top

Ταχυδρόμος - 8 Μαρτίου 2001

«Η μοναξιά ενός Ασυμβίβαστου»

Μερικές σκέψεις για το βιβλίο της Ιουστίνης Φραγκούλη

από τον Γ. Παπούλια

Η πολύ-πλαγκτη φίλη, Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη κατάγεται από περιοχές Οδυσσειακές. Μπορεί να μην είναι Ομηρική αλλά είναι σίγουρα Καζαντζακική. Είναι της Ελληνικής Διασποράς. Είναι ένα πολυταξιδεμμένος άνθρωπος, άρα αεικίνητος όσο και ευκίνητος άνθρωπος.

Είναι παιδί ιερέα και σαν τέτοιο παιδί έχει όλες τις ευαισθησίες και εμβιώσεις τις σχετικές, που της δίδουν την δυνατότητα να πραγματευτεί μια περιγραφή της ζωής ενός Ιεράρχη με τον πιο καλό τρόπο.

Η «ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΝΟΣ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΥ» είναι ένας εξαίρετος πνευματικός της καρπός που ήρθε με κάποια μικρή καθυστέρηση, αλλά τελικά, ήρθε.

Κατ' αρχήν θεωρώ την επιλογή του τίτλου της δουλειάς της, αρκετά εύστοχη. Η εμφάνιση του εξωφύλλου λιτή με απαλά χρώματα, δίδοντας τόνο ιδιαίτερο στην εξωτερική εμφάνιση του Ιεράρχη Σπυρίδωνα.

Την Ιουστίνη την γνώριζα ως μια γυναίκα με πάθος. Το περιεχόμενο του βιβλίου της μου απέδειξε ότι η Ιουστίνη περιγράφει, χωρίς χρωματισμούς και κυρίως χωρίς πάθος, τα περιστατικά της ζωής του Ιεράρχη που φέρνουν στον αναγνώστη κάποιες ζωντανές εικόνες μπροστά του αφ' ενός και την πνευματικότητα του αφ'ετέρου.

Ενα βιβλίο με απλότητα γραφής της Ιουστίνης, κάνει μια μικρή αλλά σημαντική περίοδό του, να ξαναζωντανέψει και να φέρει τον αναγνώστη αντιμέτωπο, όχι με τον επίλογο του βιβλίου αλλά με τον λυρικό σκεπτικισμό όσο και τον προβληματισμό του.

Ο Ιεράρχης Σπυρίδων ανήκει στους λογίους Αρχιερείς. Η προσφορά του στην διακονία, στα πλαίσια των Διορθοδόξων και Διαχριστιανικών σχέσεων είναι αναντίρρητος. Μέσα από το Αρχιερατικό του έργο διαφαίνεται εκείνο που του χρειάζεται. Το πρόβλημά του δεν είναι μια θρησκεία, αλλά η θρησκεία. Και επειδή «ο άνθρωπος σύνθετός εστι» μετέχοντας θνητής και θείας ουσίας, έχει την δύναμη να σωθεί, προάγοντας το θείο στοιχείο της υπόστασής του.

Ο Ιεράρχης Σπυρίδων αρνείται τον Χριστιανισμό της απραξίας, που τα περιμένει όλα από το Θεό χωρίς ενεργό συμμετοχή στην Κοινωνική δράση. Ωξυνε το αισθητήριό του ώστε να μπορέσει να αποθησαυρίσει τα κυριότερα (ιδεολογικά) στοιχεία του συγκεκριμένου Αμερικανικού περιβάλλοντος στο οποίο τάχθηκε να ποιμαντορεύσει και να ζήσει. Στην συνέχεια, αφού διαμόρφωσε το δικό του σύστημα Αξιών, προσπάθησε να το μεταδώσει με πληρότητα και ευκρίνεια για να του επιτρέπει την αγωγιμότητα του θεολογικού του λόγου προς το ποίμνιο.

Ο Ιεράρχης Σπυρίδων είναι ένας οξυδερκής θεματοφύλακας της πνευματικής παράδοσης.

Το Φανάρι (πράγματι) δεν λειτουργεί με τους δικούς μας κοσμικούς λογικούς νόμους. Λειτουργεί με τις ιεροκανονικές συντεταγμένες έτσι όπως τις καθόρισε ο γέρων Μελίτων. Οι κοσμικές παρεμβάσεις και επεμβάσεις αποκορυφώθηκαν στην περίπτωση του Ιεράρχη Σπυρίδωνα. Μια Θεόδρυτη Εκκλησία δηλαδή να περιμένει και να αναγκάζεται να λύνει τα προβλήματά της από την Κοσμική Σοφία.

Αντί δηλαδή, τα της εκλογής των Ιεραρχών να ρυθμίζει το Αγιο Πνεύμα, σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες, δυστυχώς τις ρυθμίζουν οι βουλές της πολιτικής του ετσιθελισμού των κοσμικών, και αντί ο Ιεράρχης να είναι ο Ποιμενάρχης, μεταβάλλεται σε Διοικητή πάσης φύσεως συμφερόντων των Κοσμικών.

Ο όρος Αββάς (από το αραμαϊκό abba = πατήρ) σημαίνει σεβάσμιο πρόσωπο και ανάγεται στον 4ο αιώνα, όταν ετέθησαν οι βάσεις του μοναχισμού. Οι αββάδες ηταν, δηλαδή, οι ασκητές, οι αναχωρητές, οι αθλητές της Πίστης. ΟΙ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΙ. Η «γεροντική» ταπείνωση του Ιεράρχη Σπυρίδωνα δεν συνιστά (κατά την άποψή μου) εξευτελισμό αλλά εσωτερική αυτοεξύψωση. Ένας ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ/ΑΒΒΑΣ διάλεξε τον πνευματικό αναχωρητισμό μέσα από την ΜΟΝΑΞΙΑ του.

[ Ελληνικός Ταχυδρόμος (Μοντρεάλ) - 8 Μαρτίου 2001 - σ. _ ]