top

Focus - 29 Απριλίου 2005

[ ... ]

Αντί όμως να σάς παρασύρω στις δικές μου σκέψεις που δεν οδηγούν πουθενά παρά μόνο στο επαναλαμβανόμενο μοτίβο της νοσταλγίας, λέω να σάς παραθέσω μερικές αναστάσιμες σκέψεις του πρώην Αρχιεπισκόπου Αμερικής Σπυρίδωνος, ο οποίος τις έγραψε ειδικά για τους Απόδημους της Αμερικής και του Καναδά επί τη Αναστάσει του σωτηρίου έτους 2005.

Μέσα στους αμαρτωλούς καιρούς που ζούμε, όταν τα πάντα λυγίζουν υπό το βάρος των εκκλησιαστικών σκανδάλων, ηχούν παρήγοροι οι λόγοι του σπουδαίου ιεράρχη, που έχει όλους εμάς τους Μοντρεαλίτες βαθειά μέσα στην καρδιά του και τη σκέψη του. Πάντα, μού επαναλαμβάνει πως κανένας τόπος δεν τον άγγιξε όσο το Μόντρεαλ, πως πουθενά δεν έχει συναντήσει τέτοιους Ελληνες!
$

Αναστάσιμες σκέψεις
Του πρώην Αρχιεπισκόπου Αμερικής Σπυρίδωνος

Ζούμε σ' εποχή κυνισμού και απόγνωσης, σ' εποχή που ο φιλοσοφικός και ηθικός υλισμός έχει εξαπλωθεί σ' ολόκληρο τον πλανήτη. Ζούμε σε ατμόσφαιρα πνευματικής απάθειας, όπου οι παραδοσιακές εκφράσεις της πίστης και της ευσέβειας θεωρούνται αμφισβητήσιμες και νοσηρές, ακόμα και επικίνδυνες, σ' εποχή που η ανθρωπότητα έφθασε στο σημείο να διψά για «κενοφωνίες» από αυτοανακηρυχθέντες δασκάλους της «ψευδωνύμου γνώσεως». Ζούμε μέσα σ' ένα πολιτισμό θανάτου, σε μια κοινωνία όπου οι εκτρώσεις και η ευθανασία χαρακτηρίζονται ως «δικαιώματα», ενώ όσοι αντιτάσσονται στην αφαίρεση αθώων ζωών, θεωρούνται οπισθοδρομικοί, μισαλλόδοξοι και άδικοι. Ζούμε σε περιβάλλον μεγάλης αβεβαιότητας και ανασφάλειας, όπου η δύναμη της μαζικής καταστροφής βρίσκεται στα χέρια τόσων πολλών, υπευθύνων και ανευθύνων. Ζούμε σε κλίμα αμφιβολίας και δυσπιστίας, φιλαυτίας και ιδιοτέλειας.

Σε τέτοιο βεβαρημένο σκηνικό θα γιορτάσουμε και φέτος, όπως γιορτάσαμε και καθ’ όλα τα τελευταία έτη, την Ανάσταση του Κυρίου η οποία σφραγίζει το σωτηριώδες έργο πού, από αγάπη και φιλανθρωπία, ήλθε να επιτελέσει στον καταταλαιπωρημένο μας κόσμο ο μονογενής Υιός του Θεού. Το έργο αυτό άρχισε με την ανάληψη της κτιστής φύσης μας από τον ίδιο τον Κύριο. Συνεχίστηκε με την άγια ζωή Του, η οποία με “λόγους και έργα” φανέρωσε τις αληθινές αρετές που επαναφέρουν τον άνθρωπο στο χαμένο παράδεισο. Και κατέληξε στην εξιλαστήρια θυσία και το αδιάβλητο πάθος Του, μέσω των οποίων χαρίζει στους ανθρώπους την άφεση των αμαρτιών και την αποκατάσταση της αρχικής κοινωνίας τους με το Θεό.

Τήν ημέρα της Ανάστασης εμείς οι Ορθόδοξοι τη λέμε και είναι Λαμπρή, γιατί διαλάμπει μέσα της το ανέσπερο, άκτιστο καί ακατάλυτο φώς του Κυρίου μας, του Δημιουργού και Λυτρωτή του κόσμου. Ο Χριστός είναι το φώς το αληθινό που φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στόν κόσμο. Είναι το φώς που φέγγει μέσα στο σκοτάδι, ένα φώς που το σκοτάδι δε μπορεί να το κυριέψει. Είναι το φώς που χαρίζει ζωή, αληθινή, άπειρη, αιώνια. Όσοι το προσλαμβάνουν αποκτούν τη δυνατότητα να καταστούν τέκνα Θεού, να γνωρίσουν τη δόξα Του, να γευθούν τή δύναμη της χάριτός Του, να θεωθούν.

Tό «μέγα καί Ιερώτατο» Πάσχα είναι η εορτή των εορτών, η κατ’ εξοχή πανήγυρη, η ημέρα της πιο μεγάλης χαράς, της πιο εξαίσιας λαμπρότητας και δόξας, γιατί ακριβώς φανερώνει το θείο και άκτιστο φώς που ακτινοβολεί μέσα από τη θεωμένη ανθρώπινη φύση του Ἀναστάντος Χριστού. Χάρη στο νεκραναστημένο Χριστό, η ανθρώπινη φύση παρουσιάζεται αμετάκλητα περιβεβλημένη και πεποικιλμένη μέ διάχρυσο ιματισμό, το υπέρλαμπρο ένδυμα της θεϊκής αφθαρσίας και αιωνιότητας. Η υπερένδοξη Ανάσταση του Χριστού διανοίγει τόν δρόμο και για την ανάσταση όλων των ανθρώπων.

Στο φώς της Ανάστασης μετριάζονται οι φόβοι μας, ηττούνται οι αμφιβολίες μας και ενισχύεται η πίστη μας στους αδιάψευστους λόγους του Αποστόλου Παύλου: "Ημείς πιστεύομεν...ειδότες ότι εγείρας τόν Κύριον Ιησούν καί ημάς διά Ιησού εγερεί”.

Υπό το άπλετο φώς της Ανάστασης διακρίνουμε πλέον καθαρά τις ατράνταχτες αποδείξεις της άνευ όρων αγάπης του Θεού, τις απρόσβλητες μαρτυρίες της αιώνιας ζωής που θα μας εμπνεύσουν και θα μας ενθαρρύνουν να βαδίσουμε την ατραπό της μετάνοιας, της αυταπάρνησης και της αυτοθυσίας; Στο φώς της Ανάστασης ανακαλύπτουμε τον δρόμο προς ένα αυθεντικότερο τρόπο υπάρξεως, τον δρόμο προς μία άλλη γνησιότερη ζωή.

Όποιος διαποτισθεί από το φώς της Ανάστασης δεν πτοείται ούτε από κόπο, ούτε από πόνο, ούτε από θλίψη, ούτε από ασθένειες, όσο βαρειές και δύσκολες ή ακόμη και θανατηφόρες κι άν είναι, γιατί τίποτε από αυτά δε μπορεί να ανατρέψει την οριστική κατάργηση του θανάτου και την πορεία της Ζωής.

Το φώς της Ανάστασης δεν αφήνει καμμιά απογοήτευση και κανένα εμπόδιο να μάς καταλάβει, αλλά μάς ωθεί να πορευθούμε προς τά εμπρός οικοδομώντας πάνω στο αδιάσειστο θεμέλιο του Κυρίου. Επειδή ο Θεός συγχωρεί, βρίσκουμε και εμείς τη δύναμη να συγχωρούμε. Επειδή ο Θεός μας αγαπά, βρίσκουμε και εμείς τη δύναμη να αγαπάμε, ν’ αγαπάμε με τέτοια αγάπη που να υπερβαίνει κάθε εγωϊσμό, ιδιοτέλεια και φιλαυτία -–αυτές τις γενεσιουργές αιτίες των σημερινών αδιεξόδων στη ζωή του ανθρώπου.

Και μόνο, όταν ανοίξουμε διάπλατα τις καρδιές μας στην αγάπη θα μπορέσουμε κι εμείς οι ίδιοι να δούμε την Αλήθεια της εκ νεκρών Ανάστασης του Χριστού. Τότε θα γίνουμε κι εμείς μάρτυρες των τεκμηρίων του θριάμβου του Σωτήρα μας επί του θανάτου. Τότε θα κατακτήσουμε το τεκμήριο της Ανάστασης του «ζώντος εν ημίν Χριστού».

[ Focus - 29 Απριλίου 2005 - σ. __ ]