Ανένταχτος κι αληθινός ο λόγος του π. Δημητρίου Κωνσταντέλου

ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ - 13 Φεβρουαρίου 2009

Ανάλυση τον Θεοδώρου Καλμούκου
Ειδικά για τον Εθνικό Κήρυκα

ΒΟΣΤΩΝΗ. Ο π. Δημήτριος Κωνσταντέλος μίλησε στο «Περιοδικό» τον «Εθνικού Κήρυκα» το περασμένο Σαββατοκύριακο και «εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος αυτού», παντού, εδώ, στην Αθήνα, στην Κωνσταντινούπολη, ναι παντού. Η συνέντευξή τον όχι απλώς διαβάστηκε, αλλά μελετήθηκε με προσοχή, αναλύθηκε, συζητήθηκε και συζητείται, διότι ο λόγος του ήταν λόγος μεστός νοημάτων, μηνυμάτων, παρρησίας, θάρρους και εντιμότητας. Ήταν ένας λόγος ανένταχτος, προφητικού παρεμβατισμού που έχει τη δύναμη να κάνει τομές στις δομές, στους θεσμούς και στους εκπροσώπους τους, εντοπίζοντας την αναπηρία και τη γενικότερη ανεπάρκειά τους.

Ο π. Κωνσταντέλος μ' αυτό το δημόσιο λόγο του έκανε την Ομογένειά μας να σκεφθεί το πολύ σοβαρό θέμα της στελέχωσης, αλλά και της ευ γένει πορείας της Εκκλησίας μας.

Αυτά που μερικοί από του ευρύτερο χώρο της Αρχιεπισκοπής και της Θεολογικής Σχολής λένε ιεροκρυφίως κάτω από τα μουστάκια τους, κοιτάζοντας μάλιστα αριστερά δεξιά μη τυχόν και τους ακούσει κάποιο αυτί επειδή μια ζωή ζουν στην ανασφάλεια, ο π. Κωνσταντέλος τα είπε έξω από τα δόντια, κάνοντας πολλούς να συμφωνούν μαζί του διότι βιώνουν την κατάσταση οι ίδιοι.

Ας ξεκινήσουμε με το θέμα της Μητροπολιτοποίησης: Ο σοφός δάσκαλος της Εκκλησίας και του Ελληνισμού είπε, ότι «η Μητροπολιτοποίηση αποδυνάμωσε την Εκκλησία της Αμερικής και μαζί και το θεσμό του Αρχιεπισκόπου» και συμπλήρωσε το εξής αποκαλυπτικό «κι όχι μόνο αυτό, αλλά δεν υπάρχει και το αδελφικό αίσθημα μεταξύ των αρχιερέων, δεν υπάρχει σύμπνοια, δεν υπάρχει συνεργασία».

Εκείνο όμως το οποίο είναι φανερωματικό της κατάστασης και κυριολεκτικά ανησυχητικό στην τραγικότητά του, είναι η αποκάλυψή του, πως «όταν πηγαίνει Μητροπολίτης να λειτουργήσει, οι άνθρωποι δεν πηγαίνουν στην εκκλησία». Ήταν ένα από τα σημεία που βρήκε πλήθος πολύ ενοριτών, προέδρων και μελών Κοινοτικών Συμβουλίων, πλήρως σύμφωνους, όπως είναι σε Θέση να γνωρίζει ο «Εθνικός Κήρυξ».

Σε άλλο σημείο, ο π. Κωνσταντέλος επισήμανε αυτό που όλοι το βλέπουμε και το βιώνουμε πως οι ναοί άδειασαν. Είπε, πως «όταν έχουν στην κοινότητα δύο χιλιάδες ανθρώπους και βλέπεις την Κυριακή στη Θεία Λειτουργία πενήντα και εξήντα άτομα, ε, τι μπορείς να πεις;».

Εντυπωσιακά λίαν τα όσα είπε για το μέγεθος του ανθελληνισμού μερικών ιερωμένων: «Ένας ιερεύς απόφοιτος της Σχολής από τη Βόρειο Καρολίνα είπε στον αδελφό μου, μισώ αυτούς τους Έλληνες, τους μισώ». Αλήθεια τι να πει κανείς και τι να σχολιάσει;

Σκεφθείτε να άκουγε ο π. Κωνσταντέλος άλλον τινά σε έξαλλη κατάσταση, να καταφέρεται σφαχτικά εναντίον της ελληνικότητας, της ελληνικής γλώσσας, των ελληνικών σχολείων.

Ας αφήσουμε πια κατά μέρος τον προσωπικό εμπαιγμό του, τόσο επί εποχής Ιακώβου, όσο και επί εποχής του σημερινού Δημητρίου, για την προεδρία της Σχολής. Κρίμα που δεν το κατάλαβε εγκαίρως ότι στη Σχολή το σύστημα λειτουργεί γενικώς με το κύκλωμα των κουμπάρων, των μετριοτήτων και των υπεναντίων της ελληνικότητας.

Τον π. Κωνσταντέλο τον χαρακτήριζε ανέκαθεν το θάρρος και η παρρησία του, γι' αυτό και επί Ιακώβου όταν όλα «τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά», τότε που επίσκοποι, διάκονοι και βαλιτσοκουβαλητές ήταν όλοι στην ίδια μοίρα, σηκώθηκε δημόσια και του είπε «κι εμείς είμαστε υπεύθυνοι για την Εκκλησία, όχι μόνο εσείς. Εκκλησία δεν είστε εσείς, είμαστε κι εμείς» κι ο Ιάκωβος δεν έβγαλε μιλιά, δεν είπε ούτε λέξη. Και παρόλο του εμπαιγμό που υπέστη από του αείμνηστο Ιάκωβο για το θέμα της προεδρίας της Σχολής, ο τροχός γύρισε κι ο ίδιος ο Ιάκωβος τον κάλεσε και τον παρακάλεσε να γράψει τα Απαντά του από το αρχείο του, πράγμα που έκανε και κάνει.

Ο π. Κωνσταντέλος δεν απέφυγε καμία ερώτηση, ούτε επιχείρησε κατά τη διάρκεια της συνέντευξής μας να επιδοθεί σε στροβιλισμό λέξεων, νοημάτων και σημαντικής των όρων, αλλά απαντούσε με ελευθερία, άνεση και αυθεντία που του παρέχει η όλη του κατάρτιση και υπόσταση. } Ιδού κι άλλο ένα παράδειγμα για το πολύ σοβαρό θέμα της διαδοχής του Αρχιεπισκόπου Δημητρίου: «Από ό,τι βλέπω μέχρι τώρα δεν νομίζω πως υπάρχει κανείς από εδώ που μπορεί να γίνει, αλλά κι από έξω δεν βλέπω, ο Θεός να δώσει να μη μας στείλουν πάλι κανέναν Σπυρίδωνα».

Αυτό το μείζον θέμα οφείλει να απασχολεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο έχει και την κύρια ευθύνη, την Ομογένεια, αλλά και την Ελλάδα.

Νομίζω πως καλό Θα ήταν από τώρα ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος να αρχίσει να ετοιμάζει τη διάδοχη κατάσταση, για να μη βρεθούμε πάλι απροετοίμαστοι και τρέχουμε την τελευταία στιγμή εδώ κι εκεί και παραπέρα. Κι ακόμα μαζί με τη διαδοχή τον Δημητρίου να γίνουν γενικές ανακατατάξεις και ανακατανομές. Να βρεθούν ικανά στελέχη μορφωμένα, αδιάφθορα, με ταπείνωση και αγάπη στην καρδιά να αναλάβουν την ποιμαντική μέριμνα των ανθρώπων μας ως πατέρες και επίσκοποι κι όχι ως εκτελεστικοί διευθυντές, επιστολογράφοι και κριτές και οι υπάρχοντες είτε ας εφησυχάσουν, αφού είναι προχωρημένης ηλικίας οι περισσότεροι, είτε ας σταλούν σε ιεραποστολικές Μητροπόλεις και Επισκοπές εκτός Αμερικής για να προσφέρουν εκεί τις υπηρεσίες τους.

Έτσι θα ανανεωθεί η Εκκλησία και η Ομογένεια της Αμερικής και θα διασφαλιστεί κι ο ζωτικός δεσμός που συνδέει την Αρχιεπισκοπή Αμερικής με το Πατριαρχείο, διότι δεν πρέπει να λησμονείται ποτέ και η απόπειρα Αυτοκεφαλίας του Λιγκονίερ το 1994, την οποία ευτυχώς τότε προλάβαμε στο παρά πέντε, διότι αυτή την Εκκλησία και την Ομογένεια δεν αντέχει να τη χάσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

[ ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ - www.ekirikas.com/article/43855 - 14 Φεβρουαρίου 2009 ]