Alexandros Stefanopoulos - 15 Ιουλίου 2016

Ελληνισμός Αμερικής και οργανωμένη ομογένεια:
Αλήθειες που καίνε και πονάνε… Αλλά που πρέπει να λέγονται!

Του Αλέξανδρου Στεφανόπουλου

Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή την συζήτηση που έχει ανοίξει για την επιχειρούμενη, αναθεώρηση του συντάγματος, ξανά ανοίγει και αναθερμαίνεται πάλι η -1000ειπωμένη κατά τα ειωθότα- συζήτηση περί ομογένειας, και εν γένει η συζήτηση περί του ρόλου που μπορεί, οφείλει ή υποχρεούται –κατά άλλους- να διαδραματίσει ο Ελληνισμός διασποράς. Οι σελίδες των εφημερίδων και τα site, συστημικών και μη ΜΜΕ, ξανά γεμίζουν πάλι με όντως προβεβλημένα –η αλήθεια είναι 1000παιγμένα πρόσωπα εδώ και μια 35ετια. Πρόσωπα που από τότε που μύθος και το παραμύθι περί ελληνικού lobby καλά κρατούσε, από εποχής ακόμα μακαριστού πάλαι ποτέ Αρχιεπισκόπου Βορείου και Νοτίου Αμερικής –προ κατακερματισμού αυτής– Κυρού Ιακώβου, και συντηρούνταν, επί χρόνια, από τους ίδιους και τους ίδιους (αδρά αμειβόμενους ) δημοσιογραφικούς και μη, κύκλους…

Και ειδικά ο λόγος και η συζήτηση φαίνεται να ξανά ανοίγει για εκείνο το κομμάτι της Διασποράς του Ελληνισμού αυτό της Αμερικής… Ωσάν να μην υπάρχουν Έλληνες που έχουν διαπρέψει –και εξακολουθούν- διαπρέπουν ανά τις πέντε ηπείρους…

Ειδικότερα δε, ο λόγος και η συζήτηση, πάντα στα ίδια (συστημικά και μη ΜΜΕ) αφορά –ξανά– στο γνωστό ερώτημα για το αν και κατά πόσο θα πρέπει να μετέχουν καθοιονδήποτε τρόπο, οι όπου γης Έλληνες από τους τόπους διαμονής τους, στο συνταγματικό κατοχυρωμένο δικαίωμα τους, αυτό του εκλέγειν και εκείνο του εκλέγεσθε.

Η νομοθετική διαδικασία είναι εκείνη που λείπει και οι σχετικές διατάξεις, που επί 35 χρόνια και πλέον όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις αράδιαζαν συνειδητά ψεύδη και υποσχέσεις, περί της εφαρμογής αυτού του δικαιώματος των Ελλήνων της Διασποράς, ειδικότερα δε, εκείνου του δικαιώματος τους, του εκλέγεσθαι!

Όλα αυτά τα χρόνια, από την περίοδο του περιβόητου «επτά προς δέκα» αναλογία ισορροπίας εξοπλισμών Ελλάδος–Τουρκίας, από την δεκαετία του 1980, και νωρίτερα, αλλά και εντεύθεν, οι γνωστές πέντε έξι, το πολύ δέκα πένες (συμπεριλαμβανομένων και κάποιων εκ Νέας Υόρκης) που, είχαν και έχουν, άλλος μεγαλύτερη άλλος λιγότερη, βαθιά ή επιφανειακή, γνώση και εμπειρία από την σκληρή και αμετάβλητη, δυστυχώς πραγματικότητα της Ομογένειας, συντηρούσαν το παραμύθι περί ελληνικού –και μάλιστα πανίσχυρου- lobby. Μεταξύ αυτών όλων και οι γνωστοί πια επαγγελματίες πρώην πρέσβεις μας στην Ουάσιγκτον, όλοι σήμερα νυν και τέως πλέον και αδρά αμειβόμενοι σε ιδρύματα ισχυρών ιδιωτικών (ενίοτε και ελληνικών ) συμφερόντων…

Ειδικά εκείνης, της σκληρής και αδυσώπητης πραγματικότητας των επαγγελματιών (συνταξιούχων πλέον) της οργανωμένης ομογένειας των ΗΠΑ, και ακόμα πιο ειδικότερα, εκείνης της μερίδας των επαγγελματιών της οργανωμένης ομογένειας της Νέας Υόρκης.

Έχοντας μάλιστα, κάποιοι εξ όλων αυτών αυτών, που συντηρούσαν αυτό το μύθο περί δήθεν ελληνικού lobby, ζήσει εκεί-στις ΗΠΑ- και κάποιο μικρό ή μεγάλο μέρος της ζωής τους, κάποια χρόνια δηλαδή (όπως και ο υπογράφων για περισσότερα από δέκα επτά συναπτά έτη) όλοι ως σήμερα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δυστυχώς, αν δεν θώπευαν τις αδυναμίες, τα μίση και τα εσωτερικά πολλά πάθη, και τις ενδογενείς παθογένειες των επαγγελματιών της Ομογένειας, στην καλύτερη των περιπτώσεων τα αγνοούσαν ή ακόμα χειρότερα τα έκρυβαν κάτω από το κόκκινο χαλί των εντυπώσεων μέσα από τις λαμπρές και γεμάτες λάμψη εκδηλώσεις, εντός ή πέριξ ή γύρω από τον Λευκό Οίκο, την Γερουσία και το κογκρέσο. Ο λόγος; Προφανής. Τα κέρδη που άφηνε αυτή η βιομηχανία ψεύδους και εξαπάτησης περί δήθεν ελληνικού lobby… μεγάλη ιστορία που δεν είναι τοις παρούσης. Ούτε η ώρα να ανοίξει αυτός ο φάκελος και να βγουν όλα αυτά τα στοιχεία ποιοι τα έδιναν και γιατί; και κυρίως σε ποιους; για να συντηρούν αυτό τον καλά οργανωμένο μύθο αλλά και ποιους εξυπηρετούσε όλο αυτό το κατασκεύασμα περί «ελληνικού lobby» και «οργανωμένης -τάχα μου- ομογένειας». Σημασία έχει ότι αυτό το παραμύθι δεν είχε happy end… και πλέον όλοι έχουν εξαναγκαστεί να προσγειωθούν την ανώμαλη έτσι και αλλιώς σκληρή πραγματικότητα! Η οργανωμένη ομογένεια δεν υφίσταται! Τον καιρό που υπήρχε σε ένα όνομα ήταν «γαντζωμένη» εννοώ τα πρόσωπα και οι ελάχιστοι θεσμοί πριν την ολοκληρωτική διάλυση τους με την ίδρυση και δράση του περιβόητου ΣΑΕ. Αρχιεπίσκοπος Κυρός Ιάκωβος. } Σήμερα εδώ και μια 15ετια ελλείψει ισχυρής πνευματικής και εθνικής ηγεσίας το κενό μοιάζει δυσαναπλήρωτο με μια μικρή ίσως ιστορική παρένθεση εκείνη της τρίχρονης παρουσίας του διαδόχου του Ιακώβου, του πρώην Αρχιεπισκόπου Αμερικής Σπυρίδωνα, ο οποίος αν και είχε σύντομη και πενιχρή θητεία εν τούτοις γρήγορα εντόπισε και διέβλεψε το μεγάλο πρόβλημα της διασποράς των Ελλήνων της Αμερικής εξ ου και πρότεινε λύσεις με την γνωστή επιστημονική έκθεση του καθηγητή Ρασσιά.

Το πρόβλημα των Ελλήνων –μιλώ πάντα για εκείνο το πλέον ζωντανού κομματιού της Ελληνικής Διασποράς, του πλέον ευάριθμου και ευκατάστατου οικονομικά και κοινωνικά αλλά και πολιτικά, που είναι ίσως και το πιο συγκροτημένο σχετικώς καλά έστω και φαινομενικά οργανωμένο– της Αμερικής είναι πρωτίστως η ίδια η αυτό επιβίωση τους στην μεγάλη χώρα χωνευτήρι λαών θρησκειών και πολιτισμών, και αρκετά μετά στην σειρά ιεράρχησης αν και κατά πόσο θα μετέχουν στα κοινά της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Κοντολογίς και για να κάνουμε την ιστορία μικρότερη, αν και έχει και βάθος χρόνους αναζήτησης αιτιών και αιτιατών, ο Ελληνισμός της Διασποράς και εν προκειμένω εκείνος της Αμερικής πρέπει πρώτα να βρει τρόπους να επιβιώσει. Να έχει πολιτιστική και πολιτισμική και κυρίως θρησκευτική συνέχεια. Στα ήθη. Τις παραδόσεις. Τα έθιμα. Κυρίως τη γλώσσα που χάνεται από γενιά σε γενιά … ήδη διανύουμε την τέταρτη προς Πέμπτη γενεά, στα περίπου 200 χρόνια ενεργούς ιστορικής παρουσίας των Ελλήνων στην Αμερική και η ελληνική γλώσσα χάνεται. Οι μεικτοί γάμοι –ευτυχώς ακόμα μεταξύ χριστιανών αλλά έχουμε και φαινόμενα με γάμους μεταξύ Ορθοδόξων και αλλοθρήσκων φαινόμενο που ευλόγως και ορθώς εγείρει ανησυχίες– είναι ένα ακόμα σοβαρότατο πρόβλημα. Η έλλειψη ουσιώδους εσωτερικής αυτό οργάνωσης και ανάδειξης μέσα από θεσμικές διασυλλογικές δημοκρατικές διαδικασίες ανάδειξης της πολιτικής ηγεσίας, με ένα κοινά αποδεκτό εκλεγμένο 3βάθμιο ή και 4βάθμιο όργανο από την βάση και όχι επιβεβλημένο αυταρχικά –όπως ήταν το ΣΑΕ- ή ακόμα χειρότερα από την Ιερά Αρχιεπισκοπή Αμερικής η οποία αν και θα έπρεπε να έχει και εθναρχικό ρόλο πέραν εκείνου του πνευματικού και καθοδηγητικού, επιλέγει τη δήθεν ουδετερότητα… Και υπογείως –δυστυχώς παίζει παιχνίδια– απονέμει εύσημα και αναγνώριση στον κάθε αυτόκλητο σωτήρα! Μη εκλεγμένο! Μη καθολικά αποδεκτό και αναγνωρισμένο! Αρκεί να έχει κάποια εκατομμύρια δολάρια, να έχει ιδρύσει ένα κατ όνομα non profit organization (501 (c) 3) και φυσικά –βασικότατο προαπαιτούμενο– να έχει οπωσδήποτε κάνει και κάποια δωρεά –διόλου ευκαταφρόνητου ποσού σε ίδρυμα της Εκκλησίας( για να παίρνει και την νόμιμη φοροαπαλλαγή του(sic), την ώρα που τα ελληνικά απογευματινά σχολεία αν δεν φυτοζωούν δυστυχώς κλείνουν ένα προς ένα! Για δε τα ημερήσια ούτε λόγος αφού έχουν εναπομείνει πολύ ελάχιστα ανά την αμερικάνικη επικράτεια! Αυτά εν ολίγοις είναι τα βασικά και κυρίαρχα προβλήματα του εν Αμερική εύρωστου κατά τα άλλα Ελληνισμού –τμήμα του μεγάλου Ελληνισμού της Διασποράς των πέντε ηπείρων και των πέντε θαλασσών που ευτυχώς ακόμα μακράν της Ελλάδος ευημερεί και δικαίως αποτελεί ζώσα ακόμα ελπίδα για τον Μητροπολιτικό Ελληνισμό που την περίοδο αυτή δυστυχεί.

Μια ανάσα ελπίδας, για αυτόν τον κατά τα άλλα ευημερούντα οικονομικά εύρωστο Ελληνισμό των ΗΠΑ, είναι όλο αυτό το διαρκώς διογκούμενο κύμα –δροσιάς– με το νέο μεταναστευτικό κύμα (λόγω της μεγάλης εθνικής και οντολογικής και οικονομικής κρίσης ) που μαστίζει την Ελλάδα και έχει καταφύγει προς αναζήτηση του νέου αμερικανικού ονείρου στην νέα Γη. Το γεγονός ότι περισσότεροι από 200.000 συμπατριώτες μας, μέχρι τώρα έχουν καταφύγει–μεταναστεύσει στην νέα γη της Επαγγελίας (αν και εκεί έχουν πολλά και μείζονος σημασίας αλλά εργασία τουλάχιστον στις αστικές λεγόμενες πολιτείες βρίσκεις) προς αναζήτηση καλύτερης ζωής αυτό και μόνο είναι από μόνο του ένα παρήγορο στοιχείο για το μέλλον του Ελληνισμού των ΗΠΑ. Αυτά και πολλά άλλα είναι πολλά από τις σελίδες των προβλημάτων του Ελληνισμού της Αμερικής -και εν γένει της Διασποράς- αλλά δυστυχώς επί χρόνια και δεκαετίες περί άλλων μεριμνούν και τυρβάζουν οι μετέχοντες της πολιτικής επαγγελματίες της Μητροπολιτικής Ελλάδος, που δυστυχώς πιστό αντίγραφο της αποτελεί και η λεγόμενη οργανωμένη ομογένεια που την συναποτελούν στο σύνολο τους επαγγελματίες του είδους ενίοτε και υπόδικοι αρκετοί εξ αυτών… Δυστυχώς.

Ουδείς όμως, –πλην ελαχίστων εξαιρέσεων– όλες αυτές τις δεκαετίες που παρήλθαν, άγγιζαν τα ουσιώδη και ακανθώδη προβλήματα του Ελληνισμού της Αμερικής. θώπευαν μόνον. Ίσως μια ανάγνωση προσεκτική στην εναρκτήρια ομιλία του Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ. Δημητρίου κατά την διάρκεια της 43ης Κληρικολαϊκής Συνέλευσης που ξεκίνησε στις 3 και ολοκληρώθηκε στις 8 στο Νεασβίλ της Πολιτείας του Τενεσή να δώσει μια αδρά εικόνα της κατάστασης του Ελληνισμού της Αμερικής.

Και μιλώ για αυτόν τον Ελληνισμό της Αμερικής, ακριβώς γιατί εκεί έζησα και για αυτόν διατηρώ κάποια γνώση και συγκεκριμένη διαμορφωμένη άποψη, και γιατί εκεί ίσως πράγματι να βρίσκεται ένα εν δυνάμει ισχυρό κομμάτι του Ελληνισμού της Διασποράς, αλλά δυστυχώς πλήρως ανενεργό και βυθισμένο στα επί της ουσίας ζωτικής φύσεως προβλήματα του. Προβλήματα που από την δρομολόγηση της επίλυσης τους εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η συνέχεια του ζωτικότερου ίσως κομματιού του Ελληνισμού της Διασποράς.

Αμέτοχο επί της ουσίας στα ήδη μεγάλα προβλήματα, αν και επαγγελματικά απασχολούμενο με αυτό που λέγεται «οργανωμένη ομογένεια» μέσα από τους εθνικοτοπικούς συλλόγους και τις κανά δυο-τρεις ομοσπονδίες που έχουν εναπομείνει να δίνουν ένα άλλοτε ζωηρό παρών όπως με την παρέλαση στην 5η λεωφόρο της Νέας Υόρκης, και άλλοτε ένα χλιαρό «παρών» στο ήδη και πλήρως εξαμερικανισμένο πολυπληθές κομμάτι της ομογένειας των ΗΠΑ.

Αυτή δυστυχώς είναι η σκληρή πραγματικότητα και όλα τα άλλα και οι προβληματισμοί για το αν και κατά πόσο θα συμμετέχουν οι Έλληνες του εξωτερικού και ο Ελληνισμός της Διασποράς, στα της εσωτερικής πολιτικής σκηνής με την ψήφος ή την εκπροσώπηση τους στο ελληνικό κοινοβούλιο δυστυχώς μόνο για εσωτερική κατανάλωση είναι.

Μια μικρή μόνο αποκάλυψη αρκεί για του λόγου το αληθές με το περιστατικό που αποκαλύπτεται να είναι πέρα για πέρα αληθινό. Ήταν κατά την διάρκεια του πρώτου εθιμοτυπικού χαρακτήρα επίσκεψη του, του Υπ. Εξ. Γιάννη Κοτζιά στην Ιερά Αρχ. Αμερικής το 2015 όταν σε σχετική συζήτηση περί της προθέσεως της ελληνικής κυβέρνησης να κατοχυρώσει το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι από τους τόπους διαμονής των Ελλήνων της Αμερικής απευθυνόμενος προς τον Υπουργό κ. Κοτζιά είπε «φαντάζομαι Αγαπητέ κ. Υπουργέ ότι δεν θα γίνει το ιστορικό λάθος να δοθεί ψήφος εις τους ομογενείς… Καταλαβαίνετε ότι κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό και ολέθριο για την ενότητα της ομογένειας μας…». Τα ακριβή λόγια όπως και το ύφος μας περιέγραψε αυτόπτης μάρτυς που παρίστατο στην συνάντηση εκείνη του κ. Κοτζιά με τον Αρχ. Αμερικής Δημήτριο… και ο οποίος απάντησε κατάλληλα στον Αρχ. Αμερικής προς τον οποίο είπε ότι «αυτό είναι αποκλειστικό δικαίωμα και μόνον της Ελληνικής κυβέρνησης νομίζω Σεβασμιότατε και αυτό το γνωρίζετε πολύ καλώς…» είπε και ευθύς αποχώρησε η Ελληνική αντιπροσωπεία από την αίθουσα της συνάντησης καθώς είχε ολοκληρωθεί άλλη μια από τις 10αδες και ανούσιες εθιμοτυπικού χαρακτήρα συνάντηση…

[ Alexandros Stefanopoulos - www.alexstefanopoulos.gr/2016/07/15/8406/ - 15 Ιουλίου 2016 ]