top

Εθνικός Κήρυξ - 2 Σεπτεμβρίου 2004

Σωστή στάση

Ο θάνατος συγγενικού ή φιλικού προσώπου, έχει καταλυτική δύναμη για τις ανθρώπινες σχέσεις των επιζώντων, τις οποίες μπορεί να μεταμορφώσει κυριολεκτικά. Αλίμονο αν ο θάνατος δεν κατορθώσει να αγγίξει τους ανθρώπους, να αλλάξει τα πρωτόκολλα και τις παγιωμένες κανονιστικές τακτικές οι οποίες κάποιες φορές έχουν αντιανθρώπινο και αφιλάδελφο χαρακτήρα.

Ο αιφνίδιος θάνατος του ιερέα Φιλήμονα Σεβαστιάδη, ο οποίος μάλιστα κατέστη ακόμα πιο έμπονος και τραγικός διότι συνέβη μπροστά στην πρεσβυτέρα του και τα ανήλικα παιδιά τους, έφερε στο πλάι της πενθούσας οικογένειας τον Αρχιεπίσκοπο πρώην Αμερικής κ. Σπυρίδωνα, καθότι ο εκλιπών ιερέας ήταν φίλος και στενός συνεργάτης του. Όταν ο οικείος Μητροπολίτης ο Σικάγου κ. Ιάκωβος, ο οποίος επισκέπτεται την Ελλάδα αυτές τις μέρες, πληροφορήθηκε την έλευση του πρώην Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνα, του πρότεινε να τελέσει εκείνος το Τρισάγιο το βράδυ της Τρίτης και χτες την Νεκρώσιμη Ακολουθία του φίλου του κληρικού, αλλά ο κ. Σπυρίδων δεν αποδέχθηκε. Από όσο πληροφορήθηκε η στήλη, πήγε ως απλός πιστός και μάλιστα στάθηκε το βράδυ της Τρίτης στο χώρο του εκκλησιάσματος, δίπλα στην βαρυπενθούσα πρεσβυτέρα, Πάτρα, και στα παιδιά του φίλου του κληρικού.

Κατ' αρχήν πρέπει να πούμε εύγε στον πρώην Αρχιεπίσκοπο Σπυρίδωνα, ο οποίος ταξίδευσε από την Πορτογαλία όπου διαμένει μονίμως, όπως έχει λεχθεί, για να συνοδεύσει έναν πρώην συνεργάτη του στην τελευταία του κατοικία. Κατά δεύτερο λόγο κι ένα μεγάλο εύγε στον Μητροπολίτη Σικάγου κ. Ιάκωβο, ο οποίος ως κυρίαρχος Μητροπολίτης της περιοχής αλλά και του εκλιπόντος κληρικού, πρότεινε στον κ. Σπυρίδωνα να τελέσει την Ακολουθία. Ο κ. Ιάκωβος έδειξε πράγματι μεγάλο μέγεθος ανθρωπιάς και φιλαδελφίας, αδιαφορώντας προφανώς για πιθανές διαφορετικές τοποθετήσεις που ενδεχομένως να είχαν άλλοι από τον χώρο της Ιεραρχίας, της Αρχιεπισκοπής και του Φαναρίου συμπεριλαμβανομένων. Οι στιγμές του θανάτου είναι βαθιά ανθρώπινες και οφείλουν να αντικαθιστούν όλα τα άλλα, κι αυτό ακριβώς έκανε ο Μητροπολίτης Σικάγου.

Από την άλλη μεριά, νομίζω πως το Οικουμενικό Πατριαρχείο οφείλει να δει πιο ψύχραιμα το ζήτημα του πρώην Αρχιεπισκόπου κ. Σπυρίδωνα, δεδομένου ότι ο ίδιος θα βρει τη δύναμη να μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη για να συναντηθεί με τον Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο και να γίνει μία καινούργια αρχή σχέσεων, η οποία να έχει κάποτε και τις ανάλογες εξελίξεις. Άλλωστε, ο κ. Σπυρίδων είναι ηλικιακά νέος άνθρωπος ακόμα. Το ίδιο οφείλει να γίνει και με τον πρώην Αρχιεπίσκοπο Θυατείρων Μεθόδιο (Φούγια), ο οποίος από το 1988 βρίσκεται στο περιθώριο. Η εκκλησιαστική ιστορία βρίθει από παραδείγματα ιεραρχών, αι οποίοι απομακρύνθηκαν από μία θέση, αλλά τοποθετήθηκαν σε κάποια άλλη και ευδοκίμησαν. Είμαστε λίγοι και δεν πρέπει να περισσεύει κανείς.

Θ.Κ.

[ Εθνικός Κήρυξ - 2 Σεπτεμβρίου 2004 - σ. 2 ]