top

Γνώμη - 22 Ιανουαρίου 2001

Η μοναξιά ενός ασυμβίβαστου

Τον πρώην Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Σπυρίδωνα δεν έτυχε να τον γνωρίσω από κοντά. Άρχισα να ακούω διάφορα λίγο πριν αναλάβει τα ηνία της Ορθοδοξίας στην Αμερική. Στο μεταξύ κατά την παραμονή μου στη Ρόδο είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά τον τότε Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο και σ' ένα βαθμό να κατανοήσω τι γινόταν στην μακρινή ήπειρο και στο χώρο της αρχιεπισκοπής.

Γράφει
η Ρένα Βενιανάκη
revenianaki@yahoo.com

Έμπειρος και καλός γνώστης των εθνικών θεμάτων, άριστος πολιτικός, όμως μακρυά από την σημερινή πραγματικότητα και τις ανάγκες της εκκλησίας αλλά και του ελληνισμού. Η ηλικία αλλά και το ότι έσερνε πίσω του μου έδινε την εντύπωση ότι η ομογένεια της Αμερικής χρειαζόταν μια νέα πνοή, αν θέλετε μια νέα αρχή. Ηρθε η παραίτηση ύστερα από άνωθεν πιέσεις και μαζί της ο ορισμός του Ρόδιου Σπυρίδωνα στην θέση του Αρχιεπισκόπου.

Ένας ιεράρχης εντελώς ξένος σε εμένα που η επιλογή του από το Φανάρι μου δημιουργούσε ερωτηματικά, αφού λίγο πολύ γνωρίζουμε τα κριτήρια που επικρατούν σε παρόμοιες αποφάσεις. Είναι από τις φορές που έπεσα έξω στην εκτίμησή μου. Κυρίως όμως -αν κρίνω από το αποτέλεσμα- έξω έπεσαν και αυτοί που τον διάλεξαν για λόγους τελείως διαφορετικούς από τους δικούς μου. Μέσα από τα δημοσιεύματα αλλά και τις πληροφορίες που έφθαναν, ξεκίνησα να βάζω "πινελιές" στον ιερωμένο που όπως έδειχνε δεν ήταν τυχαίος. Θέλοντας να αντλήσω περισσότερες πληροφορίες κατέφυγα σε Ρόδιους που τον γνώριζαν καλά. Μορφωμένος, με άποψη αλλά ολίγον αυταρχικός. Άραγε υπάρχει -σκεπτόμουν- κανείς ικανός που πέρασε από σημαντικά πόστα και δεν τον κατηγόρησαν για αυταρχισμό; Οποιος ξεχωρίζει και υψώνει έστω και λίγο το ανάστημά του εύκολα και αβασάνιστα χαρακτηρίζεται και σκληρός και άκαμπτος και ό,τι άλλο φανταστείτε. Πήγε λοιπόν στην Αμερική και θέλησε να αλλάξει την φορά των πραγμάτων. Ποιά ήταν η φορά; Ο αφελληνισμός, η απομάκρυνση από τις παραδόσεις της Ορθοδοξίας, η πλήρης ενσωμάτωση του εκεί ελληνικού στοιχείου στην χοάνη των ΗΠΑ και βέβαια πάνω από όλα η εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων παραγοντίσκων της ομογένειας που εξαγόραζαν την εύνοια του Φαναρίου με παχυλές επιταγές δολαρίων.

Ο Σπυρίδωνας ως αυθύπαρκτη προσωπικότητα που είναι στήλωσε τα πόδια στις διάφορες παρανομίες και ανομίες και από εκλεκτός των διαδρόμων της Πόλης έγινε ο μισητός και ο αποδιοπομπαίος τράγος. Μέσα σε τρία χρόνια ήρθαν τα πάνω κάτω. Το σενάριο για την εκπαραθύρωσή του που αξιοποιήθηκε για πρώτη φορά στην περίπτωση Ιακώβου τέθηκε και πάλι σε εφαρμογή.

Αξίζει τον κόπο να διαβάσετε το βιβλίο της δημοσιογράφου Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη: «Η μοναξιά ενός ασυμβίβαστου». Μέσα από ντοκουμέντα ξετυλίσσεται η δραματική τριετία που είχε ως αποκορύφωμα την τοποθέτηση του άχρωμου και ακίνδυνου Δημητρίου στην θέση του πρώην. Μέσα από τις σελίδες του βλέπεις την αγωνιώδη προσπάθεια του Σπυρίδωνα να ανορθώσει την Ορθοδοξία και να σταματήσει ο εξαφανισμός της ομογένειας. Παράλληλα παρακολουθείς και την λυσσαλέα αντίδραση των Πατριαρχικών φίλων σε κάθε τι το σύγχρονο και σωστό που προσπαθούσε να δρομολογήσει ο Ρόδιος ιεράρχης. Μια δραματική τριετία στην οποία εκτυλίχθηκε ένας άγριος αγώνας για την εξόντωσή του επειδή τόλμησε να ζητήσει τομές στο κατεστημένο. Οι βυζαντινές ίντριγκες και μηχανορραφίες σε όλο τους το μεγαλείο. Γίνεται ακόμη μια φορά εμφανές πως οι επί της γης εκπρόσωποι του Μεγαλοδύναμου έχουν μετατρέψει την εκκλησία σε μαγαζάκι και το μόνο που μετρά είναι η καλοπέραση των ιδίων και των προστατευομένων τους! Και δεν σταματούν πουθενά προκειμένου να επιτύχουν αυτό που θέλουν. Κάτι ανάλογο ζήσαμε και εμείς εδώ με το σκάνδαλο της Πάτμου όπου και εκεί, όπως και στην εκπαραθύρωση του Σπυρίδωνα, σημαντικό ρόλο φαίνεται να διεδραμάτισε ο γνωστός μας άγιος Φιλαδελφείας...

Η πεποίθηση που είχα πριν διαβάσω το βιβλίο δυστυχώς εδραιώθηκε. Το Κέντρο της Ορθοδοξίας θέλει μια ομογένεια αποκομμένη από τις εθνικές ρίζες της και την Ελλάδα, μια ομογένεια που σε λίγο θα αγνοεί και τα στοιχειώδη σε σχέση με την καταγωγή της και τους προγόνους της. Ποιοι εξυπηρετούνται από αυτό δεν είναι δύσκολο να το μαντέψετε. Στο μείζον αυτό ζήτημα έχει λόγο και η ελληνική πολιτεία. Επιβάλλεται να δράσει πριν είναι αργά. Καλά τα χειροφιλήματα και οι ευχές αλλά από μόνα τους δεν αρκούν για την εξυπηρέτηση των εθνικών μας ζητημάτων.

Το βιβλίο μου δημιούργησε επιπλέον την αίσθηση ότι η Ρόδος πρέπει να νιώθει περήφανη που γέννησε έναν ιεράρχη αντάξιο της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, ένα ιερωμένο με γνώσεις και άποψη, μα κυρίως με θάρρος και τόλμη. Στοιχεία που δύσκολα συναντάς στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε όχι μόνο σε κληρικούς αλλά και σε λαϊκούς...

[ Γνώμη - 22 Ιανουαρίου 2001 - σ. 37 ]