Να γίνουν έργα για την παιδεία

Ερχόμενος στις ΗΠΑ ο πρώην Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων «σοκάρισε» λέγοντας στην πρώτη του ουσιαστικά δημόσια εκδήλωση (πέραν της ενθρόνισης) ότι «χάνουμε το τρένο της ελληνικής γλώσσας στην Αμερική».

Ηταν μια σοβαρή ομολογία της πραγματικότητας από κάποιον ιεράρχη που απέδειξε στην πορεία ότι ενδιαφέρθηκε όσο κανείς άλλος για τα ελληνικά γράμματα. Χτυπήθηκε με το κατεστημένο, χαρακτηρίστηκε εθνικιστής κι όταν τελικά κατόρθωσε να δημιουργήσει μια σοβαρή επιτροπή υπό την προεδρία του γλωσσολόγου καθηγητή Ιωάννη Ρασσιά και στη συνέχεια να εκδοθεί το σοβαρότερο ντοκουμέντο για το μέλλον της ελληνικής παιδείας, έφυγε.

Τα γράφω αυτά για να υπενθυμίσω ότι δυστυχώς οι εκθέσεις της επιτροπής πετάχθηκαν στα σκουπίδια από κάποιους που έχουν αναλάΒει εργολαβικά την εξαφάνιση καθετί που θα θυμίζει ότι πέρασε κι αυτός ο Αρχιεπίσκοπος από την Αμερική.

Και θα σας βασανίσω αρκετά τις μέρες αυτές καθώς το θέμα είναι επίκαιρο εξαιτίας των εορτασμών (μνημοσύνων) για τα ελληνικά γράμματα. Με απασχολεί πολύ η συνέπεια αυτών των ανθρώπων που έχουν επιφορτιστεί με την προάσπιση της τύχης του Ελληνισμού της Αμερικής.

Ενάμισης χρόνος παρήλθε από την «αλλαγή φρουράς» στην Αρχιεπισκοπή και ελάχιστα έχουν γίνει. Υποσχέσεις και ευχές πολλές από τον Άγιο Προκαθήμενο στην Αμερική. Κάποια ψηφίσματα της Κληρικολαϊκής -κι αυτά κατόπιν πιέσεων και διαμαρτυριών και της ευαισθησίας του π. Κωνσταντέλου και του μητροπολίτη Μάξιμου- έμειναν κούφια λόγια. Ακόμη κι αυτή η εισήγηση του Γραφείου Παιδείας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, που έγινε σε αντίπραξη της έκθεσης Ρασσιά, έμεινε επίσης στο ράφι.

Όσες φορές άκουσα τον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο να ομιλεί για την παιδεία μένω ικανοποιημένος από τη θέρμη των λόγων του. Όχι όμως κι από τις πράξεις. Δεν μου αρκεί ν' ακούω ότι θα είναι χρήσιμη η δημιουργία Εθνικού Κληροδοτήματος για την Παιδεία. Αυτό το ξέρουν κι οι κότες. Θα επιδοκίμαζα αν ο κ. Δημήτριος ηγούνταν της πρωτοΒουλίας για τη σύσταση του κληροδοτήματος. Αν έπειθε τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο να κηρύξει μια ανάλογη εκστρατεία. Κι όταν έβλεπα την επαρχιακή Ιερά Σύνοδο να συνεδριάζει και να αποφασίζει συγκεκριμένα βήματα.

Μένουμε στα ωραία λόγια, τα οποία μάλιστα λέγονται μόνο στη Νέα Υόρκη, τη Νέα Ιερσέη και κάποιες κοινότητες του Σικάγο. Τι γίνεται εκεί που κυριαρχεί η τάση για αφομοίωση-εξαφάνιση;