Αδιαφορία γιά την συνέχεια και το μέλλον του Ελλnνισμού

Το ΚΑΛΑΜΙ - 15 Αυγούστου 2001

Δύο χρόνια μετά την "παραίτηση" του Σπυρίδωνα:

Τα συμφέροντα ελέγχουν την Αρχιεπισκοπή Αμερικής.
Ο Δημήτριος οπαδός του συμβιβασμού.
Αποδοκιμάζεται η πολιτική Βαρθολομαίου.

Δύο χρόνια κλείνουν σε λίγες ημέρες από την ημέρα της δραματικής παραίτησης του Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος, ο οποίος μετά από ένα τριετή ανηλεή πόλεμο απομακρύνθηκε από τον περιώνυμο θώκο 19 Αυγούστου 1999, καταθέτοντας την προσωπική μαρτυρία του περικλεισμένη σε δυό μόνο φράσεις:

"Στην διάρκεια οποιασδήποτε διακονίας που εμπιστεύεται ο Θεός στον άνθρωπο, έρχεται η ώρα που η αλήθεια και οι αρχές δεν μπορούν να διακυβευθούν περισσότερο και πέρα από την ακεραιότητα του ανθρωπίνου πνεύματος"

Εκείνος, με ασυνήθη αξιοπρέπεια, άφησε πίσω του γιά πάντα το αρχιεπισκοπικό τοπίο, που αποδείχθηκε ότι στα δύο χρόνια της απουσίας του έχασε και τις τελευταίες σταγόνες της αίγλης του. Ακόμη και πρώην διαφωνούντες με τον Σπυρίδωνα έρχονται σήμερα ν' αναγνωρίσουν ότι έκαναν λάθος εκτιμήσεις, ότι οδηγήθηκαν σε λανθασμένο δρόμο από τον καταιγισμό της παραπληροφόρησης και τις κατευθυνόμενες κρίσεις εκείνη την ταραγμένη εποχή.

________________________________

Άρθρο της Ιουστίνης Φραγκούλη

________________________________

Εκτός από τους καλοβολεμένους παράγοντες της GOAL, που ανέκτησαν εν μιά νυκτί τ' αρχιεπισκοπικά ηνία, απλός κλήρος και ο κόσμος έμειναν με την απορία πώς και γιατί μεθοδεύτηκε ένας τέτοιος πόλεμος από όλα τα μέτωπα εναντίον ενός ανθρώπου ταγμένου να υπηρετήσει την Ορθοδοξία και το Γένος μέχρι τελικής πτώσεως.

Η απίστευτη κοσμοσυρροή στη συγκινητική παρουσίαση του βιογραφικού βιβλίου του πρώην Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος "Η Μοναξιά ενός Ασυμβίβαστου" στη Νέα Υόρκη τον περασμένο μήνα, που οργανώθηκε σε πείσμα των πιέσεων και απειλών από Ανατολή και Δύση, ήταν απλώς μιά ανάγλυφη απόδειξη ότι ο λαός νιώθει έντονα την απουσία του πρώην ποιμενάρχη του, καθώς βιώνει όλο και περισσότερο το κενό της εξουσίας στην Εκκλησία της Αμερικής.

Η επιβεβλημένη παρουσία ελάχιστων και μάλιστα από το στενό αρχιεπισκοπικό περιβάλλον στην τελετή για τα ονομαστήρια του Βαρθολομαίου στο Πολιτιστικό Κέντρο της Αστόριας, Νέας Υόρκης, αποτυπώνει την παγερή αδιαφορία του κόσμου γιά τους θεσμούς που κλονίσθηκαν ανεπανόρθωτα κατά τη θορυβώδη τριετία. Ο νύν Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος θα πρέπει να βίωσε την τρομερή απομόνωση του ηγέτη που δεν εισακούεται παρότι καλεί το πλήθος με ολοσέλιδες καταχωρήσεις επί μια εβδομάδα στις ημερήσιες εφημερίδες της Νέας Υόρκης. Όσο για τον Πατριάρχη κι εκείνος θα πρέπει να θορυβήθηκε με την αποδοκιμασία του κόσμου της Αμερικής εκείνη την ημέρα που, υπό άλλες συνθήκες, ίσως να ήταν συνδαιτημόνες στη εορτή του!

Τί μεσολάβησε από τα δύο χρόνια της παραίτησης του Σπυρίδωνος μέχρι σήμερα και άλλαξε τελείως το σκηνικό στην Εκκλησία της Αμερικής;

0 διάδοχός του Δημήτριος αποδείχθηκε οπαδός του συμβιβασμού πρός το πατριαρχικό κατεστημένο της Αμερικής απογοητεύοντας ακόμη και τους λίγους που προσδοκούσαν στην παρουσία του... Ανθρωπος χαμηλών τόνων και άπειρος περί τα διοικητικά εγκατέλειψε το πηδάλιο της Αρχιεπισκοπής στα χέρια του Μάικλ Τζαχάρη και στην παρασκηνιακή πολιτική του π. Αλεξ Καρλούτσου, επαληθεύοντας τις προσδοκίες του Βαρθολομαίου.

Παρέπεμψε στις καλένδες το μεγάλο zήτημα της αναβάθμισης της ελληνικής παιδείας που πήρε σάρκα και οστά επί Σπυρίδωνος με τη δημοσίευση του πορίσματος της Επιτροπής Ρασσιά. Οι επώνυμοι ακαδημαϊκοί που αποτελούσαν την Επιτροπή δεν μπορούν να κατανοήσουν την παγερή αδιαφορία ενός Αρχιεπισκόπου γιά τη συνέχεια και το μέλλον του Ελληνισμού στην Αμερική.

Πάγωσε κάθε δραστηριότητα και πρωτοβουλία για τα εθνικά θέματα εκ μέρους της Αρχιεπισκοπής, ανάγοντας τη στασιμότητα και τα μεγάλα λόγια σε πολιτική. Παραδόξως κανείς δεν φαίνεται να καταγράφει την απουσία του Αρχιεπισκόπου από τη σκηνή της Ουάσιγκτον.

Βύθισε στην αδιαφορία και την απάθεια τον κόσμο, χαρίζοντας το ρόλο του αειθαλούς ηγέτη στον πρώην Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ιάκωβο. Η έντονη δραστηριοποίηση του τελευταίου αποστασιοποίησε τους Ελληνοαμερικανούς από τον Δημήτριο, καθώς ο ίδιος φάνηκε ότι δεν αποπνέει τον αέρα μιας ηγετικής φυσιογνωμίας.

Ωστόσο, η κορυφαία πράξη με την οποία ο Δημήτριος υπέγραψε ταν αβεβαιότητα της Εκκλησίας της Αμερικής ήταν η συναίνεσή του γιά το νέο ερμαφρόδιτο καταστατικό, το οποίο αποδυναμώνει περισσότερο το ρόλο του Αρχιεπισκόπου μοιράζοντας την Αρχιεπισκοπή σε Μητροπόλεις.

Μέσα στα δύο χρόνια ο Δημήτριος απέδειξε ότι έθεσε υπό συμβιβασμό τις αρχές που ο προκάτοχός του αρνήθηκε να διαπραγματευθεί θέτοντας την κεφαλήν του επί πίνακι. Γι' αυτό δεν μπόρεσε να πληρώσει το κενό, αφήνοντας αυτή την έντονη αίσθηση της απουσίας του Σπυρίδωνος ...

Όσο για το Πατριαρχείο, βιώνει έντονα την αποδοκιμασία του κόσμου για την πολιτική της ανακολουθίας και της διαίρεσης. Τώρα αρχίζει να νιώθει βαθειά τους τριγμούς της απομυθοποίησής του στην Αμερική. Το κλίμα της διαμφισβήτησης και η εντατικοποίηση της αυτοκεφαλίας προδιαγράφουν το τέλος μιας ιστορικής εξάρτησης. Κι όλα αυτά κάτω από τη βαρειά σκιά της απουσίας του Σπυρίδωνος που είχε προβλέψει τις εξελίξεις.

Καλά εσείς φύγατε νωρίς!, όπως θα έλεγε και ο Χρόνης Μίσσιος.

(Η τακτική συνεργάτρια και ανταποκρίτρια του "Καλαμιού" στον Καναδά, κ. Ιουστίνη Φραγκούλη, είναι η συγγραφέας του βιβλίου "Η μοναξιά ενός Ασυμβίβαστου: Σπυρίδων: Αρχιεπίσκοπος Αμερικής 1996-1999")

[ Το ΚΑΛΑΜΙ {έντυπη εφημερίδα} - 15 Αυγούστου 2001 - σσ. 1 και 5 ]