Οι δαίμονες του κ. Σπυρίδωνα

Εθνικός Κήρυξ - 13 Ιουνίου 2001

γράφει ο Χ. Χ. Δασκαλοθανάσης

Ο πρώην Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων εξακολουθεί κάθε λίγο και λιγάκι να μας αποδεικνύει πόσο δίκιο είχαμε όταν λέγαμε ότι δεν κάνει για Αρχιεπίσκοπος (κάτι που γνώριζαν εκ των προτέρων εκείνοι που τον έζησαν από κοντά στην Ιταλία όπου διετέλεσε Μητροπολίτης). Κατά τη διάρκεια της αρχιεπισκοπίας του τα παραδείγματα ήταν πολλά (εμένα θα μου μείνει αξέχαστη εκείνη τη γεμάτη δηλητήριο, εκτός εαυτού ομιλία του στην παρέλαση της Νέας Υόρκης η οποία έληξε με το νεαρό πρωτοσύγγελό του να αρπάζει το μικρόφωνο και να φωνάζει σε σπαστά ελληνικά «Ζήτω ο Αρχιεπίσκοπος» - σκέτο γήπεδο δηλαδή).

Ομως και τώρα, μετά την αποχώρησή του, ο κ. Σπυρίδων δεν μπορεί να κρύψει τον πραγματικό του εαυτό. Ή -και μακάρι να είναι έτσι- δεν επιτρέπει στον καλό του εαυτό να φανεί. Και δεν μιλώ για τα παζάρια για τη σύνταξή του ή για την απόφασή του να αποσυρθεί από την ενεργό υπηρεσία αρνούμενος την τοποθέτησή του σαν Μητροπολίτη Χαλδίας. Μιλώ για άλλα, πιο μικρά περιστατικά τα οποία όμως είναι τόσο φανερωματικά.

Πώς, για παράδειγμα, να ερμηνεύσει κανείς το γεγονός ότι ένας πρώην αρχιεπίσκοπος - ενώ προσπαθεί να παραμείνει στο προσκήνιο (βιογραφίες, συνεντεύξεις κλπ) κυριολεκτικά κρύβεται; Και πώς να ερμηνεύσει κανείς εκείνα τα περί Πορτογαλίας κλπ; Πώς να ερμηνεύσει κανείς το ότι έχει καταφανώς ορκίσει τους φίλους του να μην αποκαλύψουν που μένει;

Πώς να ερμηνεύσει κανείς το γεγονός ότι ενώ προχθές το βράδυ έγινε κοτζάμ τιμητική εκδήλωση για την βιογραφία του και ενώ μάθαμε από τα ειδησεογραφικά πρακτορεία ότι βρισκόταν στη Νέα Υόρκη, δεν εμφανίστηκε;

Και καλά, έστω ότι αποφάσισε να αποστασιοποιηθεί από την εκδήλωση. Εστω ότι, «αυτοκρατορικά›, σκεπτόμενος, αποφάσισε να στείλει γραπτό μήνυμα προς τους όντως ευάριθμους συγκεντρωμένους φίλους του.

Τί τον έπιασε και δέχτηκε να κάνει δηλώσεις μέσω κινητού τηλεφώνου; Ναι, όπως έμαθα από τον συνάδελφο που κάλυψε την εκδήλωση και όπως Θα διαβάσετε και σεις στο σχετικό σημερινό ρεπορτάζ, έτσι έγινε. Τον πήραν από κάποιο κινητό, το έβαλαν στο μικρόφωνο, και ο Σπυρίδων διάβασε το μήνυμά του (και τί θα γινόταν αν υπήρχαν παρεμβολές στη λήψη; Φτού κι απ την αρχή;) Φαντάζεστε τον Ιάκωβο, τον Δημήτριο, τον Βαρθολομαίο να κάνει τέτοια αστεία πράγματα; Μάλλον όχι.

Αψυχολόγητες καταστάσεις λοιπόν. Και αυτός ο όρος ταιριάζει σε όλο το βίο και την πολιτεία του πρώην Αρχιεπισκόπου στην Αμερική. Η Θητεία του ήταν μια αψυχολόγητη παρουσία, ενός ανθρώπου ο οποίος δεν είχε μπορέσει να βρει και να τοποθετήσει σωστά τον εαυτό του και ο οποίος άγεται και φέρεται από ασύνδετες ιδεάσεις και φαντασιώσεις της στιγμής. Ενός ανθρώπου που επέλεγε με λυπηρή συχνότητα συμβούλους της κακιάς ώρας οι οποίοι, συχνά από ίδιο συμφέρον, ενίσχυαν τα χειρότερά του ένστικτα και επέτειναν αντί να λύνουν τα προβλήματά του. Ποιοί δαίμονες κατατρέχουν τον κ. Σπυρίδωνα ουδείς γνωρίζει, ίσως ούτε και ο ίδιος.

Είναι όμως κρίμα όλα αυτά. Κρίμα για την Εκκλησία της Αμερικής και, σε τελική ανάλυση, κρίμα για τον ίδιο τον κ. Σπυρίδωνα, ο οποίος -επιτρέψτε μου την από θέση αγνοίας διαπίστωση- φαίνεται ότι είναι ένας δυστυχής άνθρωπος.

[ Εθνικός Κήρυξ - Η ΣΕΙΡΑ ΜΟΥ - 13 Ιουνίου 2001 - σ. 5 ]