σεβασμιότατοι Δημήτριος, Σπυρίδων και Ιάκωβος, ο Μητροπολίτης Ανέων Μεθόδιος, ο κ. Γαζουλέας, κι άλλοι.

Να προσθέσω επίσης ότι οι επισημάνσεις του για την ανάγκη να ενισχυθούν τα προγράμματα της Ελληνικής παιδείας με βρίσκουν απολύτως σύμφωνο. Είναι ντροπή τα παιδιά των Λατινοαμερικανών να μιλούν άπταιστα Ισπανικά και τα δικά μας να μην μπορούν να αρθρώσουν μια σωστή λέξη στα Ελληνικά.

[ Ομογενειακά | Σχόλια-Γνώμες | www.omogeneiaka.net/Sxolia-5b.htm - 25 Μαΐου 2000 ]