Ἡ ἀλήθεια διὰ τὴν κατάστασιν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Μεγ. Ἑλλάδος

Ὀρθόδοξος Τύπος - 25 Σεπτεμβρίου 2009

[ Επιστολή Δημητρίου Περιστερόπουλου ]

Ἐντιμολογιώτατε Κύριε Διευθυντά,

Ἐπιτραπείτω μοι ὅπως διὰ τῆς παρούσης συμβάλλω εἰς τὴν ἀποκατάστασιν τῶν ὅσων ἐμπαθῶς ἤ ἐξ ἀγνωσίας ἐγράφησαν παρὰ τοῦ Ἐντιμ. κ. Β. Γιαννοπούλου πρὸς ἐνημέρωσιν τῶν ἐντίμων ἀναγνωστῶν τῆς ἐγκρίτου ἐφημερίδος Σας (Δηλώνω ὅτι τὸν ἐν λόγῳ Ἐντιμολογιώτατον κύριον τυγχάνει ὅπως μὴ τὸν γνωρίζω κατὰ πρόσωπον καὶ οὐδεμίαν ἄλλη προσωπικὴ σχέσις ὑφίσταται μεταξὺ ἡμῶν ἀλλοιοῦσα τὴν ἀντικειμενικότητά μου, ἔτι δὲ ὅτι τῇ ἀδείᾳ πνευματικῶν πατέρων καὶ πάντως μετὰ τὴν παρέλευσιν λογικοῦ διαστήματος ἀπὸ τῆς δημοσιεύσεως ἐν ἀπαθείᾳ ἐπικοινωνῶ).

Ὁ ἐν λόγῳ Ἐντιμολογιώτατος κύριος ἀναφέρεται ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ εἰς τὰ ἀποσιωπηθέντα ἤ κάλλιον κοινῇ γραμμῇ τῆς ἑλληνικῆς πολιτείας καὶ τοῦ Σεπτοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μετὰ διακρίσεως χειριζόμενα ἔσχατα γεγονότα ἐν Σικελίᾳ καὶ Καλαβρίᾳ... Ὡς ἔθος ἔστι τοῖς "λυτρωταῖς"ἐν πρώτοις τεχνηέντως ψεκάζονται ἤ αἰωροῦνται κατηγορίαι κατὰ προσώπου πρὸς ἑτοιμασίαν τῆς κοινῆς γνώμης· ὕστερον ἐπανερχόμενοι συμπληρώνουν καὶ ἐκδηλώνουν συντονισμένως τὸ μελετηθέν σχέδιον ἐξουθενώσεως. Ὀφείλομεν ὅμως ἐν πρώτοις καλῇ τῇ πίστει ὅπως θεωρήσωμεν τὸ συμβὰν μεμονωμένον καὶ ἀρκεσθῶμεν μὸνον πρὸς ὑπεράσπισιν τοῦ ἀδίκως συκοφαντουμένου.

Πρόκειται διὰ τὴν ἐπίθεσιν κατὰ τοῦ Πανοσιολογιωτάτου καὶ Ἐλλογιμωτάτου πατρὸς Νείλου Βατοπαιδινοῦ, γνωστοῦ τακτικοῦ Πανεπιστημιακοῦ Καθηγητοῦ τοῦ Ῥωμαϊκοῦ Δικαίου, ὅστις ὑπάρχει καύχημα τῶν ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων κατοικούντων ἑλλήνων προγόνων μας εἰς τὴν Μεγάλην Ἑλλάδα. Ἡ Θεία Χάρις ἐκάλεσεν τὸν κληρικὸν τοῦτον, ὅπως καὶ ἄλλους ὡς λ.χ. τὸν πατέρα Ἀντώνιον Σκορντῖνο, νὰ θερίσουν τὸν σπαρέντα κόπον τοῦ μακαρίᾳ τῇ λήξει πατρὸς Ἐρμογένους καὶ ἐπὶ τοῖς ἴχνεσι αὐτοῦ νὰ προσφέρουν τὸν ἑαυτόν τους θυσίαν εὐάρεστον εἰς τὸν ἀμπελῶνα τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῇ Μεγάλῃ Ἑλλάδι. Ὡς ἄλλος ἀπόστολος Παῦλος ἐγαλουχήθη καὶ ἐμαθήτευσε εἰς τοὺς πόδας τοῦ περιφήμου, καὶ κατ᾿ἐμὲ ἁγίου, πατρὸς Ἰωσὴφ, γέροντος τῆς Μεγίστης Βασιλικῆς καὶ Πατριαρχικῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Βατοπαιδίου· ἐκλήθη ὑπὸ τοῦ πρώῃν Ἰταλίας, εἶτα Ἀμερικῆς, Σπυρίδωνος, ἐχειροτονήθη κληρικὸς ἐν Ἁγίῳ Ὄρει, περιῆλθεν τὴν μεσογειακὴν ὑφήλιον εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας καὶ τέλος ἐκατήντησεν εἰς Ῥήγιον, τὴν ἰδιαιτέραν αὐτοῦ πατρίδα. Ὑπηρέτησεν τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν εἰς τὴν κανονικήν της δικαιοδοσίαν ἐν Μεγάλῃ Ἑλλάδᾳ, ἤτοι εἰς τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν Ἰταλίας ἀνήκουσα εἰς τὸ Σεπτὸν Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἐπὶ ἔτη πολλὰ. Ἐσχάτως εὑρίσκεται εἰς δυσμένειαν παρὰ τῶν ἐν Ῥώμῃ παροικούντων.

Ἀποτελεῖ ἐπιεικῶς γελοιότητα ἡ συκοφαντία περὶ καταχρήσεως χρημάτων διὰ τὸν ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος κατάγεται ἀπὸ οἰκογένειαν εὐγενῶν, ἐξαιρετικὰ εὐφήμων ἐν τῇ Καλαβρίᾳ (ὁ πατὴρ αὐτοῦ ὑπῆρξε δίς Δήμαρχος τοῦ Ῥηγίου πλουσίων κατὰ κόσμον, ἀνθρώπου ὁ ὁποῖος ἀπολαμβάνει εὐμεγέθους μισθοῦ ὡς Καθηγητὴς Πανεπιστημίου, ὅστις οἰκείᾳ προαιρέσει ἠσπάσθη τὴν πτωχείαν εἰς τοσοῦτον βαθμὸν ὥστε ἐπὶ τῇ θέᾳ καὶ μόνον νὰ προκαλῇ τὸ αἴσθημα ἐλέους.

Ἐάσαντες λοιπὸν τὰς ἐπιπλάστους ἐπινοήσεις, προσπερνόντες τὴν ἐμφανιζομένην ἀχαρακτήριστον ἀγνωμοσύνην, εἰσερχόμεθα εἰς τὸ ἀληθινὸν αἴτιον τῆς συκοφαντικῆς ἐκστρατείας: ἡ ἀπύθμενος ἔχθρα κατὰ τῶν φρονούντων ὅτι ἐν γένει ἕλλην ἐστὶ πᾶς ὅστις μετέχει τῆς ἡμετέρας ἑλληνορθοδόξου παιδείας (οἰκουμενικὴ διάστασις τοῦ ἑλληνισμοῦ). Ἱστορικῶς μαρτυροῦνται ἀείποτε ἀκόλουθοι τῶν λεγόντων "ἡμεῖς ἐσμὲν (βιολογικά) τέκνα τοῦ... μόνοι κληρονόμοι, ἐκλεκτοὶ παρὰ τῷ Ἁγίῳ Θεῷ κ.λ.π.". Εἰς τοὺς τοιούτους οὔτε ἡ δικαιοθεῖσα τοποθέτησις τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἐπὶ τοῦ Πέτρου (πρβ. Γαλάτ. Β,11) ἔχει σημασίαν, οὔτε καὶ αὐτὰ τὰ Κυριακὰ λόγια περὶ τέκνων τοῦ Ἀβραάμ εἰς τοὺς Ἰουδαίους (πρβ. Ἰωάν. Η,39 Ματθ. Γ,9 Λουκ. Γ,8 καὶ ἀλλαχοῦ). Αὐτοὶ οἱ ἡμέτεροι (κατὰ σάρκα) καὶ μὴ ἡμέτεροι (κατὰ πνεῦμα) ἐργάζονται μετὰ ζήλου μὲν, ἄνευ λόγου γνώσεως δέ· τὰ ὀψώνια τοῦ ζήλου τους εὐλόγως τοὺς ὁδήγησαν εἰς ἀγνωσίαν καὶ πνευματικὴν ἀνευθυνότητα.

Εἰς τὰ ἐπὶ μέρους γραφόμενα τοῦ Ἐντιμ. κ. Γιαννοπούλου. Ἡ ἀλήθεια ἔχει ὅτι ὁ Πανοσιολογιώτατος πατὴρ Γεννάδιος ἀπεστάλη εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἱερὰν Μονὴν τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου Θεριστοῦ ἐν Καλαβρίᾳ "Πατριαρχικῇ κελεύσει", μετὰ εὐδόκιμον 10ετῆ ὑπηρεσίαν εἰς τὴν τροφὸν Θεολογικὴν Σχολὴν τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς ἐν νήσῳ Χάλκης. Ἀρχὰς Ἰουνίου ὁ ἐν λόγῳ κληρικὸς ἐξεδιώχθη μετὰ ψόγου ὑπὸ τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου ἁγίου Ἰταλίας, ὅπερ σημαίνει ὅτι ἡ φράσις "Ἀρχὲς Ἰουνίου ὁ πατὴρ Γεννάδιος ἔκλεισε τὸ μοναστήρι" ἐνέχεται τοὐλάχιστον ὡς ψευδής. Μετʼ ὀλίγον συνεχίζει "παρέδωσε τὰ κλειδιὰ στὸ Καθολικὸ Δήμαρχο, καὶ ἐπέστρεψε στὴν Ἑλλάδα". Ὡς ἐλέχθη ἐξεδιώχθη μετὰ ψόγου· περὶ δὲ τῶν κλειδιῶν τὰ παρέδωσε εἰς τὸν φύλακα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ἀπὸ ὅπου καὶ τὰ εἶχε παραλάβει ὅταν ἐκδιωχθέντος, παρὰ τοῦ αὐτοῦ Μητροπολίτου, τοῦ Ὁσιολογιώτατου μοναχοῦ Κοσμᾶ ἔμεινε ἡ Ἱερὰ Μονὴ ἐπὶ μῆνας ἕξ κενή εἰς τὴν ἐπιτροπείαν τοῦ ἐν λόγῳ φύλακος· ὁ φύλαξ δὲ, ὡς ὤφειλεν, τὰ παρέδωσε εἰς τὸν Δήμαρχον. Ἀτυχῶς ἡ Ἱερὰ αὕτη Μονὴ δὲν ὑπάρχει ὡς ἰδιοκτησία τοῦ ἐν λόγῳ Ἀρχιμανδρίτου ἀλλὰ τοῦ Ἰταλικοῦ κράτους· εἰδάλλως θὰ εἴχωμεν ἄλλας ἐξελίξεις. Ὁ δὲ νόμιμος ἰδιοκτήτης, ὁ ἐπὶ χρόνια Δήμαρχος, ἀπὸ ὅσον γνωρίζω δὲν ἀσπάζεται τὴν ποντιφικὴν παντόφλαν οὔτε καὶ τὴν Βενετικὴν... οὔτε ἐπιτρέπει εἰς ἄλλους τὸ "ἔφερε στὸ μοναστήρι ῥουμάνους μοναχούς". [Ὁ Ἐντιμ. κ. Γιαννόπουλος εὐθαρσῶς λέγει ὅτι ὁ "Καθολικὸς Δήμαρχος" πεισθεὶς εἰς τὸν πατέρα Νεῖλον εἰσήγαγεν Ὀρθοδόξους Ῥουμάνους εἰς τὴν ὑπὸ Δημαρχιακὴν ἰδιοκτησίαν Ἱερὰν Μονὴν· φοβοῦμαι ὅμως ὅτι ἄν ἐνημερωθῇ ὁ τοπικὸς Δήμαρχος θιγόμενος καὶ ἀπολογούμενος εἰς τὸν τοπικὸν Ρκαθολικὸν ἐπίσκοπον καὶ εἰς τοὺς δημότας του θὰ ὑποβάλη μήνυσιν κατὰ τοῦ Ἐντιμ. κ. Γιαννοπούλου ἐπὶ συκοφαντίᾳ].

Ἐδῶ ἀκριβῶς ὑπάρχει καὶ ὁ πυρὴν τοῦ σκεπτικοῦ· οἱ μοναχοὶ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς εἶναι Ὀρθόδοξοι, μνημονεύουν κανονικῶς τὴν Αὑτοῦ Θειοτάτην Παναγιότητα ὡς εὑρισκόμενοι εἰς Πατριαρχικὴν δικαιοδοσίαν, ἀλλὰ ὑπολείπονται εἰς τὸ ὅτι εἶναι Ῥουμάνοι. Αὐτὸ εἶναι θεολογικῶς τὸ ὑστέρημά τους. Δὲν γνωρίζω ἄν γιὰ τοὺς ἀναριθμήτους Ἁγίους, οἱ ὁποῖοι ἠσκήθησαν ἐν τοῖς κανονικοῖς ὁρίοις τοῦ Σεπτοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ δὲν προήρχοντο ἐκ γένους ἑλληνικοῦ, ἰσχύει ἡ αὐτὴ μομφή διὰ ὑστέρημα, ὅμως ὁ τίτλος Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον προδιαθέτει δι᾿ ἄλλην θεολογικὴν τοποθέτησιν.

Πάντως πρὸς παρηγορίαν τοῦ Πανοσιολογιωτάτου π. Νείλου ὁμιλεῖ μητρικῶς τὴν ἑλληνικὴν, ὅπως καὶ τὴν ῥωσσικὴν καὶ ῥουμανικὴν καὶ ἄλλας τέσσαρας γλῶσσας, μειονεκτεῖ βεβαίως εἰς τὸ ὅτι εἶναι ἀπόγονος τῶν ἐνδόξων ἑλλήνων τῆς "Μεγάλης Ἑλλάδος" καὶ οὐχὶ τῆς Ἑλλάδος, μᾶλλον δὲ εἶναι ἀσυγχώρητος διότι τολμᾶ νὰ ὁμιλεῖ διὰ ἰσότιμον, ἀπροσωπόληπτον Ὀρθοδοξίαν εἰς ἅπαντα τὰ ἔθνη.

Διὰ δὲ τὸ γραφὲν πρὸς κατηγορίαν τοῦ Πανοσ. πατρὸς Νείλου "στενὸ συνεργάτη τοῦ 'μοναχοῦ Ῥαφαὴλ' (Βαβύλη) καὶ γνωστὸν στὰ κυκλώματα τοῦ μακαρίτη Ἀρχιεπισκόπου Πάσης Ἑλλάδος Χριστοδούλου" τοῦτο ἔστω γνωστόν. Ὁ Ὁσιολογιώτατος πατὴρ Ῥαφαὴλ ἀποφάσει τῆς ἑλληνικῆς δικαιοσύνης ἀνεδείχθη ἀθῶος τῶν κατηγοριῶν καὶ σκευωριῶν αἵτινες παρὰ τῶν διαφόρων τοῦ προσήχθησαν. Δὲν εἶναι τοῦ παρόντος ἡ ἀνάλυσις καὶ ἡ σκοπιμότης ἐκείνων τῶν γεγονότων, ἀποτελεῖ ὅμως θεσμικὸν θέμα ὁ σεβασμὸς καὶ ἡ ἀποδοχὴ τῶν ἀποφάσεων τῆς ἑλληνικῆς δικαιοσύνης. Ἀλλὰ καὶ ἡ μομφὴ "στενὸ συνεργάτην"μᾶλλον προέρχεται ἀπὸ μόνην στυγνὴν διάθεσιν συκοφαντίας.

Τέλος μετὰ πολλῆς λύπης ἀνέγνωσα τὰ ὑπονοούμενα περὶ Ἀθανασίου Βατοπαιδινοῦ καὶ Νείλου Βατοπαιδινοῦ. Τὸ ποῖος "θάφτει" καὶ ποῖος ἀναζωογονεῖ τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὰ τῆς ἀξιολογήσεως τῆς προσφορᾶς μίας ἐκ τῶν ἐνδοξοτέρων Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους θὰ τὰ γνωρίσει πράγματι ὡς "τραγικὴν εἰρωνείαν" ὁ συγγραφεύς ἅμα τῇ κοιμήσει του. Ἡ Κυρία Θεοτόκος καὶ ἡ πληθὺς τῶν Βατοπαιδινῶν Ἁγίων εἴησαν πρεσβευταὶ τοῦ ἐν λόγῳ συγγραφέως.

Μετὰ τιμῆς,
Δημήτριος Περιστερόπουλος

Υ.Γ. Μόλις ἐπληροφορήθην ὅτι μὴ γενόμενοι δεκτοὶ εἰς Ἐκκλησιαστικὴν κοινωνίαν παρὰ τῶν ἐν Βενετίᾳ, ὡς εἰκός, ἐστράφησαν εἰς τὴν "Ῥουμανικὴν Μητρόπολιν Ἰταλίας". Εὖγε τῆς σοφίας μας!

[ Ὀρθόδοξος Τύπος - 25 Σεπτεμβρίου 2009 ]